Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Największym plusem tej powieści jest płynna, ładna narracja, która sprawia, że historia wciąga czytelnika od pierwszej strony. Już na początku poznajemy dwie główne bohaterki- Sarę, więźniarkę zmierzającą odrabiać u pewnego farmera resztę swojego wyroku, i Amelię- młodą arystokratkę, która udaje się do nowych opiekunów po śmierci swoich rodziców i brata. Statek, którym podróżują kobiety zatonął podczas sztormu, i tylko one dwie zdołały ujść z tego z życiem. Amelia w wyniku wypadku straciła pamięć, Sara wykorzystała więc ich fizyczne podobieństwo i podszyła się pod młodą bogaczkę. Amelia stara się przypomnieć sobie kim jest, jednocześnie pracując na farmie. Musi uczyć się wszystkich domowych zajęć, co jest przyczyną nieporozumień między dziewczyną, a jej pracodawcą. W tle rodzi się uczucie między Amelią, a młodym latarnikiem. Sara przyzwyczaja się do życia w luksusie, ale jej nieokrzesanie jest źródłem nieustannych spięć między nią, a nowymi opiekunami i ich synem. Aby utrzymać swoje kłamstwo, dziewczyna sporo knuje i snuje mnóstwo intryg, przy czym jej czyny stają się coraz bardziej podłe. Momentami stawało się to wręcz absurdalne i myślę, że autorka trochę przesadziła, bo wszystko zaczęło się robić niemożliwe i przekombinowane. Zakończenie jest słodkie aż do mdłości, ale to raczej normalne w tego typu literaturze. Ogólnie książka mi się podobała, nawet jeśli momentami bywała irytująca.