Zanim przejdziemy do recenzji, pozwólcie, że wkleję wam fragment żywcem zabrany z kart tego... potworka.
Gotowi? Zapięte pasy, palce wbije w oparcie, knebel w ustach... i pod ręką opakowanie chusteczek, by otrzeć łzy...?
Tak?
To lecimy, uwaga! Trzy... dwa... jeden...:

"Tyberiasz ciągnie, nie zwracając uwagi na wybuch syna.
– Nie jesteś już Mare Barrow, Czerwoną pochodzącą z Palów.
– W takim razie kim jestem? – pytam głosem drżącym z przerażenia, a do głowy
przychodzą mi przeróżne potworności, które mogą mnie spotkać z rozkazu króla.
– Twoim ojcem był Ethan Tytaniusz, generał Żelaznego Legionu, który poległ na
polu chwały, gdy byłaś jeszcze niemowlęciem. Żołnierz, jeden z Czerwonych, przygarnął cię i wychował jak swoją, nie mówiąc ci o twoim prawdziwym pochodzeniu. Dorastałaś, myśląc, że jesteś nikim, ale teraz, dzięki zbiegowi
okoliczności, znów wracasz na należne ci miejsce. Jesteś Srebrną, potomkinią
Szlachetnego Domu, arystokratką o potężnej mocy, a w niedalekiej przyszłości
staniesz się księżniczką Norty.
Choć staram się ze wszystkich sił, nie potrafię powstrzymać okrzyku zdumienia.
– Srebrną… księżniczką?
Zdradzają mnie oczy, które mimowolnie biegną w stronę Cala. „Księżniczka jest
żoną księcia”.
– Poślubisz mojego syna Mavena i zrobisz to bez słowa protestu.
Mogłabym przysiąc, że słyszę, z jakim hukiem szczęka opada mi na podłogę.
Z moich ust dobywa się żałosny, żenujący dźwięk, gdy próbuję coś wydukać, ale
autentycznie odbiera mi mowę. Stojący przede mną młodszy książę wygląda na
równie osłupiałego i tak samo jak ja bełkocze coś niezrozumiale. Tym razem to Cal powstrzymuje brata, choć jednocześnie nie odrywa ode mnie oczu."

Tak, moi drodzy. Oto AUTENTYCZNY fragment potworka, który... wygrał w konkursie na książkę roku.
Chyba na porażkę roku.
Absurdalna, pseudo antyutopijna opowiastka, pełna naiwności o pseudo-Kopciuszku z super mocami i inteligencją przeciętnego ziemniaka. Wydarzenia są zlepkiem absurdu, postacie są tak płaskie, że papier do drukarki jest niczym rzeźba w 3D. Zupełnie nie kupuję tego czegoś. Nie, po prostu nie. I cieszę się, że ebook był darmowy, a nie musiałam za niego płacić, bo to...
Dobra. Pokrótce powiem. Na fali `modnych` i popularnych teraz `Igrzyskośmierciopochodnych` książek, pojawiły się potworki, które być może trafiają w gusta osób o oczekiwaniach niewygórowanych. W gusta oczekujące lekkiej, niezobowiązującej lektury, nad która nie trzeba myśleć, a z główną bohaterką może przyrównać się przeciętna gimnazjalistka bez planów na przyszłość i w ogóle jakiegokolwiek hobby, poza faktem, że "podoba mi się czytanie, to poczytam dla beki" (bez obrazy dla nikogo).
Nie. Absolutnie to mnie ta poczwarka nie trafia. I nie mam ochoty do niej wracać. Ani dziś, ani jutro, ani za miesiąc. Nie.
I stanowczo odradzam, choć zaraz znajdzie się z tuzin "święcie obruszonych", że mieszam z błotem "tak zacny kawałek schabo... literatury". Widać, jestem literacką wegetarianką. I to coś do mnie nie trafia.


W bonusie - przesławszy kilka fragmentów siostrze, skutecznie ją odrzuciłam od czytania tej pokraki. To chyba o czymś też świadczy, nie...?

Zanim przejdziemy do recenzji, pozwólcie, że wkleję wam fragment żywcem zabrany z kart tego... potworka.
Gotowi? Zapięte pasy, palce wbije w oparcie, knebel w ustach... i pod ręką opakowanie chusteczek, by otrzeć łzy...?
Tak?
To lecimy, uwaga! Trzy... dwa... jeden...:

"Tyberiasz ciągnie, nie zwracając uwagi na wybuch syna.
– Nie jesteś już Mare Barrow, Czerwoną...