Simone Moro

To była mocno refleksyjna opowieść. Zatrzymałam się na chwilę, czytając ją. Kiedy ktoś wychodzi w góry, żeby zdobyć trudny szczyt, jest witany jak bohater, gdy mu się to uda. W przeciwnym wypadku znajduje się armia osób, które będą krytykowały, ośmieszały i wytykały porażkę. Moro był w obu sytuacjach. Z obu wyciągnął lekcje, o których opowiedział synowi. Moro uczy Jonasa, że nic w życiu nie przychodzi samo. Jeśli chce się osiągnąć w czymś sukces, trzeba dawać z siebie wszystko, a nawet może i więcej. Wielu ludzi często o tym zapomina. Jedno niepowodzenie może sprawić, że porzucą plany. Simone Moro pokazuje, jak przekuć porażkę w lekcję pokory i w sukces. To nie jest książka stricte o alpinizmie, ale znajduje się tu sporo informacji na jego temat. Między innymi jest fragment poświęcony naszemu alpinizmowi. Autor opisuje, że polscy alpiniści w latach 80. zdobywali szczyty, chociaż nie mieli sprzętu, byli ubrani w dziergane ręcznie czapki, a ich oczy chroniły okulary do spawania. Od kogoś takiego inspirację można czerpać garściami. Uśmiechałam się, kiedy o nich czytałam. Byłam dumna z tego, że w książce znalazła się wzmianka o moich rodakach. Są tutaj też opowieści o tym, co w górach może pójść nie tak. Jedna z nich mocno złapała mnie za serce i choć nie znałam osobiście osoby, która tam zginęła, czułam się tak, jakbym straciła przyjaciela. To historia o tym, że z upadków się powstaje, choć nie zawsze jest łatwo. Myślę, że może wielu ludzi zainspirować do wstania z fotela. Zwłaszcza jeśli poznają wyczyny Maria. Gość to przekozak.