Książkę wygrałam na jednym z blogowych konkursów. Nie jest gruba czy szczególnie ciężka, a więc idealna na czytanie w pociągu, autobusie czy na wykładach.
Gdy tylko zaczęłam lekturę, poczułam się, jakbym czytała jedno z blogowych opowiadań. Uczucie to towarzyszyło mi zresztą do końca. Miałam wrażenie, że zapoznaję się z twórczością nastolatki i zaciekawiona wpisałam w Google nazwisko autorki - jak się okazało, moje odczucia nie wzięły się znikąd. Agata Kijora faktycznie jest młodą osóbką - licealistką - nic więc dziwnego, że jej styl nie jest jeszcze szczególnie dopracowany i dojrzały (co jednak nie oznacza, że jest zły, książkę naprawdę czytało się całkiem przyjemnie).
Ale zacznijmy od początku. Narratorką powieści jest nastoletnia Lilith. Wiedzie sobie spokojne życie w niewymienionym z nazwy miasteczku. Wszystko ładnie, pięknie - do czasu, gdy ktoś włamuje się do jej domu, a niebawem porywa jej rodziców. Jakby tego było mało, atakuje ją potwór, który potem okazuje się być złym goblinem. Na szczęście ratuje ją nieziemsko przystojny chłopak, James, a Lil niedługo dowiaduje się, że tak naprawdę oboje pochodzą z innego świata (Sudicante) i nie są ludźmi, lecz zmiennokształtnymi. Tego wszystkiego dowiadujemy się już w pierwszym rozdziale, więc nie czujcie się zaspoilerowani.
Brzmi oryginalnie? Dla mnie na pewno nie, zważywszy na to, że jako dzieciak z gimnazjum zaczęłam pisać opowiadanie, które pod wieloma względami przypomina „Zmiennych”. To wszystko nie oznacza jednak, że książka Kijory jest zła. Wręcz przeciwnie, ma potencjał i wydaje mi się, że jeżeli dziewczyna będzie dalej szkoliła swój warsztat pisarski, w przyszłości może stworzyć naprawdę świetne powieści. Powodzenia, Agato! ;)
Szczerze mówiąc, gdybym była teraz gimnazjalistką, zapewne byłabym zupełnie zachwycona „Zmiennymi”. Teraz mam niestety nieco wyższe wymagania. ;) Dlatego polecam tę książkę przede wszystkim młodzieży lubiącej fantasy. Elfy, wilkołaki, smoki, zmiennokształtni, czarodzieje, piękna magiczna kraina... Dla młodszych fanów takich klimatów to powieść zdecydowanie warta przeczytania.

Książkę wygrałam na jednym z blogowych konkursów. Nie jest gruba czy szczególnie ciężka, a więc idealna na czytanie w pociągu, autobusie czy na wykładach.
Gdy tylko zaczęłam lekturę, poczułam się, jakbym czytała jedno z blogowych opowiadań. Uczucie to towarzyszyło mi zresztą do końca. Miałam wrażenie, że zapoznaję się z twórczością nastolatki i zaciekawiona wpisałam w...