"I wtedy rozpoczęła się rzeź"

Upadek Hyperiona jest kontynuacją Hyperiona bezpośrednią, książki płynnie przechodzą pierwsza w drugą. Tym razem akcja nie dzieli się na opowiadania niezależne, choć narratorzy się zmieniają. Powraca część już nam znanych, pojawiają się nowi - stojąca na czele Hegemonii przewodnicząca Meina Gladstone miała dla mnie rysy twarzy Mary McDonnell -tak podobnej pani prezydent z zupełnie innej historii. Opowieść śledzimy z napięciem: co będzie z naszymi pielgrzymami, co się stanie z ludzkością? Lecz choć świat nadal jest fascynujący, to, może poza Rzeką w Roju, nie pojawiają się już obrazy równie sugestywne co w pierwszym tomie. Dla mnie w tej kontynuacji jest za mało elementów nowych. Jednak to tylko mały minusik, gorsze są dwie inne wady. Po pierwsze nie daje Simmons wybrzmieć tajemnicom. Tajemnica potrzebuje przestrzeni, rezonansu, musi się w czytelniku zakorzenić, żeby jej poznanie sprawiało satysfakcję, tym razem Simmons wszystko tłumaczy nam za szybko - jedyny wyjątek to tożsamość Monety. O ile w Hyperionie, wokół większości postaci, mamy atmosferę pewnej moralnej dwuznaczności, w Upadku nawet jednostkowe motywacje są wyjaśniane łopatologicznie. To jest trochę straszna cecha i fakt, że mnie nie zniechęciła do Simmonsa naprawdę dobrze świadczy o samej bazie tej powieści - przygodzie i rozmachu wykreowanego świata.

Druga wada też wiąże się z wyjaśnianiem. Otóż Simmons cały czas przypomina nam to co było. Tak żebyśmy się broń boże nie pogubili w zawiłościach opowieści (pozdrowienia dla fanów Stevena Eriksona - bo zdarzają się autorzy którzy naprawdę mogliby czasem trochę ulżyć pamięci czytelnika). No cóż, odrobinę podejrzewam tu naciski redaktorów, szykujących książkę dla jak najszerszego kręgu odbiorców, ale teraz, po latach, tak uznany autor mógłby już wyrzucić te, w sumie pewnie kilkadziesiąt stron, powtórzeń. Bo efekt, przynajmniej w moim przypadku był taki, że gdy tylko chciałam się rozpędzić, z wypiekami śledzić akcję, zaraz musiałam hamować na przeszkodach z przypomnień. Taka osiedlowa autostrada.

Jest jeszcze filozoficzny wymiar tej opowieści. Tu mam odczucia ambiwalentne. Jest w tych rozważaniach dużo szczerości, autentycznego zastanawiania się nad istotą boskości, jest całkiem niezły i klarowny wykład z filozofii Teilharda de Chardin. I jestem zwolenniczką przenoszenia filozofii w materię powieści, co Simmons cały czas robi. Lecz niestety i tu popełnia ten grzech dosłowności, skali 1:1, staje się infantylny.

Całość recenzji na statekglupcow.wordpress.com

"I wtedy rozpoczęła się rzeź"

Upadek Hyperiona jest kontynuacją Hyperiona bezpośrednią, książki płynnie przechodzą pierwsza w drugą. Tym razem akcja nie dzieli się na opowiadania niezależne, choć narratorzy się zmieniają. Powraca część już nam znanych, pojawiają się nowi - stojąca na czele Hegemonii przewodnicząca Meina Gladstone miała dla mnie rysy twarzy Mary McDonnell...