Simone Moro zrobił coś pozornie niemożliwego. Napisał książkę w warunkach, w których samo czytanie - wymagające stosunkowo małego wysiłku intelektualnego w porównaniu z pisaniem - zapewne przychodzi z trudem. W trakcie ekspedycji na Nanga Parbat powstała opowieść i najważniejszych wyprawach Moro, o walce z samym sobą, przeciwnościami losu, kaprysami pogody. To również piękne świadectwo przyjaźni i szacunku dla innych ludzi.
Włoch jest człowiekiem wyjątkowym nie tylko ze względu na jego górskie podboje, ale i z uwagi na to, jak obcuje z innymi, jak jest wrażliwy na los drugiego człowieka. Przejawia się to w jego wsparciu finansowym dla biednej ludności wschodu, ale i w działaniu na wysokości, w ekstremalnych warunkach, za co niejednokrotnie został uhonorowany różnymi nagrodami.
Książkę czyta się lekko - została napisana prostym językiem (autor nie korzystał z pomocy ghost writera). Można jej zarzucić nieco chaotyczną narrację oraz oczywisty brak obiektywizmu, gdy pisze się o sobie samym, ale Moro wydaje się być człowiekiem skromnym, znającym swoją wartość. Wzbudził moją pełną sympatię.
W końcowej części książki znalazły się podsumowania najważniejszych zimowych wypraw, w której niestety można odnaleźć błędy. Dodatek ze zdjęciami stanowi urozmaicenie lektury.

Simone Moro zrobił coś pozornie niemożliwego. Napisał książkę w warunkach, w których samo czytanie - wymagające stosunkowo małego wysiłku intelektualnego w porównaniu z pisaniem - zapewne przychodzi z trudem. W trakcie ekspedycji na Nanga Parbat powstała opowieść i najważniejszych wyprawach Moro, o walce z samym sobą, przeciwnościami losu, kaprysami pogody. To również...