U schyłku X wieku na wskroś pogańska Norwegia stała się areną walk i ścierających się wpływów dwóch potężnych sił: możnych zwolenników głęboko zakorzenionego kultu starych bogów i stronników młodego króla Olafa Tryggvasona, który ogniem i mieczem narzucał swym poddanym chrześcijaństwo. Burzliwe wydarzenia, które ukształtowały średniowieczne oblicze tego skandynawskiego państwa, stały się tłem powieści Snorriego Kristjanssona, a zarazem pierwszą częścią cyklu o wikingach, "Sagi o Walhalli". Nie jest rzeczą łatwą opowiedzieć o wydarzeniach przełomowych, zwłaszcza w sposób, który porwałby czytelników i pozwoliłby im poczuć ich ducha - czy skandynawski pisarz poradził sobie z tym wyzwaniem, o tym za chwilę.

Stenvik w zachodniej Norwegii to bogate miasto, ważny ośrodek handlowy i baza wypraw łupieskich. Pewnego dnia trafiają doń dwaj kuzyni - syn jarla Geiri i Ulfar, który towarzysząc mu w podróży spłaca honorowy dług. Dwuletnia wyprawa dobiega końca, jednak w Stenviku wydarza się coś, co krzyżuje młodzieńcom szyki. Ulfar wpada w nie lada tarapaty - naraża się miejscowemu zabijace, a także zielarzowi skrywającemu ponury sekret, zakochuje się na zabój w tajemniczej Lilii. Jego sytuację dodatkowo komplikuje fakt, że do miasta zbliżają się dwie wrogie armie: króla Olafa, dla którego Stenvik ma być kolejnym przystankiem w zwycięskim marszu pod sztandarem Chrystusa oraz wikingów dowodzonych przez kobietę podającą się za wieszczkę Skuld, jedną z Norn. Ulfar, angażujący się w działania obrońców, wkrótce przekonuje się, że wrogowie czają się nie tylko po drugiej stronie wałów i nawet obrońcy nie są jednomyślni co do tego, po której ze stron się opowiedzieć.

Pierwszy tom "Sagi o Walhalli" to pod wieloma względami całkiem udany początek cyklu. Akcja powieści rozgrywa się w kluczowym momencie historii, zaś przedstawione wydarzenia są na tyle charakterystyczne, że mogłyby toczyć się w praktycznie każdym innym miejscu ówczesnej Norwegii. Tym sposobem wydarzenia w Stenviku są wycinkiem całości, odzwierciedleniem panujących nastrojów społecznych, politycznych trendów i działań, ścierania się dwóch frakcji: starego kultu bogów i chrześcijaństwa. Należy o tym pamiętać w trakcie lektury, gdyż same realia prezentują się dość ubogo, zostały ograniczone do niezbędnego minimum i próżno oczekiwać po nich bogactwa szczegółów, co może okazać się dość rozczarowujące.

Jak na opowieść o wikingach przystało i zgodnie z treścią blurba, sednem fabuły jest bitwa. W tym przypadku autor dał z siebie wszystko - ponad trzysta stron powieści to nieustanne potyczki, awantury, bijatyki, podchody i sceny batalistyczne. Niby nic w tym dziwnego, gdyż fabuła koncentruje się na perypetiach mieszkańców Stenviku, przygotowaniach do obrony miasta z jednej strony i przeprowadzania natarcia z drugiej, zaś akcję śledzimy z perspektywy obozu obrońców, króla Olafa i wikingów pod dowództwem Skuld, czyli teoretycznie powinno być dynamicznie, ciekawie i intrygująco. Jednak podtrzymywanie napięcia przygotowaniami do ostatecznej bitwy po pewnym czasie odnosi skutek przeciwny do zamierzonego, gdyż zaczyna zwyczajnie nużyć, akcja zmierzająca do punktu kulminacyjnego i praktycznie nierozgałęziająca się w innych kierunkach staje się zbyt przewidywalna i tego wrażenia nie są w stanie zamazać perypetie całkiem sporego grona intrygująco zarysowanych postaci.

A to właśnie sylwetki bohaterów są najmocniejszym atutem powieści Snorriego Kristjanssona. Zarówno głównego protagonistę, Ulfara, jak i postaci drugoplanowe, poznajemy w kluczowym momencie życia, kiedy ważą się ich losy - autor oszczędnie szafuje informacjami na ich temat zostawiając sobie w ten sposób furtkę i dając czytelnikom nadzieję na to, że kolejne tomy serii rzucą więcej światła na kwestię ich przeszłości. Stopniowe ujawnianie informacji na temat bohaterów sprawdza się idealnie, gdyż przebiega ono z wyczuciem - dowiadujemy się dokładnie tyle, ile wiedzieć powinniśmy w konkretnym momencie fabuły, by z rosnącą ciekawością śledzić dalszy jej przebieg. Grono bohaterów jest naprawdę szerokie i wyraziste - każda z postaci jest na tyle charakterystyczna, że łatwo zapada w pamięć, a przy tym nakreślona oszczędnie, choć konkretnie. Każda też intryguje, skrywa jakieś sekrety, drażni ciekawość - czy to chrześcijański król Olaf, ponury zielarz Valgard, wódz Stenviku Sigurd, wiking Harald czy Skargrim, przywódca najeźdźców. Postaci kobiecych jest co prawda niewiele, ale są zaskakująco wyraziste: ukochana Ulfara, Lilia, dręczona przez męża, tajemnicza i charyzmatyczna Skuld dowodząca armią czy Thora budząca respekt wśród najbardziej brutalnych wojowników. Z cała pewnością bohaterowie Kristjanssona intrygują na tyle, by czytelnik z niecierpliwością wyglądał kontynuacji pierwszej części cyklu.

Delikatny dysonans między zupełnie przyzwoicie nakreślonymi sylwetkami bohaterów a dość przewidywalnym kierunkiem rozwoju fabuły i nadmierną koncentracją na aspekcie batalistycznym dość mocno zubaża wrażenia z lektury. Czytelnik nastawiony na fabułę, w której kluczową rolę odgrywają topory wbijające się w ciało, krew lejąca się strumieniami czy odcinane na potęgę kończyny z pewnością będzie usatysfakcjonowany, gdyż sceny walk zostały przedstawione z dużą dozą autentyzmu, szczegółowo i sugestywnie. Trochę szkoda, że zdominowały one treść - motyw walki o wpływy polityczne i władzę pomiędzy zwolennikami starej religii i chrześcijaństwa jest na tyle ciekawy, że powinien wysunąć się na pierwszy plan albo przynajmniej zajmować porównywalną ilość miejsca, co opisy krwawych starć. Zaburzenie proporcji nieco ogranicza też perspektywę wydarzeń - choć wiadomo, jak wysoka jest stawka w grze, że walka o Stenvik jest w istocie jedną z wielu walk mającą na celu wprowadzenie chrześcijaństwa w Norwegii, trudno poczuć tę doniosłość czy uniwersalizm wydarzeń. Nazbyt często dominuje wrażenie, że obserwujemy jakąś tam zwykłą bitwę o mało znaczącą osadę, a to mocno spłyca wymowę powieści. Niemniej jednak "Miecze dobrych ludzi" to całkiem udany - choć nie porywający - początek serii; pozostaje mieć nadzieję, że w kolejnych tomach autor rozwinie skrzydła, wzbogaci fabułę, nada rumieńców składającym się na nią wątkom, a dla swoich bohaterów przygotuje coś naprawdę wyjątkowego.

U schyłku X wieku na wskroś pogańska Norwegia stała się areną walk i ścierających się wpływów dwóch potężnych sił: możnych zwolenników głęboko zakorzenionego kultu starych bogów i stronników młodego króla Olafa Tryggvasona, który ogniem i mieczem narzucał swym poddanym chrześcijaństwo. Burzliwe wydarzenia, które ukształtowały średniowieczne oblicze tego skandynawskiego...