Cóż mogę powiedzieć o tej książce? Jest na tyle dziwna, wręcz dziwaczna, że sama nie wiem…

Bohaterem jest Felix Ferrer, paryski marszand, który po latach uporządkowanego i nudnego życia u boku żony postanawia od niej odejść. I to robi. Rozpoczyna nowe życie pełne przelotnych miłostek i romansów. Wydaje się być całkowicie wyluzowany, beztroski, żyjący z dnia na dzień, choć nie brak w jego życiu lęku o zdrowie, na które wciąż zwraca mu uwagę jego lekarz, czy też o kiepski stan interesów – handel sztuką stał się coraz trudniejszy.
Nagle coś zaczyna się dziać w życiu Felixa i oto wyrusza on w podróż do Arktyki w celu odnalezienia zaginionych dzieł sztuki. Wielka radość Felixa nie trwa długo, zaraz po sprowadzeniu ich do Paryża, zostają mu skradzione a sam Ferrer dostaje zawału serca.
To tak w skrócie. Nie będę zdradzać więcej, choć tym zawałem się nie kończy.

W każdym razie od samego początku cała fabuła wydawała mi się dość nietypowa, dziwna, może nawet głupawa? Bo, mam wrażenie, nie o fabułę tu chodziło autorowi, a bardziej o formę, o to specyficzne poczucie humoru z jakim opisuje poczynania bohaterów, o ironię a zarazem niebywałą lekkość stylu, pozorną niedbałość.

To powieść o wszystkim i o niczym. Wydała mi się momentami nijaka, nie przyciągnęła 100% mojej uwagi. Ale na pewno jest to powieść o tytułowym odchodzeniu. Bohater co i raz coś zostawia, opuszcza, zarówno ludzi jak i rzeczy, zaczyna coś nowego, goniąc za potrzebą odmiany ale w jakiś niesłychany sposób zawsze dobrze na tym wychodzi, choć nie porusza się do przodu. Felix jest rozdarty, niezdecydowany, szuka sensu życia, próbuje na wszelkie sposoby odnaleźć się w rzeczywistości i pokazuje jak zawiła może być psychika mężczyzny.

Autor prowadzi narrację dość monotonnie, nudził mnie momentami, narracja jest prowadzona w 3.os. co daje wrażenie jakby była bezosobowa. Ciągły tekst, bez wyodrębnionych dialogów (których zresztą nie ma wiele) tym razem, o dziwo, nie przeszkadza.

Nie zachwyciłam się, wręcz zmęczyłam. Rzekomy wątek sensacyjny (sprowadzenie i kradzież dzieł) nie przekonał mnie ani trochę, wyprawa, która mogła być niezapomnianą przygodą wcale nią nie była.

Jean Echeanoz zaliczany jest do spadkobierców francuskiej „nowej powieści” ale do mnie ona nie trafia. Wyraziście ale zbyt minimalistycznie.

Cóż mogę powiedzieć o tej książce? Jest na tyle dziwna, wręcz dziwaczna, że sama nie wiem…

Bohaterem jest Felix Ferrer, paryski marszand, który po latach uporządkowanego i nudnego życia u boku żony postanawia od niej odejść. I to robi. Rozpoczyna nowe życie pełne przelotnych miłostek i romansów. Wydaje się być całkowicie wyluzowany, beztroski, żyjący z dnia na dzień, choć...

Dosyć specyficzna - nie każdemu przypadnie do gustu styl, w jakim jest napisana. Trudno mi ją opisać, bo moje uczucia z nią związane są bardzo mieszane. Oryginalna.

Dosyć specyficzna - nie każdemu przypadnie do gustu styl, w jakim jest napisana. Trudno mi ją opisać, bo moje uczucia z nią związane są bardzo mieszane. Oryginalna.

Cały Echenoz.

Cały Echenoz.

Rewelacyjna książka, z humorem i licznymi zwrotami akcji.

Rewelacyjna książka, z humorem i licznymi zwrotami akcji.