To jest powieść, która mrozi.
Za nic w świecie nie chciałbym znaleźć się w ramionach mężczyzny, kiedy pomiędzy nami jest ściana z lodu.
Ester jest dziennikarką, mądrą, niezależną kobietą, która wie dużo, potrafi myśleć, analizować i wyciągać wnioski. Na swojej drodze spotyka artystę Huga. Pomiędzy nimi jest porozumienie, na zasadzie kradzieży – według mnie. Hugo widzi zainteresowanie bezwarunkowe Ester, dzięki temu może się postawić wyżej. Mniej traci bo mniej daje. Kradnie jej myśli, słowa, jej przemyślenia. A ona tego nie widzi – nie, jest zbyt mądra żeby nie widzieć, ona analizuje jego słowa i zachowanie, stosunek do niej i niby widzi „co jest grane”, ale ponieważ kocha, to brnie w tą zamieć śnieżną, do tego królestwa lodu. Dla niej Hugo Rask jest idolem. Niestety.
Narracja jest prowadzona dokładnie w kierunku mrożenia. Ester trafił piorun, ale nie przyniósł on wiosny. Szybko zatraca się w świecie swojego bożyszcza i zaczyna się wokół tego kręcić, niknąc niemal całkowicie, oddając siebie. W miarę postępowania powieści w relacji bohaterów jest coraz więcej zażyłości, ale też jest coraz więcej mrozu (bo to nie chłód),stopniowego zamarzania. Wreszcie ich świat widzi się jak przez taflę lodu, jak zamknięty w klaustrofobicznej formie sopla, który jest niby piękny, ale kruchy i na pewno – z czasem - stopnieje, spadnie, zniknie…

To jest powieść, która mrozi.
Za nic w świecie nie chciałbym znaleźć się w ramionach mężczyzny, kiedy pomiędzy nami jest ściana z lodu.
Ester jest dziennikarką, mądrą, niezależną kobietą, która wie dużo, potrafi myśleć, analizować i wyciągać wnioski. Na swojej drodze spotyka artystę Huga. Pomiędzy nimi jest porozumienie, na zasadzie kradzieży – według mnie. Hugo widzi...