Mdła, nic się nie dzieje... Strata czasu.

Mdła, nic się nie dzieje... Strata czasu.

Golec Uorkiestra ma w swoim repertuarze - "Piosenkę o niczym". Tutaj mamy literacki przykład pozycji o niczym. Mamy bliżej nieokreślone miasto i bohatera. Człowieka, który włóczy się po mieście, przesiaduje w kawiarniach, w towarzystwie innych osób. I to tyle. Do niczego to nie prowadzi, ani nic z tego nie wynika. A to wszystko okraszone wspomnieniami z przeszłości, które nijak mają się do rzeczywistości (i nic nie wnoszą do fabuły),oraz strasznie męczącym stylem pisania, bez zaznaczonych dialogów.
No cóż, jeszcze raz unaoczniła się stara prawda - im więcej "polecajek" na okładce, tym gorsza książka. Jeśli, ktoś się lubuje w tego typu literaturze, niech czyta. Reszta niech się trzyma z daleka. Dałem 3 pkt - bo twarda oprawa, bo kupiłem za 10 w "Biedrze", bo jednak parę gorszych pozycji przeczytałem.

Golec Uorkiestra ma w swoim repertuarze - "Piosenkę o niczym". Tutaj mamy literacki przykład pozycji o niczym. Mamy bliżej nieokreślone miasto i bohatera. Człowieka, który włóczy się po mieście, przesiaduje w kawiarniach, w towarzystwie innych osób. I to tyle. Do niczego to nie prowadzi, ani nic z tego nie wynika. A to wszystko okraszone wspomnieniami z przeszłości, które...

Książka umiejscowiona w “nieczasie”, bo i czas dla bohatera, narratora płynie niespieszne, ma 41 lat i czuje, że te lata od zawsze już w sobie nosi, zapisane w DNA. Książka nie posiada początku ani zakończenia, a tytuł można tłumaczyć na wiele sposobów dzieląc, przekładając i spinając ze sobą litery. Nie ma też tradycyjnej fabuły, jest udziwniona, ale przez ten zabieg, wcale nie mniej interesująca, intrygująca.
Autor zabrał mnie w “podróż jednego dnia”, od świtu do późnej nocy niemalże poranka, a czułam się jakbym życie z nim spędziła w podróży. Jego zaprzeszłe życie w opowiadanych wspomnieniach pozwoliło mi na poznanie wrażliwości, otwartości serca i moralności jaka go cechowała.
Retrospekcje są wyszukane, zahaczają o różne dziedziny życia. Myślami w swojej przeszłości błądziłam, zastanawiając się czy mam jakieś pragnienia, bo wszystko jawiło się niczym wobec spokojnego życia. Można pomyśleć, że postawa bohatera przedstawia brak celu w życiu, znudzenie, niechęć, ale on już ma za sobą to do czego ambitnie dążył. Pomimo tego iż był oszczędny w emocjach, układny i przychylny, dał prowadzić się za rączkę towarzyszce drogi i z obojętnością patrzył na to, co wydarzy się dalej, to rozgościł się we mnie. Pełen tajemnic, niepozbawiony dobrego smaku i wiedzy, z której czerpałam garściami. Jego samotność jawiła się moją potrzebą, zamyślenie w jakie popadał, brak wymagań wobec życia i ludzi, warunki w jakich mieszkał i czas, niekończący się, niepomierny, beztroski, który spędzał na spacerach po mieście szukając swojego miejsca, mógłby być moim czasem.

"Nie da się zmienić człowieka od środka. Nikt nie pragnie zmiany najskrytszych głębin i pokładów własnej duszy. Dzieje się tak dlatego, że nikt nie potrafi zajrzeć w głąb siebie do końca, zapytać się o siebie czy doświadczyć anonimowo własnych uczuć."

Książka umiejscowiona w “nieczasie”, bo i czas dla bohatera, narratora płynie niespieszne, ma 41 lat i czuje, że te lata od zawsze już w sobie nosi, zapisane w DNA. Książka nie posiada początku ani zakończenia, a tytuł można tłumaczyć na wiele sposobów dzieląc, przekładając i spinając ze sobą litery. Nie ma też tradycyjnej fabuły, jest udziwniona, ale przez ten zabieg,...

Książka zdecydowanie jest nieprzeciętna, inna niż większość powieści. Uświadamia nam jak bardzo w pewnym momencie życia chcemy uciec od otaczającej nas przemocy i jak to co przeżyliśmy na nas wpływa.
Czyta się jednak mozolnie. Brak rozdziałów i dialogów dla mnie na minus. Można zasnąć.

Książka zdecydowanie jest nieprzeciętna, inna niż większość powieści. Uświadamia nam jak bardzo w pewnym momencie życia chcemy uciec od otaczającej nas przemocy i jak to co przeżyliśmy na nas wpływa.
Czyta się jednak mozolnie. Brak rozdziałów i dialogów dla mnie na minus. Można zasnąć.

Prequel fenomenalnego "Lotniska w Monachium". Jeszcze rozwlekły, niezborny, momentami niespójny, zamierzenie przypadkowy jak bezcelowa tułaczka w obcym mieście, ale przez owa incydentalność przebija już tragizm tożsamościowego konfliktu z póżniejszego magnum opus Baxtera. Wykorzenienie, funkcja pamięci, metamorfoza i brak ukojenia, czyli wszystko, co tygrysy egzystencjalizmu i eksploratorzy pustki "lubią" najbardziej.

Prequel fenomenalnego "Lotniska w Monachium". Jeszcze rozwlekły, niezborny, momentami niespójny, zamierzenie przypadkowy jak bezcelowa tułaczka w obcym mieście, ale przez owa incydentalność przebija już tragizm tożsamościowego konfliktu z póżniejszego magnum opus Baxtera. Wykorzenienie, funkcja pamięci, metamorfoza i brak ukojenia, czyli wszystko, co tygrysy...

mdła, liczyłem na ciekawszą książkę

mdła, liczyłem na ciekawszą książkę

19.08.2016
03.02.2018

19.08.2016
03.02.2018