Moje ostatnie spotkanie z panią Hoover niestety nie może zostać zaliczone do udanych. Finding Cinderella zawiodło mnie i to mocno. Mając jednak w pamięci wrażenie, jaki wywarła na mnie Pułapka uczuć oraz Hopeless, zdecydowałam się dać tej autorce kolejną szansę. Mój wybór padł na Maybe someday.

,,W wieku dwudziestu dwóch lat Sydney Blake prowadzi idealne życie: studiuje muzykę, ma pewną pracę, jest zakochana w swoim cudownych chłopaku, Hunterze i mieszka ze swoją przyjaciółką, Tori. Jednak wszystko się zmienia, gdy Sydney odkrywa, że Hunter zdradza ją z Tori i musi podjąć decyzję ,,co dalej?". Sydney zostaje oczarowana przez swojego tajemniczego sąsiada, Ridge'a Lawsona. Dziewczyna nie może oderwać od niego wzroku ani przestać słuchać jego codziennej gry na gitarze. Czuje harmonię w jego muzyce. Jest też coś, czego Ridge nie umie zignorować w Sydney: wydaje mu się, że w końcu znalazł swoją muzę. Kiedy nadchodzi ich nieuniknione spotkanie, odkrywają, że potrzebują siebie nawzajem z kilku różnych powodów..."
[tłumaczenie: własne, opis: wyd.Atria]

Teraz, będąc po lekturze Hopeless, Pułapki uczuć, Finding Cinderella oraz Maybe someday, doszłam do następującego wniosku: Colleen Hoover ma u mnie wielkiego plusa za to, że wśród eksploatowanych do bólu motywów New Adult, stara się stworzyć coś nowego i nie polega wyłącznie na recyklingu cudzych pomysłów. Tworzy własne historie, choć zdarza jej się tu i ówdzie dorzucić momenty, które chyba już gdzieś widzieliśmy… Cóż, to tak, jak z komediami romantycznymi – jest w nich kilka wyświechtanych scen, które jednak wszyscy kochamy. :)

W przypadku tej powieści niebagatelną rolę odgrywa muzyka (podobny zabieg wykorzystano w Pułapce uczuć, tyle że tam ważna była poezja). Najważniejsze wyznania tworzone są w formie piosenek i mówią o tym, o czym bohaterowie obawiają się powiedzieć wprost. Sam muzyczny wątek może i nie robiłby takiego wrażenia, no bo ilu chłopaków z gitarą przemieliło już New Adult (?), gdyby nie fakt, że główny bohater odbiera muzykę w sposób, o jakim większość z nas w ogóle nie myśli. Byłam autentycznie zaskoczona postacią Ridge’a oraz tym, że autorka podjęła się takiego tematu, który wymaga i wrażliwości, i, nie ma co ukrywać – wiedzy. Nie przypominam sobie, bym wcześniej spotkała takiego bohatera, a już na pewno nie ma takiego drugiego Ridge’a w całym New Adult. Naprawdę. Fascynujące było poznawanie jego spojrzenia na muzykę.

Jeśli jestem już przy postaciach, to nie mogę pominąć Sydney, która jest… prawdziwym wulkanem emocji. Jeśli się wścieka – to lepiej nie być przyczyną jej wściekłości, bo można stracić zęby. Jeśli jest smutna – to łzy leją się co kilka linijek. Ma dziewczyna temperament, co udowadnia już na pierwszych stronach powieści. Interesująca jest obserwacja tego wulkanu w towarzystwie Ridge’a, tego, jak się przy nim wycisza i jak łagodnieje pod wpływem muzyki. Choć bywała narwana, to muszę przyznać, że ją polubiłam. Mimo wszystko ma dość oleju w głowie i jest wrażliwa na cudzą krzywdę, choć zdarza się, że jej dobrze cechy zagłusza zbytnio cięty język. Ich relacja jest spokojna, wyważona. Więź stworzona z muzyki zaczyna wybrzmiewać uczuciami, które coraz głośniej słychać. Burzliwie robi się dopiero pod koniec.

To, co można zauważyć w Maybe someday to fakt, że Hoover z książki na książkę pisze coraz lepiej. Przez historię, którą opowiada, płynie się praktycznie bez wysiłku. Lekkie pióro autorki kreuje sylwetki bohaterów, buduje lokacje i skupia się na niuansach relacji pomiędzy poszczególnymi postaciami. Drugi punkt to wyczuwalna dojrzałość – nie ma tutaj wrzeszczącego ,,dopiero cię zobaczyłam, a już cię kocham!” i związanego z tym nienaturalnego zachowania bohaterów; można powiedzieć, że w Maybe someday autorka poskromiła swojego pecha do początków powieści. Najwidoczniej postawienie na dorosłych zamiast na nastolatków, wyszło jej na zdrowie.

Maybe someday jest dobrze napisane i sprawnie poprowadzone, więc dlaczego się nie zachwycam? Cóż, brakowało mi tej ,,iskry”, która sprawiłaby, że byłabym równie rozemocjonowana co Sydney. Podczas gdy Pułapka uczuć igrała ze mną, Maybe someday owszem, wciągnęło mnie w swój świat, ale nie zrobiło nic ponad to. Wszystko tutaj jest poprawne, ale brakowało mi w tym emocji. Wiem, że Hoover potrafi łamać serca swoim czytelniczkom, dlatego takie ,,może być” w jej wykonaniu mi nie wystarcza. Z drugiej strony: dobrze by było, gdyby każdy podszedł do tej wady indywidualnie, bo może okazać się, że w miejscu, w którym ja nie poczułam więzi z bohaterami, ktoś inny będzie ocierał łzy wzruszenia. Dlatego nie podchodźcie do lektury z myślą ,,rany, będę obojętna na ich losy, nic nie poczuję, łezki nawet nie uronię”, bo takie nastawienie może zepsuć całą przyjemność czytania. Ja tylko cicho ostrzegam, że taka opcja istnieje, ale nie jest to reguła. Może po prostu wolę, gdy Hoover celuje do mnie z cięższego kalibru.

Maybe someday potwierdza to, co już wszyscy wiedzą: Colleen Hoover rozgościła się w New Adult na dobre i nie zamierza oddawać korony nikomu. Rzesza jej fanek rośnie z dnia na dzień i wcale mnie to nie dziwi, bo choć jej książki nie są idealne, to jednak mają najwięcej do zaoferowania, jeśli chodzi o tę kategorię powieści.

Historia Sydney i Ridge’a jest nierozerwalnie spleciona z muzyką; niektóre melodie będą brzmiały znajomo, inne z kolei delikatnie poruszą czułe struny w waszych sercach. Ta piosenka o niełatwej miłości zachwyci zarówno romantyczki, jak i osoby, które lubią twardo stąpać po ziemi. Colleen Hoover doskonale wie, jak tworzyć nietuzinkowe pary i poruszające historie.

http://room6277.blogspot.ie/2014/07/maybe-someday-colleen-hoover.html

Moje ostatnie spotkanie z panią Hoover niestety nie może zostać zaliczone do udanych. Finding Cinderella zawiodło mnie i to mocno. Mając jednak w pamięci wrażenie, jaki wywarła na mnie Pułapka uczuć oraz Hopeless, zdecydowałam się dać tej autorce kolejną szansę. Mój wybór padł na Maybe someday.

,,W wieku dwudziestu dwóch lat Sydney Blake prowadzi idealne życie: studiuje...