Jak w „Calico Joe” mamy w tej książce Grishama opowiadającego o poranionych życiorysach i bolesnym przemijaniu. O straconych szansach, błędach młodości i złudzeniach gasnących z upływem czasu. O świecie, który trwa, jakby nic się nie zmieniło, choć zmieniają się tylko - albo aż - aktorzy. Popełniają oni te same albo podobne błędy i żyją złudzeniami zupełnie tak, jak ich poprzednicy.
Opowieść toczy się wokół środowiska amerykańskich futbolistów i ludzi z nim luźno związanych: wokół bohaterów, których gwiazda zgasła i zwykłych ludzi karmiących się blaskiem tych gwiazd.
To bardzo poruszająca książka, w której autor szuka w tym wszystkim jakiś stałych wartości, nadziei i sensu, który przekracza mrok śmierci. To także książka o tym jak przebaczać nie tylko innym, ale także i sobie. Tylko dla czytelników, którzy chcieliby się zamyślić, zmierzyć z własną wrażliwością, zastanowić się może także nad własną przeszłością i wbrew wszystkiemu patrzeć do przodu, choćby tych dni przyszłości nie było aż tak dużo.
Podoba mi się ta książka, choć momentami autor przekracza granicę egzaltacji, przynajmniej z dzisiejszego punktu widzenia, ale nie da się tej książki odczytać bez wczucia się w realia czegoś, co można by nazwać amerykańską kulturą, która dziś już, jak nieomal wszystko w naszym świecie rozpuszcza się powoli w neomarksistowskim nihilizmie.

Moja refleksja dotycząca tego czegoś, co nazywa się futbolem amerykańskim.
Zadziwiające, że futbolem, czyli grą mającą w nazwie nogi i piłkę nazywają Amerykanie grę, w której najczęściej piłkę bierze się pod pachę i biegnie do linii końcowej boiska tratując przeciwnika: im brutalniej, tym lepiej. A na dodatek piłka wcale nie jest piłką, tylko jakimś jajkowatym stworem, który trudno precyzyjnie kopnąć, choć wolno to robić.
Prawdziwą piłkę nożną Amerykanie nazywają soccerem. Zadziwia mnie to, a może nawet nieco irytuje?
Do tego te stopy, cale, jardy, mile, funty... brrrrr: cały świat przeszedł na system miar SI, tylko Brytole i Amerykańcy mają z tym problem. Do tego Brytole jeżdżą po złej stronie drogi, he, he...😁

Jak w „Calico Joe” mamy w tej książce Grishama opowiadającego o poranionych życiorysach i bolesnym przemijaniu. O straconych szansach, błędach młodości i złudzeniach gasnących z upływem czasu. O świecie, który trwa, jakby nic się nie zmieniło, choć zmieniają się tylko - albo aż - aktorzy. Popełniają oni te same albo podobne błędy i żyją złudzeniami zupełnie tak, jak ich...