Dla mnie to to nawet koło książki nie leżało, ale skoro twórcy się uparli, że to książka, to proszę bardzo – otrzyma adekwatną do tego miana ocenę. Jedną gwiazdkę znaczy się, a gdyby było można dać ujemne, to bym się chyba tym razem skusiła. Wrzucenie na półkę „przeczytane” też pasuje jak świni siodło, bo już bardziej się człowiek naczyta etykietką produktu spożywczego lub składem domestosa.

Ja rozumiem, że w tych czasach żeby „przekształcić destrukcję w kreację, uruchomić wyobraźnię i wyrazić swoje emocje!” trzeba dzieciakom dać… gotowca. Przecież nic tak nie pobudzi ich kreatywności jak zbiór gotowych, podanych na tacy pomysłów. „Twórcza interpretacja zadań” – dla mnie brzmi to jak koszmar z czasów szkolnych, już samo słowo „zadanie” budzi sprzeciw twórczej części mojej mózgownicy.
Kiedyś wystarczyło mieć nożyczki, klej, stare gazety i blok z czystymi kartkami, może kolorową wycinankę jak rodzic kupił. I też była twórczość, była destrukcja. Ale książki były bezpieczne.
Ja jak byłam mała to nie potrzebowałam żadnych „książek do niszczenia”. Ludzie, to przecież boli na samą myśl! Czego to uczy dzieciarni? Poszanowania dla książek? A jak ktoś już zniszczy jeden dziennik, a rodzic jeszcze nie zdąży kupić kolejnego wydania to co? Za lektury się weźmie, za podręczniki? A ja swoje książki obkładałam, odkurzałam, sklejałam delikatnie jak się rozpadały ze starości… zgroza.
Tylko, że mi nikt nowych książek nie kupował. A o te, które dostawałam po starszych, dbałam jak o największy skarb.

Dla mnie to to nawet koło książki nie leżało, ale skoro twórcy się uparli, że to książka, to proszę bardzo – otrzyma adekwatną do tego miana ocenę. Jedną gwiazdkę znaczy się, a gdyby było można dać ujemne, to bym się chyba tym razem skusiła. Wrzucenie na półkę „przeczytane” też pasuje jak świni siodło, bo już bardziej się człowiek naczyta etykietką produktu spożywczego lub...