Powróciłem do sagi o Walhalli po prawie pięciu latach. Niestety, tak długa przerwa sprawiła, że kompletnie nic nie pamiętałem, a akcja zaczyna się w tym samym miejscu, w którym się zakończyła w tomie poprzednim. Jest to spora niedogodność, gdyż co i rusz pojawiają się fakty i postacie znane z tomu pierwszego, a autor nie przewidział jakiegoś większego przypomnienia. Pojawiają się zaledwie niewielkie wzmianki. Niemniej po jakimś czasie da się nadążyć za treścią.
Mamy tu trzech głównych bohaterów, którzy osobno do czegoś tam zdążają, jednak autor nie wyjawił nam do czego konkretnie. Jest to taka powieść drogi, w której naszych bohaterów co i rusz spotykają różne dziwne przygody.
Niby jest to powieść historyczna, mamy kilku prawdziwych bohaterów z tamtych czasów, ale pojawiają się też i elementy fantastyczne czy wręcz mistyczne w postaciach Odyna czy Lokiego, których na swej drodze napotykają główni bohaterowie.
Czyta się szybko i nie nuży. Mamy jakieś drobne pojedynki, utarczki, kilka zabawnych dialogów, ale czegoś do pełni szczęścia brakuje. Trzeba liczyć, że może w finałowym tomie wszystko się wyjaśni i jakoś logicznie zamknie.

Powróciłem do sagi o Walhalli po prawie pięciu latach. Niestety, tak długa przerwa sprawiła, że kompletnie nic nie pamiętałem, a akcja zaczyna się w tym samym miejscu, w którym się zakończyła w tomie poprzednim. Jest to spora niedogodność, gdyż co i rusz pojawiają się fakty i postacie znane z tomu pierwszego, a autor nie przewidział jakiegoś większego przypomnienia....

No, proszę pana autora, pan autor się wyrobiłeś!
jak zaklinałam pierwszy tom, ze tragedia i zło i w ogóle jakiś koszmarek literacki prawie, płaskie postacie, Olaf tag modzno i w ogóle... tak w tym tomie widzę znaczącą poprawę. Postacie stały się bardziej wyraziste, nadano im więcej "ludzkich" cech, fabuła stała się zagmatwana i wciągająca, "źli Norwegowie" nie są wcale tak źli, a Szwedzi też nie są najmilsi.
Ogólnie? Jestem na plus i zdecydowanie czekam na trzecią część.

No, proszę pana autora, pan autor się wyrobiłeś!
jak zaklinałam pierwszy tom, ze tragedia i zło i w ogóle jakiś koszmarek literacki prawie, płaskie postacie, Olaf tag modzno i w ogóle... tak w tym tomie widzę znaczącą poprawę. Postacie stały się bardziej wyraziste, nadano im więcej "ludzkich" cech, fabuła stała się zagmatwana i wciągająca, "źli Norwegowie" nie są wcale tak...

O ile tom pierwszy,określiłem jako,że mi się nie podobał.I słowa pootrzymuję,to tom numer 2.Jest dla mnie o wiele lepszy.
A to z tego względu,że bohaterowie więcej podróżują.Mamy tu Szwecję,Danię i Morze Północne.
Znalazłem,też odrobinę czarnego humoru.
A najbardziej chyba,to że tu się biją.Wiem,wiem,może użyłem słowa złego.Ale potyczek,jest pełno.
Tak więc,tym razem było lepiej.
A teraz tylko czekać na tom 3.

O ile tom pierwszy,określiłem jako,że mi się nie podobał.I słowa pootrzymuję,to tom numer 2.Jest dla mnie o wiele lepszy.
A to z tego względu,że bohaterowie więcej podróżują.Mamy tu Szwecję,Danię i Morze Północne.
Znalazłem,też odrobinę czarnego humoru.
A najbardziej chyba,to że tu się biją.Wiem,wiem,może użyłem słowa złego.Ale potyczek,jest pełno.
Tak więc,tym razem było...

I popłynie krew, to kontynuacja Mieczy dobrych ludzi.Jest to także II tom trylogii o Walhalli.
Akcja rozgrywa się pod koniec X wieku w zachodniej Norwegii. Strasznie trudno pisze się o II, III i kolejnych tomach. Wiadomo, nie należy spojlerować, a wiec recenzja do długich nie będzie należała. Napiszę tylko, iż tom I kończy się niezwykle krwawą bitwą. Początek tomu II to akcja, której bohaterami są ocaleni z w/w bitwy, którą śmiało można określić niezwykle krwawą jatką. Akcja rozkręca się (jak na warunki skandynawskie) błyskawicznie i muszę ze sporym zaskoczeniem przyznać, iż I popłynie krew jest dużo lepszą książką, niż wcześniejszy tom. Przede wszystkim jest to zasługą takiego zebrania się autora w sobie. Tom I był jak dla mnie zbyt chaotyczny, wiele poczynań bohaterów nie miało zbytniego sensu. W tomie recenzowanym zmienia się to zdecydowanie na korzyść. Sprawia to wrażenie, jakby autor w końcu zdecydował jak maja prezentować i zachowywać się jego bohaterowie i co jest właściwie ich celem. Efekt jest bardzo ciekawy, a książkę czyta się doskonale.
Zmienia się także miejsce rozgrywania fabuły. W tomie I było to prowincjonalne miejsce. W tym akcja rozszerza się na wiele ówczesnych miast Skandynawii, jak np. Trondheim, czy szeroko rozumianą nadmorską część Danii.
Kristjansson wprowadził także wiele nordyckich, wczesnośredniowiecznych elementów, poczynając od wierzeń, poprzez życie codzienne, budownictwo, a przede wszystkim uzbrojenie i sposoby walki.Z niecierpliwością oczekuję tomu III. Przede wszystkim dlatego, iż zakończenie I popłynie krew jest imponujące i zdecydowanie rozbudza ciekawość na to co będzie dalej. Poza tym ewolucja, jaką przeszedł islandzki pisarz bardzo dobrze wróży i daje nadzieję, iż zakończenie trylogii będzie doskonałą książką.

I popłynie krew, to kontynuacja Mieczy dobrych ludzi.Jest to także II tom trylogii o Walhalli.
Akcja rozgrywa się pod koniec X wieku w zachodniej Norwegii. Strasznie trudno pisze się o II, III i kolejnych tomach. Wiadomo, nie należy spojlerować, a wiec recenzja do długich nie będzie należała. Napiszę tylko, iż tom I kończy się niezwykle krwawą bitwą. Początek tomu II to...

Mam coś takiego, że gdy tytuł książki utrzymuje się w moich ulubionych zagadnieniach, to nie ważne, czy to seria, czy kolejny tom w cyklu, a ja nie znam pierwszego – po prostu muszę tę książkę mieć. Tak właśnie było z drugim tomem „Sagi o Walhalli”, I popłynie krew pióra Snorri`ego Kristjanssona. Trochę czasu trwało zanim wzięłam się za lekturę, gdyż poszukiwałam pierwszego tomu Miecze dobrych ludzi, niestety nie po drodze mi było z zakupami i w końcu zmuszona przysiadłam do lektury.

Snorri Kristjansson urodził się w 1974 roku w Rejkjawiku. Przez 7 lat żył w Norwegii, gdzie nabawił się awersji do narciarstwa. Od 2005 roku mieszka w Londynie. Miecze dobrych ludzi, pierwszy tom „Sagi o Walhalli”, był jego debiutem literackim. Cykl opowiada o wikingach, więc można w nim napotkać wielu brodaczy i umiarkowane przekleństwa.

Ulfar i Audun po bitwie o Steinvik, uciekają z miasta w obawie pościgu ze strony zwycięzcy starcia. Okazało się, że jedyne, co stracili, co czyniło ich ludźmi to śmiertelność. Ulfar zamierza iść do domu, a jego towarzysz udaje się na południe. Okazuje się, że udanie się w dwóch przeciwnych kierunkach nie zawsze jest dobrym ruchem i o dziwo można na siebie ponownie trafić. Natomiast miejsca, do których się udają nie są spokojnymi okolicami, non stop spływając krwią.

Król Olaf wygrywając starcie pod Steinvikiem postanawia udać się na północ, aby przysposobić sobie kolejne ziemie. Zielarz Valgard wykorzystuje sytuację i pragnie odnaleźć źródło mocy wikingów. Wydawałoby się, że wszystko układa się po myśli bohaterów, jednak ktoś przez cały czas obserwuje rozwój sytuacji czekając na odpowiedni czas.

Szczerze powiem, że ciężko było mi początkowo wdrożyć się w lekturę, gdyż nie mam pojęcia, o czym traktowała pierwsza część. Po części autor nie raz nawiązywał do przeszłości, co pomagało, chociaż po części zrozumieć przekaz. Tych nawiązań do przeszłości sporo jest w prologu – z perspektywy czasu zastanawiam się czy jest sens sięgać po pierwszą część, gdyż sporo tych traumatycznych wydarzeń autor wspomina. W końcu przestałam zwracać na to uwagę i oddałam się lekturze. Na plus dla autora świadczy to, że gdy już zaczniemy poznawać faktyczną fabułę, to akcja tu mknie niespodziewanie szybko.

Oprócz niesamowitych bohaterów, którzy stają na drodze Ulfara i Auduna, którzy sporo nie dość, że namieszają to i wprowadzą nowych wątków, to jeszcze autor pokusił się o wprowadzenie do fabuły bogów nordyckich, zarówno tych bardziej i mniej znanych.

Nie wiem, dlaczego, ale autor tak naprawdę mało czasu poświęcił dla Ulfara i Auduna. Według mnie ci bohaterzy nie dość, że są słabo nakreśleni, to wręcz nawet powiedziałabym, że są bezpłciowi. Trudno powiedzieć, co powoduje takie a nie inne ich postępowanie. Momentami trudno ich odróżnić od siebie, gdyby nie imię stwierdziłabym, że to jedna i ta sama osoba.

Po książkę sięgnęłam z powodu zagadnienia jakie porusza, a mianowicie chodzi o Wikingów i ich wierzenia. Niestety fabuła w tej kwestii jest mocno naciągana. Opisując konkretne wydarzenia można je tak naprawdę umieścić na każdym kontynencie, a nie tylko w Skandynawii. Zabrakło mi mroźnego klimatu kontynentu, za mało historii „prawdziwych” Wikingów, za mało konkretnych bohaterów z krwi i kości.

Zastanawiam się czy jest sens sięgać po pierwszy tom serii, skoro ten nie do końca mi się spodobał poprzez nie trzymanie klimatu i skoro czytałam mało przychylne recenzje pierwszej części?

Mam coś takiego, że gdy tytuł książki utrzymuje się w moich ulubionych zagadnieniach, to nie ważne, czy to seria, czy kolejny tom w cyklu, a ja nie znam pierwszego – po prostu muszę tę książkę mieć. Tak właśnie było z drugim tomem „Sagi o Walhalli”, I popłynie krew pióra Snorri`ego Kristjanssona. Trochę czasu trwało zanim wzięłam się za lekturę, gdyż poszukiwałam pierwszego...

Kontynuacja "Mieczy dobrych ludzi" w niczym swojej poprzedniczce nie ustępuje i to zarówno gdy chodzi o dynamikę narracji i zwroty akcji, jak również niesłychanie mroczną atmosferę. Nie próbowałem, ale mam wrażenie, że dobrym tłem do czytania tego typu literatury mogłaby być muzyka grupy Bathory (o ile przy takiej muzyce w ogóle da się cokolwiek czytać). Pod wieloma względami jest nawet lepiej niż w części pierwszej. Przede wszystkim jest to dobra literatura rozrywkowa i próby doszukiwania się w niej jakiś większych wartości wydają się skazane na porażkę. Z czystym natomiast sumieniem powieść Kristjanssona można polecić miłośnikom twórczości Cornwella, Scarrowa, a zapewne też i Georga R. Martina.

Kontynuacja "Mieczy dobrych ludzi" w niczym swojej poprzedniczce nie ustępuje i to zarówno gdy chodzi o dynamikę narracji i zwroty akcji, jak również niesłychanie mroczną atmosferę. Nie próbowałem, ale mam wrażenie, że dobrym tłem do czytania tego typu literatury mogłaby być muzyka grupy Bathory (o ile przy takiej muzyce w ogóle da się cokolwiek czytać). Pod wieloma...

[...] „I popłynie krew” może zainteresować potencjalnego czytelnika, jeśli nie ma żadnej lepszej książki pod ręką (to musiałaby być naprawdę tragiczna sytuacja, bo nie wyobrażam sobie nieznalezienia wartościowszego tytułu). Problem tkwi w tym, że męczenie się z poprzednim, dużo nudniejszym tomem, nie jest warte zachodu. Niemniej Snorri Kristjansson poprawił swój warsztat i uczynił opowiadaną historię znacznie atrakcyjniejszą. Zachęcam do sprawdzenia powieści, jeśli jesteście po lekturze „Mieczy dobrych ludzi” oraz chcielibyście poznać dalsze losy bohaterów. Pytanie do was – czy dacie Szwedowi drugą szansę (w wypadku, gdy podobnie jak ja byliście rozczarowani jego debiutem)?

Więcej na: http://gexe.pl/ksiazki/art/4469,i-poplynie-krew

[...] „I popłynie krew” może zainteresować potencjalnego czytelnika, jeśli nie ma żadnej lepszej książki pod ręką (to musiałaby być naprawdę tragiczna sytuacja, bo nie wyobrażam sobie nieznalezienia wartościowszego tytułu). Problem tkwi w tym, że męczenie się z poprzednim, dużo nudniejszym tomem, nie jest warte zachodu. Niemniej Snorri Kristjansson poprawił swój warsztat i...

Dalsza część skandynawskiej jatki. Chyba lepsza niż część pierwsza, więcej w niej magii i tajemnic rodem ze skandynawskiej mitologii. Odyn i Loki tkają losy swych wybrańców, szturchając ich drogi. Czekam na kolejną część.

Dalsza część skandynawskiej jatki. Chyba lepsza niż część pierwsza, więcej w niej magii i tajemnic rodem ze skandynawskiej mitologii. Odyn i Loki tkają losy swych wybrańców, szturchając ich drogi. Czekam na kolejną część.

średnia

średnia

Wiele akcji, super się to czyta. Ciekawe zwroty akcji, duzo bijatyki. Historia nieziemska, szacunek dla pisarza.

Wiele akcji, super się to czyta. Ciekawe zwroty akcji, duzo bijatyki. Historia nieziemska, szacunek dla pisarza.