"Zatoka latarni" Kimberley Freeman wciągnęła mnie na długie godziny. Zresztą uwielbiam latarnie morskie, ich klimat, atmosferę. A w związku z tym lubię i książki/filmy, których akcja ma związek z latarniami 🙂
Akcja powieści rozgrywa się dwupłaszczyznowo: dotyczy lat współczesnych ale i początków dwudziestego wieku.
Libby, czterdziestolatka, po 20 latach pobytu w Paryżu oraz po śmierci swego kochanka wraca do swojej rodzinnej malutkiej nadmorskiej miejscowości Lighthouse Bay w Australii. To tu próbuje poskładać się na nowo oraz odnowić więzi z siostrą, z którą rozstała się w dramatycznych okolicznościach wiele lat temu.
Ponad sto lat wcześniej Isabella Winterbourne, nieszczesliwa żona znanego i zamożnego jubilera,, jako jedyna ratuje się z katastrofy statku u wybrzeży Australii. By nie zostać odbalezioną zmienia tożsamość i próbuje rozpocząć nowe życie.
Co łączy te dwie historie? Co stanie się ze skarbem przewożonym z Anglii do Australii?Jakich ludzi, przyjaciół i wrogów, obie kobiety znajdą na swej drodze? Czego będą musiały się nauczyć?
Niezwykle wciągająca, trzymającą w napięciu i do końca nieprzewidywalna książka. Trochę tu powieści obyczajowej, trochę detektywistycznej, trochę romansu. Barwne postaci, ciekawe okoliczności, humor i nieco wzruszeń. A zawsze w tle bezkresny szumiący ocean, który wciąż zmienia swoje oblicze, podobnie jak i ludzki los.
Bardzo polecam ❤️
Zapraszam na www.swiatymiedzykartkami.pl

"Zatoka latarni" Kimberley Freeman wciągnęła mnie na długie godziny. Zresztą uwielbiam latarnie morskie, ich klimat, atmosferę. A w związku z tym lubię i książki/filmy, których akcja ma związek z latarniami 🙂
Akcja powieści rozgrywa się dwupłaszczyznowo: dotyczy lat współczesnych ale i początków dwudziestego wieku.
Libby, czterdziestolatka, po 20 latach pobytu w Paryżu oraz...

przyjemna choć dość naiwna powieść obyczajowa, taka na odprężenie

przyjemna choć dość naiwna powieść obyczajowa, taka na odprężenie

Książka nie wyrwała mnie z butów, momentami była dosyć naiwna, trochę infantylna. Styl pisania prosty i według mnie dosyć sztywny a postaci lekko irytujące.
Plusy za ciekawą historię, umieszczenie wątku z przeszłości (zdecydowanie lepszego niż współczesny) i australijski klimat. Ogólnie fajna i niewymagająca lektura na wakacje.

Książka nie wyrwała mnie z butów, momentami była dosyć naiwna, trochę infantylna. Styl pisania prosty i według mnie dosyć sztywny a postaci lekko irytujące.
Plusy za ciekawą historię, umieszczenie wątku z przeszłości (zdecydowanie lepszego niż współczesny) i australijski klimat. Ogólnie fajna i niewymagająca lektura na wakacje.

Piękna i wzruszająca opowieść, w której akcja umieszczona jest w dwóch płaszczyznach czasowych. Rok 2011..... Libby po stracie ukochanego mężczyzny, porzuca pracę oraz ukochany Paryż i powraca w rodzinne strony do Zatoki Latarni. Zamieszkuje w małym domku w pobliżu plaży, który jest prezentem od zmarłego Marka. Jej siostra prowadzi tu pensjonat i herbaciarnię. Jednak pewne przykre zdarzenie z przeszłości rozdzieliło je na 20 lat. Jej powrót wiąże się ze sprawą zatonięcia przed 110 laty statku Aurora i cennego ładunku dla miejscowego rządu - złotej buławy wysadzanej drogocennymi kamieniami. Rok 1901..... Isabella trwa w nieudanym związku z mężem Arturem pochodzącym z bardzo znanej rodziny jubilerów. Nie potrafi zapomnieć o śmierci ukochanego i bardzo wyczekiwanego synka. Kobieta jako jedyna uchodzi z życiem z katastrofy statku. Obie kobiety muszą zostawić za sobą przeszłość i zacząć życie od nowa. Co łączy Libby i Isabellę oprócz wspólnego nazwiska Winterbourne i jak wiele zawdzięczają zatoce? To intrygująca, pełna tajemnic i napięcia powieść, którą bardzo polecam. Dodatkowo przepełniona jest cudownym, morskim klimatem. Pomimo prawie 500 stron zajęła mi dwa wieczory. Teraz zabieram się za szukanie wcześniejszej książki tej autorki "Wzgórze dzikich kwiatów"

Piękna i wzruszająca opowieść, w której akcja umieszczona jest w dwóch płaszczyznach czasowych. Rok 2011..... Libby po stracie ukochanego mężczyzny, porzuca pracę oraz ukochany Paryż i powraca w rodzinne strony do Zatoki Latarni. Zamieszkuje w małym domku w pobliżu plaży, który jest prezentem od zmarłego Marka. Jej siostra prowadzi tu pensjonat i herbaciarnię. Jednak pewne...

Bardzo klimatyczna pozycja, wciągnęła mnie od razu. Polecam.

Bardzo klimatyczna pozycja, wciągnęła mnie od razu. Polecam.

Coś wspaniałego piękna i wzruszająca opowieść

Coś wspaniałego piękna i wzruszająca opowieść

"Wzgórze Dzikich Kwiatów" mimo iż przeczytane jakieś dwa, trzy lata temu do tej pory odbija się przyjemnym echem w moich wspomnieniach. Obie opowieści Kimberley Freeman noszą podobny konstrukt wiążący przeszłość z teraźniejszością. Albo poprzez losy praprzodków, albo za sprawą miejsca poznajemy łączące bohaterów więzi, nasycamy się obrazami z odległej przeszłości i kibicujemy w życiowych zakrętach dzisiejszym bohaterkom. Jednak uważam, że "Wzgórze" ma to coś, czego ewidentnie zabrakło "Zatoce".
Nie mam obu książek przed oczami, więc nie ocenię, ile rzeczywiście we "Wzgórzu Dzikich Kwiatów" poświecono miejsca opowieści z przeszłości, bo moje dzisiejsze odczucia mogą być mylne, ale uważam, że było w niej więcej snucia opowieści o marzeniach i wytrwałości kobiety żyjącej na początku XX wieku, a do tego ciekawiej przedstawiała się teraźniejszość, kiedy to Emma przekracza kolejny trudny zakręt i musi znaleźć siłę, by pogodzić się ze swoją porażką. Motywy dotykające obecnie toczących się historii w obu wypadkach krążą wokół godzenia się z przeszłością i rozpoczęcia nowego etapu bez obciążeń oraz oszukiwania samego siebie. Jednocześnie uważam, że nie są to powieści z równą czułością dopracowane.

Przy lekturze "Zatoki Latarni" łapałam się na tym, iż tylko wypatruję kolejnych stron z zapisem z dawno minionych czasów. To co przynosi bohaterkom współczesna opowieść i to jak może zmienić się życie w malowniczym Lighthouse Bay nie intryguje, jak odkrywanie dramatycznych kart przeszłości. Gdy czytam o kolejnej postaci już wiem, jaką będzie mieć rolę do odegrania w fabule. To jest nużące. Jaki sens ma lektura, gdy chcesz tylko przekładać i to jak najszybciej kolejne strony, byle dalej, by móc ponownie kontynuować wątek dotyczący Isabelli, który toczy się niewymuszenie i jest bardziej realny niż to, co dzieje się obecnie?
(...)

Całość: https://nakanapie.pl/recenzje/historie-z-lighthouse-bay-zatoka-latarni

"Wzgórze Dzikich Kwiatów" mimo iż przeczytane jakieś dwa, trzy lata temu do tej pory odbija się przyjemnym echem w moich wspomnieniach. Obie opowieści Kimberley Freeman noszą podobny konstrukt wiążący przeszłość z teraźniejszością. Albo poprzez losy praprzodków, albo za sprawą miejsca poznajemy łączące bohaterów więzi, nasycamy się obrazami z odległej przeszłości i...

To druga pozycja napisana przez tę Autorkę, którą miałam okazję przeczytać. Ogólnie, ocena pozytywna. Książkę szybko się czyta, jest napisana dość ładnym językiem. Niestety, w mojej ocenie autorka tworzy bohaterów, których ciężko polubić i takie jest moje odczucie po raz drugi. Przy "Wzgórzu dzikich kwiatów" miałam podobne wrażenie. Nie mniej, z pewnością jest to książka, która może porwać i wzruszyć wielu czytelników.

To druga pozycja napisana przez tę Autorkę, którą miałam okazję przeczytać. Ogólnie, ocena pozytywna. Książkę szybko się czyta, jest napisana dość ładnym językiem. Niestety, w mojej ocenie autorka tworzy bohaterów, których ciężko polubić i takie jest moje odczucie po raz drugi. Przy "Wzgórzu dzikich kwiatów" miałam podobne wrażenie. Nie mniej, z pewnością jest to książka,...

Bardzo lubię czytać książki , których tematem jest morze , latarnia i wszystko z tym związane. Książka bardzo mi się spodobała. Przeczytałem ją kilka razy. Myślę , że na długo ze mną zostanie. Książka jest bardzo dobra, wzrusza i wciąga niesamowicie. Czyta się bardzo szybko i przyjemnie.
Jak najbardziej polecam

Bardzo lubię czytać książki , których tematem jest morze , latarnia i wszystko z tym związane. Książka bardzo mi się spodobała. Przeczytałem ją kilka razy. Myślę , że na długo ze mną zostanie. Książka jest bardzo dobra, wzrusza i wciąga niesamowicie. Czyta się bardzo szybko i przyjemnie.
Jak najbardziej polecam

Książki Kimberley Freeman mają to coś, co mnie kręci. Bardzo ciekawa książka, zwłaszcza ze względu na te australijskie klimaty, które uwielbiam. Znowu dwa wątki, oddzielone od siebie o ponad sto lat, splatające się ze sobą w zaskakujący sposób, co sprawia, że książkę czyta się jednym tchem. Mnie ta lektura uwiodła i polecam goraco.

Książki Kimberley Freeman mają to coś, co mnie kręci. Bardzo ciekawa książka, zwłaszcza ze względu na te australijskie klimaty, które uwielbiam. Znowu dwa wątki, oddzielone od siebie o ponad sto lat, splatające się ze sobą w zaskakujący sposób, co sprawia, że książkę czyta się jednym tchem. Mnie ta lektura uwiodła i polecam goraco.