Mając w pamięci debiutancką powieść autora "Pomieszkanie", z wielką nadzieją sięgnęłam po "Lotnisko w Monachium". Książka dobra, poruszająca tematykę relacji rodzinnych (nawet szerzej - międzyludzkich) a właściwie ich totalnego rozkładu, opisująca bezmiar samotności, której nikt z nas nie chciałby doświadczyć. Czyli bardzo ponuro i depresyjnie. Stwierdzam, że źle wybrałam czas na lekturę tej pozycji. Radosny czas wakacji i "słodkiego leniuchowania" nie sprzyja i nie nastawia na tak przygnębiające historie. Jednym słowem klimat książki całkowicie siadł. Stąd pewnie nie zachwyciła mnie tak jak pierwsza. Książka jest dla czytelnika przysłowiowym "zimnym prysznicem", zmusza do refleksji. Wszystko to zapakowane w schemat powieści modernistycznej, który ku mojemu zdziwieniu okazał się łatwo przystępny.

Mając w pamięci debiutancką powieść autora "Pomieszkanie", z wielką nadzieją sięgnęłam po "Lotnisko w Monachium". Książka dobra, poruszająca tematykę relacji rodzinnych (nawet szerzej - międzyludzkich) a właściwie ich totalnego rozkładu, opisująca bezmiar samotności, której nikt z nas nie chciałby doświadczyć. Czyli bardzo ponuro i depresyjnie. Stwierdzam, że źle wybrałam...

Chyba najbardziej przygnębiająca książka, jaką czytałam. Wszystko jest w niej smutne, pozbawione sensu, a narrator - bohater jest mężczyzną o autodestrukcyjnych skłonnościach. Podobnie jak jego siostra zresztą. Plus jego stary ojciec, na skraju wyczerpania. Śmierć, samotność, destrukcja. Rodzina, która w zasadzie nie istnieje, bo więzi rodzinnych tu brak, zostały zerwane. Treść jest pełna szczegółów, które oddają, jak puste jest życie bohatera: a to obżeranie się bez sensu, potem znowu głodzenie, kompulsywne bezsensowne zakupy. W tym wszystkim brak jakiejś głębszej analizy uczuć, powodów takiego postępowania, życia. Dodatkowo zamęt wnosi ciągłe przeskakiwanie w czasie i w miejscu: raz jesteśmy na lotnisku, za chwilę w Londynie 10 lat wstecz, za chwilę jeszcze narrator wspomina niedawna wycieczkę po Niemczech. Smutne, przerażające, wpędzające w depresję. Nie polecam.

Chyba najbardziej przygnębiająca książka, jaką czytałam. Wszystko jest w niej smutne, pozbawione sensu, a narrator - bohater jest mężczyzną o autodestrukcyjnych skłonnościach. Podobnie jak jego siostra zresztą. Plus jego stary ojciec, na skraju wyczerpania. Śmierć, samotność, destrukcja. Rodzina, która w zasadzie nie istnieje, bo więzi rodzinnych tu brak, zostały zerwane....

Cierpią ci, którzy zostają. Nękani samonapędzająca się litania poczucia winy, dewastującego psychikę nawet jeśli jest całkowicie niezasłużone. Tylko może zawsze jest w tym jakiś okruch boleśnie niewygodnej prawdy? Obojętność, brak czasu i podświadome spychanie na dalszy plan życiowych celów i planów kaleczą bardziej niż bezpośrednio wyrządzona krzywda. Otoczeni setkami wirtualnych znajomych tak naprawdę pozostajemy całkowicie sami, żałośnie egocentryczni, w pogoni za życiem możemy nie zdążyć zauważyć jego esencji.

Cierpią ci, którzy zostają. Nękani samonapędzająca się litania poczucia winy, dewastującego psychikę nawet jeśli jest całkowicie niezasłużone. Tylko może zawsze jest w tym jakiś okruch boleśnie niewygodnej prawdy? Obojętność, brak czasu i podświadome spychanie na dalszy plan życiowych celów i planów kaleczą bardziej niż bezpośrednio wyrządzona krzywda. Otoczeni setkami...

Powiem tak: powieść jest ciekawa (pierwszy raz taką czytałem),patrzymy z perspektywy bohatera, tak jakby pamiętnik, ma coś w sobie ta książka i oceniłbym ją na więcej ale to zakończenie które nic nie daje, nic nie odejmuje i do nie czego nie prowadzi , jest urwane z choinki....
Książka jest napisana okropnie - brak jakichkolwiek rozdziałów, przerywników, dialogów, pod tym względem dużo odjąłem książce, bo w sumie to nie jest taka zła, albo i jest bo to jest tylko 'przygoda?' 1-nego czy 2-óch dni poprzeplatana z wydarzeniami przeszłymi. Nie jest napisane oczywiście kto co, tylko z jednego zdania od razu przechodzimy do wydarzeń z 2 lat temu i to nie jest opisane <- to mnie najbardziej denerwowało. Jak nie wiecie o co mi chodzi, to zobaczcie sobie pierwsze 3 strony to zrozumiecie o co mi chodzi.
Niemniej książka ma coś w sobie, możliwe że docenię to za parę miesięcy, jednak teraz na świeżo to 3.

Powiem tak: powieść jest ciekawa (pierwszy raz taką czytałem),patrzymy z perspektywy bohatera, tak jakby pamiętnik, ma coś w sobie ta książka i oceniłbym ją na więcej ale to zakończenie które nic nie daje, nic nie odejmuje i do nie czego nie prowadzi , jest urwane z choinki....
Książka jest napisana okropnie - brak jakichkolwiek rozdziałów, przerywników, dialogów, pod tym...

Po "Lotnisko w Monachium" sięgnęłam z zachwytu nad "Pomieszkaniem", które czytało mi się rewelacyjnie. Miałam ponownie ochotę na mroźny klimat, jaki Baxter stworzył w swojej debiutanckiej powieści. Jednak mimo że "Lotnisko w Monachium" ma w sobie coś ujmującego, przez dużą część książki (zwłaszcza drugą połowę) trochę się męczyłam.

Nie przepadam za książkami, które są pisane ciągiem, bez podziału na rozdziały czy przerwy w treści; łatwo się w nich można pogubić, zwłaszcza gdy narrator skacze z tematu na temat. W "Lotnisku..." gubiłam się często, moje myśli krążyły wokół zupełnie innych tematów, szybko traciłam zainteresowanie.

To nie jest TEN rodzaj samotności, o którym lubię czytać; za dużo tu wątków rodzinnych i wspomnień, za mało samoanalizy.

Po "Lotnisko w Monachium" sięgnęłam z zachwytu nad "Pomieszkaniem", które czytało mi się rewelacyjnie. Miałam ponownie ochotę na mroźny klimat, jaki Baxter stworzył w swojej debiutanckiej powieści. Jednak mimo że "Lotnisko w Monachium" ma w sobie coś ujmującego, przez dużą część książki (zwłaszcza drugą połowę) trochę się męczyłam.

Nie przepadam za książkami, które są...

Naprawdę niewiele brakowało, a mogłabym napisać, że "dotrwałam dzielnie do końca", ale 30 stron przed końcem ostatecznie podziękowałam autorowi, a i przedtem wielokrotnie miałam ochotę to zrobić. "Lotnisko w Monachium" to książka, która nic nie wniesie do życia czytelnika, niczym go nie zaskoczy ani nie sprawi, że będzie miał o czym myśleć po jej zakończeniu. Żadnych błyskotliwych przemyśleń na poruszane tematy, tylko trochę historycznych szczegółów, gdy bohaterowie przecierają stare szlaki.

Naprawdę niewiele brakowało, a mogłabym napisać, że "dotrwałam dzielnie do końca", ale 30 stron przed końcem ostatecznie podziękowałam autorowi, a i przedtem wielokrotnie miałam ochotę to zrobić. "Lotnisko w Monachium" to książka, która nic nie wniesie do życia czytelnika, niczym go nie zaskoczy ani nie sprawi, że będzie miał o czym myśleć po jej zakończeniu. Żadnych...

Szaro i samotnie :(

Szaro i samotnie :(

Opis książki zaintrygował mnie i zdecydowałam się na jej przeczytanie.
Niestety książka tak mroczna i destrukcyjna, że z niemałym problemem przebrnęłam do końca.
Niewątpliwie pozostanie jednak w mojej pamięci.

Opis książki zaintrygował mnie i zdecydowałam się na jej przeczytanie.
Niestety książka tak mroczna i destrukcyjna, że z niemałym problemem przebrnęłam do końca.
Niewątpliwie pozostanie jednak w mojej pamięci.

Ta książka nie spełniła moich oczekiwań.Zero dialogów,bez podziału na rozdziały Fabuła nudna ,akcja powieści toczy się bardzo powoli.Zle mi się ją czytało.

Ta książka nie spełniła moich oczekiwań.Zero dialogów,bez podziału na rozdziały Fabuła nudna ,akcja powieści toczy się bardzo powoli.Zle mi się ją czytało.

Szara i smutna, jak nasze życie gdy zostaną przerwane więzi rodzinne. Dopiero gdy nie można ich naprawić wyłazi beznadziejność i poczucie pustki. O tym właśnie jest ta książka.

Szara i smutna, jak nasze życie gdy zostaną przerwane więzi rodzinne. Dopiero gdy nie można ich naprawić wyłazi beznadziejność i poczucie pustki. O tym właśnie jest ta książka.