Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[Mniej oświecona postać kiedyś zapytała Ummona// czym jest Bóg/Budda/Jedyna Prawda>//
Ummon odpowiedział//
Wyschniętym gównem na patyku]

Trudno zachować pogodę ducha, kiedy się umiera.

Czasami tylko sny odróżniają nas od maszyn.

Spenser Reynolds był nieco niższy od przeciętnego obywatela Sieci - i znacznie od niego przystojniejszy.[...] Doskonała sylwetka i wyszukany strój zdradzały zamożność, ale nie przekraczały granic dobrego smaku. Emanował spokojną pewnością siebie, o której wszyscy mężczyźni marzą, lecz tylko nielicznym udaje się ją posiąść. Miał bystry umysł, szczery szacunek dla rozmówców i wprost legendarne poczucie humoru. Od razu znielubiłem skurwiela.

Nic nie pachnie tak pięknie jak stare książki.

Trudno jest umrzeć. Jeszcze trudniej żyć.

Szkoda, że nie dysponujemy techniką, która pozwoliłaby nam walczyć z Bogiem jak równy z równym - powiedział. Jego ściszony głos zdradzał napięcie. - Osaczyć go w jego legowisku. Odgryźć się za wszystkie niesprawiedliwości, jakimi doświadczał ludzkość. Zaproponować mu, że albo odrzuci tę swoją zarozumiałą arogancję, albo zostanie strącony do piekła.

Czyż nie jesteśmy przezroczystymi sadzawkami samoświadomości otoczonymi bólem? Zostaliśmy zaprojektowani i wyznaczeni do niesienia naszego cierpienia, które nie wiedzieć czemu przyciskamy do piersi, by pożerało nas od środka.

Tłum przeobraził się w ryczącą,rozwrzeszczaną dzicz, której IQ spadło znacznie poniżej poziomu najgłupszej z tworzących ją jednostek.Dzicz nie ma mózgu.Dzicz czuje.

- Rozprzestrzeniamy się po Galaktyce jak komórki raka w zdrowym organizmie. Mnożymy się, nie myśląc o niezliczonych formach życia, które muszą zginąć lub zostać usunięte ze swojego naturalnego środowiska, byśmy my mogli zająć ich miejsce. Tępimy konkurujące z nami inteligentne formy życia.

Zostajesz skazany na życie, by naprawić chociaż część wyrządzonych szkód.

Nic tak nie napędza kariery artysty, jak jego własna śmierć.

Odbierał ich ból jako monumentalny dźwięk rozbrzmiewający tuż poza progiem słyszalności, jako potężne, nieustające wycie syreny boleści, jakby tysiące niewprawnych palców uderzały w tysiące klawiszy gigantycznych organów udręki. Uczucie było tak przemożne, tak natarczywe, że wodził wzrokiem po niebie, wypatrując emanujących z drzewa - jak z płonącego stosu - fal bólu.

Właściwie to wszystko nie ma żadnego znaczenia. Myśleliśmy, że jesteśmy wyjątkowi: otwieraliśmy szeroko nasze zmysły, doskonaliliśmy sztukę empatii, wylewaliśmy kocioł bólu na językowy parkiet taneczny, a potem próbowaliśmy z tego chaosu ukręcić menueta. To bez znaczenia. Żadne z nas awatary, nie jesteśmy Synami Bożymi ani Człowieczymi. Jesteśmy tylko sobą. Sami spisujemy swoje wyrafinowane metafory, sami je czytamy i sami umieramy.

Elegancki tłum miliarderów, urzędników rządowych i arystokratów ze stu różnych planet dał się porwać zapomnianemu szowinizmowi i żądzy wojowania, rozbudzonymi na nowo po trwającym ponad półtora wieku uśpienia. Ja nie klaskałem. Samotnie wzniosłem kolejny toast-już nie za lady Philomel, lecz za trwałą głupotę mojej rasy. Dopiłem szampana, który przez ten czas stracił resztkę bąbelków.

Może Bóg musi tworzyć istoty niższe, by czuć się za nie odpowiedzialnym.

Kiedy wszystko się kończy, pomyślał, kiedy zawodzi logika i nie ma już żadnej nadziei, to właśnie nasze sny i miłość najbliższych kształtują odpowiedź, jakiej Abraham powinien udzielić Bogu.

Czy uda im się stwo­rzyć Boga?
Wśród SI są takie, które wcale nie chcą tego robić. Z do­świad­czeń ludzi wie­dzą, że zbu­do­wa­nie isto­ty o wyż­szym stop­niu świa­do­mo­ści to pierw­szy krok na dro­dze do wła­sne­go znie­wo­le­nia, jeśli nie do cał­ko­wi­te­go wy­gi­nię­cia.

Jego piekło jest namacalne: to ból, który płonie w jego ciele jakby ktoś przeciągał mu drut kolczasty przez żyły i trzewia. Piekło to także wspomnienie głodujących dzieci w slumsach Armaghastu; piekło to uśmiechy polityków, wysyłających chłopców na śmierć w kolonialnych wojnach; piekło to myśl o śmierci Kościoła, która nastąpi za jego życia Durè , a ostatnimi wiernymi będą starzy ludzie zapełniający pojedyncze ławki w olbrzymich katedrach na Pacem.

Czasami tylko sny odróżniają nas od maszyn.

Twarz, którą widziała we śnie, była moją twarzą, głos, który słyszała, należał do mnie. Ale miłości, o której śniła - którą wspominała - nigdy z nią nie dzieliłem. Usiłowałem uciec z jej snu, chociażby po to, żeby odnaleźć swój; jeżeli miałem być podglądaczem, to równie dobrze mogłem nurzać się w plątaninie sfabrykowanych wspomnień, które udawały moje sny.

Obudzono mnie. Nie byłem tym zachwycony.