Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie składa się jedynie z wiecznych małych „teraz”, kiedy człowiek nie jest w stanie robić tego, co by chciał robić. Nie istnieje żadne „pó...

Życie składa się jedynie z wiecznych małych „teraz”, kiedy człowiek nie jest w stanie robić tego, co by chciał robić. Nie istnieje żadne „później”, bo nawet „później” stanie się jakimś teraz.

Sprecyzowane informacje łatwiej znieść niż mało konkretne. A to z powodu Nadziei i jej natury. Nadzieja jest pasożytem w ciele człowieka i ż...

Sprecyzowane informacje łatwiej znieść niż mało konkretne. A to z powodu Nadziei i jej natury. Nadzieja jest pasożytem w ciele człowieka i żyje w pełnej symbiozie z ludzkim sercem. Nie wystarczy włożyć obcisłego sweterka, by ją zamknąć w ciemnym zakamarku. Głodowe jedzenie też nie pomaga, pasożyta nie można skazać na chleb i wodę. Trzeba całkowicie ograniczyć dostarczanie mu pokarmu. Jeśli Nadzieja może zdobyć tlen, to go zdobędzie. Tlen znajduje się w źle użytym przymiotniku, w przeniesionym przysłówku, w geście współczucia, w ruchu ciała, w uśmiechu, błysku oka. Ten, kto ma nadzieję, stara się nie wiedzieć, że empatia to siła mechaniczna. Automatycznie wykonuje obojętne rzeczy świadczące o troskliwości, by chronić i siebie, i cierpiącego. Nadzieję trzeba zagłodzić na śmierć, by nie uwodziła i nie oślepiała swojego żywiciela. Nadzieję można uśmiercić jedynie brutalnie, z pełną świadomością. Jest okrutna dlatego, że wiąże i usidla. Kiedy pasożyta Nadzieję odłączy się od jej żywiciela i nosiciela, wówczas nosiciel umiera lub odzyskuje wolność. Nadzieja, to trzeba powiedzieć, nie wierzy w przemianę najgłębszej woli osoby kochającej. Nadzieja, która zamieszkuje ludzkie serce, wierzy, że wola już istnieje, że kochający właściwie – właściwie chce czegoś, czego udaje, że nie chce, albo czegoś, czego udaje, że chce. Chce tego, do czego pragnienia zły świat ją namawia. Krótko mówiąc wierzy, że nie jest tak, jak się zdaje. Że ten ledwo majaczący cień czegoś innego to prawda. Tym jest Nadzieja.