Jestem zszokowana. Zarówno schematem, jaki się pojawił w tej części, a nie spodziewałam się, że Nesbo będzie tak wyraźnie bazował na poprzednim tomie, jak i brak tej lekkości wypowiedzi, która towarzyszyła mi podczas lektury "Człowieka nietoperza". To rozczarowujące, zwłaszcza, że atrakcyjność języka jest podkreślana na tylnej okładce. Wciąż są liczne odwołania do popkultury i bardzo lubię zgryźliwe opinie o poszczególnych, uznanych powszechnie filmach czy aktorach, jednak zabrakło mi chyba Harry'ego Hole'a w Harrym Hole'u. Nie chciałabym obarczać winą tłumaczki, chociaż tutaj pewne zgrzyty w przekładzie są wyraźniejsze, niekiedy sens zdania jest zatracony, brakuje pełni wypowiedzi, a poprawność jest niezwykle ważna w zrozumieniu przekazu. Chyba największym zaskoczeniem na nie była kwestia rozwiązania zagadki. Jako nieoczekiwany zwrot akcji mogę to uznać za pomysłowe, jednak końcowa akcja jest tak nielogiczna, że to aż boli. To, co spotkało poszczególnych bohaterów w ogóle nie pasowało do ich charakteru. To po prostu kalka z całkiem dobrej, poprzedniej powieści. I chociaż postać Liz można polubić, nigdy nie będzie Andrew Kensingtonem. Dlaczego Nho było ostatecznie tak mało, przecież aż się prosiło o inne rozwiązanie wątków. Jedynie śleczy ukryty za gazetą to najlepszy bohater, jaki tutaj Nesbo się udał. Spodziewałam się także, że rola Dim będzie większa, na to się zapowiadało, a już Tonje Wiig to porażka po całej linii. Świetny pomysł na fabułę, którą można było rozwiązać o wiele bardziej finezyjnie. Jednocześnie przemyka mi myśl, że być może Nesbo bawi się konwencją powieści kryminalnej i używa jej ironicznie, jednak ja tego gatunku zawsze broniłam i na takie rozwiązanie nie daję się nabrać. Najbardziej zirytował mnie fakt, że Harry wraca w pobliskie rejony dopiero rok po trudnej sprawie, jakby Nesbo nie mógł mu kazać wysiąść zaraz po nich, żeby po drodze do domu rozwiązał jeszcze jedną sprawę. Wtedy stan psychiczny bohatera dostarczyłby wielu interesujących opisów jego stanu ducha i walki o siebie podjętej na niesprzyjającym terenie. Szkoda, że autor się na to nie zdecydował. Na własne pocieszenie mogę dodać, że mimo wszystko boli mnie, że nie mam na półce kolejnego tomu, który mimo wszystko chciałabym od razu zacząć czytać, by dać Harry'emu kolejną szansę, jaką on powinien dać sobie a Nesbo czytelnikom.

Jestem zszokowana. Zarówno schematem, jaki się pojawił w tej części, a nie spodziewałam się, że Nesbo będzie tak wyraźnie bazował na poprzednim tomie, jak i brak tej lekkości wypowiedzi, która towarzyszyła mi podczas lektury "Człowieka nietoperza". To rozczarowujące, zwłaszcza, że atrakcyjność języka jest podkreślana na tylnej okładce. Wciąż są liczne odwołania do...