Nie wiem jak można narzekać, że zbiór opowiadań różnych autorów jest nierówny?. A jaki ma być, skoro tyle osób oddaje coś od siebie w swoim własnym stylu. Tylko nierówny :). Ogólnie rzecz biorąc w każdej nowelce znalazło się coś brudnego i mrocznego, związanego z moskiewskim przepełnionym metrem, stękaniem bezdomnych zamarzających na dworcu, gangsterskim półświadkiem i nieodłącznymi kurvami, znalzało się nawet miejsce na smród starego stalinowskiego płaszcza ...
Kto lubi rosyjskie akcenty, swojskie nazwy i typowe nazwiska - nie zawiedzie się lekturą.

Nie wiem jak można narzekać, że zbiór opowiadań różnych autorów jest nierówny?. A jaki ma być, skoro tyle osób oddaje coś od siebie w swoim własnym stylu. Tylko nierówny :). Ogólnie rzecz biorąc w każdej nowelce znalazło się coś brudnego i mrocznego, związanego z moskiewskim przepełnionym metrem, stękaniem bezdomnych zamarzających na dworcu, gangsterskim półświadkiem i...

Czytało się bardzo ciężko. Nierówny poziom opowiadań.

Czytało się bardzo ciężko. Nierówny poziom opowiadań.

Zbiór (jak każdy, niestety) nierówny. Po niektórych autorach można byłoby spodziewać się lepszych tekstów. Irina Dienieżkina, moim zdaniem, wzięta z obowiązku (bo jakkolwiek spojrzeć, wyznaczyła początek tzw. pokolenia next, ale pisarka z niej kiepska). Ale (!) mimo niedostatków, zbiór ten idealnie odzwierciedla głównie klimat Moskwy lat 90.XX wieku. Może dlatego (sądząc po opiniach) nie wszystkim przypadł do gustu.
Owszem, zbiór jest niedoskonały, ale (moim zdaniem) lepszy , niż "Petersburg noir" (zdominowanym przez "mroczność" do tego stopnia, że aż ... nudnym).

Zbiór (jak każdy, niestety) nierówny. Po niektórych autorach można byłoby spodziewać się lepszych tekstów. Irina Dienieżkina, moim zdaniem, wzięta z obowiązku (bo jakkolwiek spojrzeć, wyznaczyła początek tzw. pokolenia next, ale pisarka z niej kiepska). Ale (!) mimo niedostatków, zbiór ten idealnie odzwierciedla głównie klimat Moskwy lat 90.XX wieku. Może dlatego (sądząc...

Warto sięgnąć po serię Noir, jest to nietypowa wycieczka po poszczególnych miastach. Niekiedy bywa szokująca, niekiedy wręcz obrzydliwa, ale na pewno ciekawa.

Warto sięgnąć po serię Noir, jest to nietypowa wycieczka po poszczególnych miastach. Niekiedy bywa szokująca, niekiedy wręcz obrzydliwa, ale na pewno ciekawa.

Ryzykiem wszelkiego rodzaju zbiorów opowiadań jednego autora czy antologii kilku różnych autorów jest to, że nie wszystko w tymże zbiorze może przypaść do gustu. W moim przypadku zdarzyło się tylko raz, że zbiór spodobał mi się w całości od początku do końca a tak to zawsze niestety coś mi nie pasowało i czegoś się czepiałem. „Moskwa Noir” nie jest wyjątkiem.

To ciekawy zbiór ale dość nierówny. Dostałem bowiem nowelę znakomitą, kilka dobrych, kilka przeciętnych i kilka złych. Od złych zacznę – to praktycznie wszystkie cztery opowiadania pierwszego segmentu zatytułowanego „Zbrodnia i kara”. Nie podszedł mi styl taniej, topornej i przewidywalnej mieszanki stylu gangsterskiego i powieści sensacyjnej.

Segment drugi - „Martwe dusze” – to również cztery opowiadania, z czego dwa pierwsze były przeciętne ale już pozostałe dwa czyli „Dekameron” i „Sobowtór” były ciekawe. Zwłaszcza to drugie, które po zakończeniu pozostawia niedosyt bo jest to materiał na świetną, troszkę dłuższą historię. Niepokojące i mroczne, mogłoby zjeżyć włos na karku.

Trzeci segment – „Ojcowie i dzieci” – to jedno przeciętne opowiadanie, jedno bardzo ciekawe czyli „Punkt Niepowrotu” i jedna perełka czyli najlepsza nowela z całego cyklu, znakomite „Tata mnie kocha” które urzekło mnie stylem autora. Banalna z pozoru historia opowiedziana w niebanalny i rewelacyjny sposób.

I segment czwarty – „Wojna i pokój” – zawiódł mnie i to podwójnie. Po pierwsze był słaby a po drugie odnosi się do tytułu jednej z moich najbardziej ukochanych powieści co pozwoliło mi się przez chwilę połudzić, że może jednak tytuł do czegoś zobowiąże. Nie zobowiązał. Było źle.

Podoba mi się całe założenie cyklu Noir czyli historie o miastach pokazane z trochę mroczniejszej strony, tej mniej znanej, mniej uczęszczanej, mniej widocznej. Nie zawsze miłej, pogodnej i przyjaznej. Momenty w „Moskwie Noir” były, nie przeczę a chwilami wręcz przeciwnie, było przekombinowane i na siłę, że już bardziej noir od tych moskiewskich lokalizacji to był chyba nawet lasek za moim blokiem, w którym kwiat młodzieży polskiej w wieku licealnym namiętnie spożywa tanie trunki wysokoprocentowe.

Niemniej jednak warto bo sądzę, że każdy i tak znajdzie coś dla siebie. Ja w każdym razie znalazłem i warto było czytać, chociażby dla znakomitej noweli „Tata mnie kocha” Maksima Maksimowa. Po pozostałe miasta z cyklu Noir sięgnę na pewno.

Ryzykiem wszelkiego rodzaju zbiorów opowiadań jednego autora czy antologii kilku różnych autorów jest to, że nie wszystko w tymże zbiorze może przypaść do gustu. W moim przypadku zdarzyło się tylko raz, że zbiór spodobał mi się w całości od początku do końca a tak to zawsze niestety coś mi nie pasowało i czegoś się czepiałem. „Moskwa Noir” nie jest wyjątkiem.

To ciekawy...

Moskwa Noir to zbiór kilkunastu opowiadań, napisanych przez autorów rosyjskich. Każde z opowiadań jest inne, ma innych bohaterów, opisuje odmienne przygody. Każde napisane jest przez kogo innego.
Są też cechy wspólne. Pierwszą z nich jest miejsce akcji, która jak nietrudno się domyślić, toczy się w stolicy Rosji oraz jej okolicach. Wspólne są też: mroczny klimat, bieda, okrucieństwo, przemoc oraz brak happy endów oraz mieszanie się realizmu z science fiction.
Pomysł na zbiór opowiadań osadzonych w takich realiach przypadł mi do gustu i dlatego sięgnąłem po książkę. Niestety muszę przyznać, że nieco się rozczarowałem. Znajdziemy tu, co prawda, trochę solidnej prozy, ciekawych pomysłów, dobrych opisów Moskwy i jej warstw społecznych, jednak większość jest po prostu średnia z minusem. Styl, wartkość akcji, brak pomysłów, a czasami i talentu, to wpływa na obniżoną ocenę. Generalnie nie jest jednak źle. Da się wkręcić w niektóre opowiadania, przez inne trzeba po prostu przebrnąć.

Moskwa Noir to zbiór kilkunastu opowiadań, napisanych przez autorów rosyjskich. Każde z opowiadań jest inne, ma innych bohaterów, opisuje odmienne przygody. Każde napisane jest przez kogo innego.
Są też cechy wspólne. Pierwszą z nich jest miejsce akcji, która jak nietrudno się domyślić, toczy się w stolicy Rosji oraz jej okolicach. Wspólne są też: mroczny klimat, bieda,...

Ciekawe opowiadania, jednak Barcelona bardziej mnie porwała ;)

Ciekawe opowiadania, jednak Barcelona bardziej mnie porwała ;)

Najlepsze opowiadanie Samsonowa zdecydowanie

Najlepsze opowiadanie Samsonowa zdecydowanie

Zbiór opowiadań współczesnych pisarzy rosyjskich traktujący o Moskwie, jakiej nie poznamy z przewodników. Opowiadania napisane są bardzo ciekawie, tematyka różnorodna, ale smutna i przygnębiająca. Jeśli to prawda, to strach tam jechać...

Zbiór opowiadań współczesnych pisarzy rosyjskich traktujący o Moskwie, jakiej nie poznamy z przewodników. Opowiadania napisane są bardzo ciekawie, tematyka różnorodna, ale smutna i przygnębiająca. Jeśli to prawda, to strach tam jechać...

Książka smutna, przygnębiająca. Wg mnie, trzeba mieć do niej odpowiedni nastrój. W mój się niespecjalnie wpasowała. Ciężka, mocna, dosłowna. Ludzkie historie, alkohol, narkotyki, zabijanie.
Ogromnym plusem jest niewątpliwie drugie dno tych opowiadań.
"Myślę, że wszyscy rosyjscy autorzy tego zbiorku bezlitośnie i ironicznie wytknęli wielkiemu miastu jego grzechy, ukazując jednocześnie, iż z mrocznych zaułków opanowanych przez przemoc i zło, nie sposób się uwolnić." I tu się zgadzam.
Książka dobra, ale nie na teraz dla mnie.

Książka smutna, przygnębiająca. Wg mnie, trzeba mieć do niej odpowiedni nastrój. W mój się niespecjalnie wpasowała. Ciężka, mocna, dosłowna. Ludzkie historie, alkohol, narkotyki, zabijanie.
Ogromnym plusem jest niewątpliwie drugie dno tych opowiadań.
"Myślę, że wszyscy rosyjscy autorzy tego zbiorku bezlitośnie i ironicznie wytknęli wielkiemu miastu jego grzechy, ukazując...