To nie była ,,przyjemna" lektura. Opowiadała o czasach, które były brutalne i okrutne, a więc sama książka też tak wyglądała. Jednak ta pozycja wydaje się właściwa dla kogoś, kto chciałby dowiedzieć się czegoś więcej o tamtym okresie i postaciach, które niegdyś odegrały kluczową rolę w kształtowaniu nowej historii. Całe tło historyczne i zawarte wydarzenia zostały ukazane w sposób ciekawy, warty uwagi, naprawdę czuje się tutaj ducha rewolucji i można zrozumieć intencje bohaterów. Nawet jeśli z nimi samymi ciężko się zżyć.

To nie była ,,przyjemna" lektura. Opowiadała o czasach, które były brutalne i okrutne, a więc sama książka też tak wyglądała. Jednak ta pozycja wydaje się właściwa dla kogoś, kto chciałby dowiedzieć się czegoś więcej o tamtym okresie i postaciach, które niegdyś odegrały kluczową rolę w kształtowaniu nowej historii. Całe tło historyczne i zawarte wydarzenia zostały ukazane w...

Wstęp
Powieść historyczna „Kogo śmierć nie sięgnie” Hilary Mantel została wydana w trzech tomach. Akcja drugiego tomu przypada na lata 1789-1792. Rozpoczyna się już po zdobyciu Bastylii przez paryskich mieszczan 14 lipca 1789 roku, co uznawane jest za początek rewolucji. To kontynuacja losów trzech mężczyzn, których dzieciństwo i młodość czytelnicy poznali w tomie pierwszym. Poznamy meandry polityczne, które doprowadziły do upadku monarchii i powstania Republiki. Będziemy obserwować stopniowe przemiany jakim ulegają bohaterowie oraz rodzący się terror rewolucyjny, który wielu doprowadzi do upadku.

Maksymilien i Georges-Jacques
Po upadku Bastylii lud jest żądny mordu. Arystokraci boją się wychodzić na ulice Paryża. Są napadani i okrutnie mordowani. W czasie jednej z takich potyczek Robespierre jest zagrożony. Pomaga mu cieśla Maurice Duplay. Od tego momentu Maksymillien mieszka u niego wraz z jego rodziną. Tam w ciszy i spokoju tworzy główne założenia rodzącej się Republiki. Planuje upadek Ludwika XVI i Marii Antoniny. Zaczytuje się także dziełami swojego ukochanego filozofa – Rousseau. Jedna z córek Duplaya się w nim zakochuje. Jednak czy uda się jej zdobyć serce mężczyzny, którego miłością stała się Rewolucja?

W tym czasie Danton w swoim mieszkaniu spotyka się z tymi, którzy czynnie działają na rzecz rewolucji. Jego żona Gabrielle rodzi mu syna. Jednak ich życie rodzinne nie przypomina spokojnego życia w domowych pieleszach. To w domu Dantona nocami organizowane są spotkania, na których trwają dalsze rozmowy na temat działań na rzecz ludu i rodzą się palny stworzenia Republiki i doprowadzenia do ostatecznego upadku znienawidzonego króla i jego żony – Marii Antoniny. Gwiazdą na tych spotkaniach jest Camille Desmoulins, przyjaciel Dantona i Robespierre’a. Sam Danton zaczyna zachowywać się jak chorągiewka – obraca się w środowisku arystokracji, obiecuje bezpieczeństwo królowi, a przecież plany procesu nad nieudolnym monarchą już trwają. Z drugiej strony dzięki kwiecistym przemowom porywa lud do działań. Sam nie dba o swoją reputację. Wielu opowiada, że na spotkaniach w jego domu dochodzi do niedwuznacznych sytuacji. Głównie między nim, a świeżo upieczoną małżonką Camille’a – Lucile. Jednak Danton nie dba o to:

„Reputacja to dziwka, natomiast ludzie odwołujący się do potomności to hipokryci i głupcy.”

Camille
Niepokorny i dosadny Camille Desmoulins żeni się z Lucile. Jednak czy z miłości? Wszyscy, nawet jego żona, wiedzą, że wcześniej Camille szalał na punkcie jej matki. Czy do ślubu doszło tylko dlatego, bo mężczyzna chciał być blisko starszej kobiety? I czy Camille potrafi kochać kogokolwiek prócz siebie samego? To chyba najbardziej zepsuta i skandaliczna para jaka pojawiła się w powieści. Na spotkaniach u Dantona Lucile na oczach męża flirtuje z kim popadnie. Jest także bardzo zafascynowana Dantonem i sprawami rewolucji. Ich związek to układ, który budzi wiele kontrowersji i spekulacji. Jednak Camille za nic ma reputację: „Mów każdemu, kogo spotkasz, że cieszysz się świetną reputacją, ludzie to rozpowiedzą i twoja reputacja stanie się faktem.” Autorka doskonale ukazała tutaj zepsucie i rozpasanie w kręgach nowych elit. Życie Camille’a to ciągła beztroska i zabawa. Skrywa on własne mroczne sekrety, spiskuje i nie jest absolutnie godny zaufania. Ma tylko jeden cel: zniszczyć monarchię:

„Król przyłożył pistolet do głowy narodu i spudłował, teraz nasza kolej.”

Na scenie pojawia się doktor Guillotin specjalista od zdrowia publicznego. To on wynalazł narzędzie mordu używane w czasie rewolucji – gilotynę. Od tego momentu na arystokrację i mieszczaństwo pada strach. Na wszystkich pada cień morderczego ostrza. Nikt nie wie, kiedy może być ofiarą. Trwają procesy i ludzie są masowo ścinani. Później nawet już bez procesów. Każda „niewygodna” dla sprawy rewolucji jednostka, jest w ten sposób pozbawiana życia. Jednak czy bohaterowie i rewolucjoniści zdają sobie sprawę, że w myśl przysłowia: „Kto mieczem wojuje, od miecza ginie” oni także nie mogą czuć się w pełni bezpiecznie? Jak pokazała historia – ich wynalazek obrócił się przeciwko nim samym. Ale o tym czytelnik dowie się już w ostatniej części powieści.

Podsumowanie
W tomie drugim powieści „Kogo śmierć nie sięgnie” Hilary Mantel poznajemy dalsze losy tych, którzy doprowadzili do wybuchu rewolucji. Autorka nie przedstawia tylko suchych faktów, znanych nam z lekcji historii, na temat przyczyn i dalszego rozwoju rewolucji. Plastycznie i obrazowo ukazuje czytelnikowi jak kształtowały się jej założenia. Rozmowy toczyły się w kawiarniach, w domach bohaterów – głównie u Dantona oraz w czasie przemów na różnego rodzaju wiecach. Dzięki doskonale oddanym ówczesnym realiom jesteśmy w stanie poczuć ducha rewolucji. Towarzyszymy jej twórcom, jesteśmy świadkami stopniowych zmian społecznych. Jednocześnie obserwujemy przemiany, jakim ulegają bohaterowie. Władza zaczyna uderzać im do głowy. Swoje wpływy wykorzystują dla własnych celów. Lud, dla którego doszło do tego wszystkiego pozostaje jakby na drugim planie. Danton i Camille pławią się w luksusach i chcą znacznie więcej. Więc gdzie jest ta deklarowana równość i wolność, skoro na wszystkich tych, którzy są „niewygodni” dla rodzącej się Republiki pada cień gilotyny?

Tutaj akcja zdecydowanie się zagęszcza. Czytelnik pozna też znaczenie określenia jakobini – skąd się wzięło i co pierwotnie oznaczało. To powieść barwna i ciekawa, choć jej narracja nie należy do najłatwiejszych. Dla mnie, tak jak w części pierwszej, trudność stanowiło czytanie francuskich nazwisk – a w zasadzie ich nie czytałam, bo nie znam języka francuskiego, a do łatwych on nie należy. Jednak powieść mnie się podobała.

Wstęp
Powieść historyczna „Kogo śmierć nie sięgnie” Hilary Mantel została wydana w trzech tomach. Akcja drugiego tomu przypada na lata 1789-1792. Rozpoczyna się już po zdobyciu Bastylii przez paryskich mieszczan 14 lipca 1789 roku, co uznawane jest za początek rewolucji. To kontynuacja losów trzech mężczyzn, których dzieciństwo i młodość czytelnicy poznali w tomie...

Dalsze losy Dantona, Robespierra oraz Desmouilinsa w obliczu francuskiej rewolucji końca XVIII wieku. W obliczu zmian trzej młodzi przyjaciele zostają wyciągnięci na pierwszą linię władzy. Zaczynają podejmować polityczne decyzje, które przekładają się na losy Francji. Władza uzależnia i zmienia. Niekoniecznie na lepsze.
Zazwyczaj drugie tomy wszystkich sag ciągną się niemiłosiernie jakby były jedynie zapchaj-dziurą między intrygującym początkiem i wybuchowym zakończeniem. W przypadku opowieści Mantel jest inaczej. Po doskonale skrojonych nastrojach francuskiego ludu w części pierwszej obecnie opisano co, gdy ten lud doszedł do władzy. Rewolucja zaczyna pokazywać swoją ciemną stronę, choć nie zjada jeszcze własnych dzieci. Obserwowanie ewolucji tych poglądów jest fascynujące, bo w pewnym sensie szczytne idee zaczynają stawać się totalitaryzmem. A jak wiadomo historia lubi się powtarzać.

Dalsze losy Dantona, Robespierra oraz Desmouilinsa w obliczu francuskiej rewolucji końca XVIII wieku. W obliczu zmian trzej młodzi przyjaciele zostają wyciągnięci na pierwszą linię władzy. Zaczynają podejmować polityczne decyzje, które przekładają się na losy Francji. Władza uzależnia i zmienia. Niekoniecznie na lepsze.
Zazwyczaj drugie tomy wszystkich sag ciągną się...

Zagłębić się w realia, obejrzeć Paryż u progu Rewolucji, zobaczyć, jak rozwijały się kariery I życiorysy późniejszych bohaterów dramatu - można. Ale mi przeszkadzał babcio-opowiadający styl pisarki. Kojarzył mi się z babcią, ciotką, sąsiadką, która tak zagłębi się w plotki, że z tej głąbiny już ciężko będzie wypłynąć.
Ale czasami warto nawet posłuchac ciotki, by dowiedzieć się kim był Robespierre.

Zagłębić się w realia, obejrzeć Paryż u progu Rewolucji, zobaczyć, jak rozwijały się kariery I życiorysy późniejszych bohaterów dramatu - można. Ale mi przeszkadzał babcio-opowiadający styl pisarki. Kojarzył mi się z babcią, ciotką, sąsiadką, która tak zagłębi się w plotki, że z tej głąbiny już ciężko będzie wypłynąć.
Ale czasami warto nawet posłuchac ciotki, by dowiedzieć...

1. Podzielenie "Kogo śmierć nie sięgnie" na trzy części, to przykład złych praktyk wydawniczych. To jedna powieść i tak powinna była zostać wydana.
2. Rzeczony sposób publikacji szkodzi tej książce, dlatego że ma ona specyficzną narrację, w którą dość długo się wchodzi. A jak już wejdzie się na dobre, to tom się kończy. Potem parę miesięcy czekania, treść ulatuje z głowy i od nowa trzeba wchodzić w tę książkę.
3. Uważam, że Mantel wymyśliła świetny sposób, żeby opisać Wielką Rewolucję Francuską. Rwany, epizodyczny, zsubiektywizowany. Każe zapomnieć o wiedzy z lekcji historii, gdzie wydarzenia idą, jak po sznurku od zburzenia Bastylii, przez zgilotynowanie Kapeta z małżonką, aż do festiwalu ścinania głów komu popadnie. Mantel pokazuje dynamikę procesu, jego złożoność, to że rewolucja wykuwała się każdego dnia, m.in. w paryskich kawiarniach, gdzie faceci ględzili do utraty głosu.
4. Moje uznanie dla formy nie zmienia faktu, że niekiedy ta książka mnie męczyła i miałem trochę wspominanego ględzenia dość.
5. Natomiast trzy postacie główne są przedstawione świetnie: brutal Danton, kompletny wariat Desmoulins i cichy, wyważony Robespierre (oczywiście historia pokazała, że zrównoważenie Maximiliena przekładało się na bezwzględność w stosunku 1:1, o czym dwaj pozostali bohaterowie przekonają się w tomie 3).
6. Wracając do punktu wyjścia - byłaby ta książka bardziej satysfakcjonującą lekturą, gdyby wydawca jej nie pociął wedle własnego uznania.

1. Podzielenie "Kogo śmierć nie sięgnie" na trzy części, to przykład złych praktyk wydawniczych. To jedna powieść i tak powinna była zostać wydana.
2. Rzeczony sposób publikacji szkodzi tej książce, dlatego że ma ona specyficzną narrację, w którą dość długo się wchodzi. A jak już wejdzie się na dobre, to tom się kończy. Potem parę miesięcy czekania, treść ulatuje z głowy i...

Po pierwsze - rozczarowanie. Poprzedni tom, a przede wszystkim seria o Cromwellu bardzo wysoko postawiły poprzeczkę. Tymczasem tutaj - jakbym miała do czynienia ze skryptem a nie gotową powieścią. Zbyt wiele wątków, brak jednego pomysłu na całość, pogubienie się w natłoku osób i wydarzeń to wszystko poważne wady. Mimo wszystko książka broni się nieco. Sporo ciekawostek z czasów rewolucji, niektóre wątki intrygujące.
Słowem - książka dla zainteresowanych historią.

Po pierwsze - rozczarowanie. Poprzedni tom, a przede wszystkim seria o Cromwellu bardzo wysoko postawiły poprzeczkę. Tymczasem tutaj - jakbym miała do czynienia ze skryptem a nie gotową powieścią. Zbyt wiele wątków, brak jednego pomysłu na całość, pogubienie się w natłoku osób i wydarzeń to wszystko poważne wady. Mimo wszystko książka broni się nieco. Sporo ciekawostek z...

149/2015 (A)

149/2015 (A)

Książka napisana w takim stylu, że chwilami moje myśli odpływały zupełnie gdzie indziej. Mantel nie potrafi oddać grozy, a przecież to, do cholery, Rewolucja Francuska!!!

Książka napisana w takim stylu, że chwilami moje myśli odpływały zupełnie gdzie indziej. Mantel nie potrafi oddać grozy, a przecież to, do cholery, Rewolucja Francuska!!!

Arcydzielo

Arcydzielo

Rewelacyjna

Rewelacyjna