Przypominam sobie mgliście, że pierwszy raz "Nocne dreszcze" czytałem za dzieciaka i wówczas odebrałem je całkiem na serio, włącznie z całą pseudonauką o oddziaływaniu subliminalnym i kontroli umysłów (choć już wtedy nie zaliczyłbym tej powieści do ulubionych). Obecnie najlepszym komplementem, jaki mogę wystosować pod adresem "Nocnych dreszczy" jest stwierdzenie, że Koontz wynalazł kino wczesnych lat 90-tych w roku 1976. Znajdziecie tu tropy, których można się spodziewać po typowym akcyjniaku z Seagalem czy Lundgrenem, włącznie z walką na taśmociągu i cienkimi one linerami. To jednak dopiero na koniec: pierwsze trzy czwarte czyta się natomiast jak tani telewizyjny thriller nakręcony dekadę wcześniej. Ogółem na brak rozrywki nie można narzekać, ale na jej jakość - jak najbardziej. Ci źli są całkiem rozrywkowi, choć przerysowani jak w kreskówce, a ci dobrzy - jak to u Koontza - dobrzy aż do urzygu. Autor ich głosami wykłada nam moralne rozterki i przemyślenia o nauce, które odkrywcze mogą być co najwyżej dla naiwnych dzieciaków. Takich jak ja te 15 lat temu. Starczy powiedzieć, że w latach szkolnych książki Koontza dzieliłem na złe i dobre; teraz rozróżniam złe i "Odwiecznego wroga".

Przypominam sobie mgliście, że pierwszy raz "Nocne dreszcze" czytałem za dzieciaka i wówczas odebrałem je całkiem na serio, włącznie z całą pseudonauką o oddziaływaniu subliminalnym i kontroli umysłów (choć już wtedy nie zaliczyłbym tej powieści do ulubionych). Obecnie najlepszym komplementem, jaki mogę wystosować pod adresem "Nocnych dreszczy" jest stwierdzenie, że Koontz...