Po trzeci kryminał Chmielarza sięgnąłem z dużym zaciekawieniem, bo to jeden z najlepszych autorów polskich kryminałów, prawdę mówiąc trochę niedoceniony (no, ale się nie autoreklamuje na siłę, jak pewna pani...). Nie zawiodłem się: wartka akcja, ciekawe akcenty obyczajowe, tu wychodzi dziennikarska przeszłość Chmielarza, który po prostu umie pisać i ma dobre oko do szczegółów. To dla mnie najlepszy kryminał tego autora.

Książka jest kolejnym tomem z cyklu opisującego pracę komisarza Jakuba Mortki. Jak zwykle Mortka boryka się z kłopotami życiowymi: myśli że zaraził się HIV w poprzednim tomie cyklu, ten strach wisi nad nim jak siekiera. Uderza samotność komisarza, przeżywa wielki kryzys związany z w.w. podejrzeniem, że jest choruje na AIDS i nie ma nawet komu się zwierzyć, z kimś o tym porozmawiać. Prowadzi prawdę mówiąc dosyć nędzny żywot, marnie je, nie dosypia, całym jego życiem jest praca, wyniszczająca, stresująca, niewdzięczna. I nie dziwi że po ciężkim dniu pije alkohol, to po prostu pozwala mu zmyć z siebie całodzienne napięcie.

Książka zawiera kilka interesujących wątków obyczajowych. I tak, porusza problem rozwiedzionych mężczyzn, którzy pozbawieni są praw do spotykania się z dziećmi. Mamy tez ciekawie przedstawioną sprawę prywatności w internecie: nieopatrznie zostawiamy w nim tyle wiadomości o sobie, że mogą zostać łatwo wykorzystane przeciwko nam. I jeszcze przemoc w rodzinach policjantów, problem rzeczywisty i nabolały, bo bita żona policjanta naprawdę że nie ma się komu poskarżyć.

Ciekawie rozgrywany jest motyw stosunków wewnątrzpolicyjnych. I tak, Mortka mocno konfliktuje się ze swoim starym partnerem Kochanem. Ciekaw jestem jak to autor pociągnie dalej.

Styl ma Chmielarz dobry, książka nie nudzi, czasami wrzuci wulgaryzm, ale trudno żeby policjanci mówili jak pensjonarki (myślę, że w obecnych czasach i pensjonarki klną). Próbka stylu, stary policjant namawia Mortkę żeby pogadał ze znanym gangsterem i zdobył od niego informacje: „Ze mną nie będzie chciał gadać, bo wie, że nic nie ugra. Z tobą to co innego. I tak będzie cię chciał wyruchać. Ale jak chcesz kogoś wyruchać, to najpierw sam musisz zdjąć spodnie. Rozumiesz?”

Celowo nie piszę o intrydze kryminalnej, która jest dosyć zagmatwana, z kilkoma niepowiązanymi wątkami, ale na końcu wszystko ładnie się rozwiązuje. Boczne wątki są tak ciekawe, że intryga mniej ważna.

Książki słuchałem w formie audiobooka dobrze czytanego przez Janusza Zadurę.

Po trzeci kryminał Chmielarza sięgnąłem z dużym zaciekawieniem, bo to jeden z najlepszych autorów polskich kryminałów, prawdę mówiąc trochę niedoceniony (no, ale się nie autoreklamuje na siłę, jak pewna pani...). Nie zawiodłem się: wartka akcja, ciekawe akcenty obyczajowe, tu wychodzi dziennikarska przeszłość Chmielarza, który po prostu umie pisać i ma dobre oko do...