Narratorką jest siedemdziesięciopięcioletnia Dora, jedna z postrzelonych sióstr-bliźniaczek, tancerek kabaretowych. Wspomina losy swojej pokręconej rodziny, pełnej bliźniaczych par rodzących się w każdym pokoleniu. W zasadzie jej historia stanowi materiał na smętną i pełną goryczy opowieść: dziewczynki dorastały nie znając matki i nie mając ojca, bo ten się do nich nie przyznawał, wychowywane przez ekscentryczną babcię Chance. Żadna z nich nie założyła rodziny, nie przeżyła miłości z prawdziwego zdarzenia, nie urodziła dzieci. Ale bohaterki nie użalają się nad sobą, nie roztkliwiają, nie mają pretensji do losu, bo takie podejście nie ma sensu. Z energią i entuzjazmem czerpią z życia tyle, ile się da. Ich receptą na szczęście jest nieszukanie szczęścia.

Powieść jest świetnie napisana. Totalnie nieprawdopodobna, mocno steatralizowana, a jednak czyta się ją bez mrugnięcia okiem. Jedynie na końcowych stronach, gdzie absurd sięga zenitu, czytelnik może mieć wrażenie, że autorka naczytała się za dużo Gombrowicza. I już zupełnie nie wiadomo, co jest serio, a co jest tylko wytworem wyobraźni zionącej alkoholem narratorki (do czego ta się bez skrupułów przyznaje).

Autorka miała ciekawy pomysł. Prowadzi z czytelnikiem grę i tylko od nas zależy, czy się w nią zaangażujemy. Powieść jest oryginalna, można ją odczytywać na wielu poziomach – najciekawsza jest moim zdaniem właśnie ta wszechobecna teatralizacja, oczko, które autorka puszcza do czytelnika między wierszami. Książka jest konsekwentnie napisana, utrzymana cały czas w tym samym gawędziarskim stylu. Miejscami podziwiałam Carter, że sama się w tym korowodzie postaci nie pogubiła. Z pewnością jest to inna i interesująca, a w dodatku przyjemna lektura.

Pełny tekst recenzji na moim blogu: http://ksiazkozaur.blogspot.com/2012/01/swiat-jest-teatrem-aktorami-ludzie.html

Narratorką jest siedemdziesięciopięcioletnia Dora, jedna z postrzelonych sióstr-bliźniaczek, tancerek kabaretowych. Wspomina losy swojej pokręconej rodziny, pełnej bliźniaczych par rodzących się w każdym pokoleniu. W zasadzie jej historia stanowi materiał na smętną i pełną goryczy opowieść: dziewczynki dorastały nie znając matki i nie mając ojca, bo ten się do nich nie...