Polska rewolucja nie napotkała w roku 1945 jako przeciwnika polskiej burżuazji, bo takowa nie egzystowała. Typowy kraj rozwiniętego kapitalizmu, kapitalizm zagraniczny zostawił w przededniu wojny.

To fakt, cieszę, że autor uwzględnia zdradę zachodu. Książka jest jednocześnie opisem struktury i działania partii komunistycznej, jej krytyką i powodem, by przestać do niej należeć. W powojennej Polsce likwidowali swoich jak w nieboszczyku Związku Sowieckim, terror stalinowski. Do władzy pchają się sami nieudacznicy. Książka liczy 55 lat, a jest wciąż aktualna, jeśli chodzi o polskich polityków. Cytuję:

,,Myśmy skasowali wolność, a nie można tak rządzić narodem. (...) Człowiek jest nawozem historii, a my go tak traktujemy. Jak glinę, z której się lepi. I kto ma lepić?! Co to za elita lepi?! Do góry w terenie wchodzą najgorsi, najbardziej bezwzględni, obojętni, bezduszni. Najgorszym oddaje się głos, głos nad miastem".

Idealnie pasuje do naszego rządu. Tym "miastem" jest Polska.

Wobec Kisielewskiego byli nieco surowi, mi się podobała nawet, ale czasami treść mogłaby mnie zanudzić. Dotrwałem do końca, gdyż jak zaczynam to mam siły skończyć.

Polska rewolucja nie napotkała w roku 1945 jako przeciwnika polskiej burżuazji, bo takowa nie egzystowała. Typowy kraj rozwiniętego kapitalizmu, kapitalizm zagraniczny zostawił w przededniu wojny.

To fakt, cieszę, że autor uwzględnia zdradę zachodu. Książka jest jednocześnie opisem struktury i działania partii komunistycznej, jej krytyką i powodem, by przestać do niej...

Legendarny Kisiel był wybornym felietonistą i zdaje się całkiem niezłym kompozytorem muzyki współczesnej. Nikt chyba jednak nigdy nie twierdził, że był dobrym powieściopisarzem. Nic innego nie wynika i z tej książki.

Może była wydarzeniem - ale raczej politycznym niż literackim - w latach 60., gdy wydał ją w Paryżu Jerzy Giedroyć. Pół UB dociekało, kto skrywa się pod pseudonimem Tomasz Staliński. Paru pisarzy na usługach bezpieki, m.in. Andrzej Kuśniewicz, podsunęło im myśl, że to musi być Kisiel, ale procesu mu jednak nie wytoczono....

Legendarny Kisiel był wybornym felietonistą i zdaje się całkiem niezłym kompozytorem muzyki współczesnej. Nikt chyba jednak nigdy nie twierdził, że był dobrym powieściopisarzem. Nic innego nie wynika i z tej książki.

Może była wydarzeniem - ale raczej politycznym niż literackim - w latach 60., gdy wydał ją w Paryżu Jerzy Giedroyć. Pół UB dociekało, kto skrywa się pod...

Ta książka jest to niczym polskie "W poszukiwaniu straconego czasu" a autor niczym polski Proust. Czyta/słucha się świetnie ale niekoniecznie jako typowa powieść a raczej jako zbiór niezliczonych mikro obserwacji nt życia o których każdy wie, że istnieją a mało kto głośno mówi.

Ta książka jest to niczym polskie "W poszukiwaniu straconego czasu" a autor niczym polski Proust. Czyta/słucha się świetnie ale niekoniecznie jako typowa powieść a raczej jako zbiór niezliczonych mikro obserwacji nt życia o których każdy wie, że istnieją a mało kto głośno mówi.

Ta, dziejąca się w PRLu, powieść o partyjnym aparatczyku, pokazująca, że komuniści to byli w gruncie rzeczy drobnomieszczanie, jest przeraźliwie nudna, ciągnie się jak flaki z olejem; niestety Kisiel był marnym powieściopisarzem.

Ta, dziejąca się w PRLu, powieść o partyjnym aparatczyku, pokazująca, że komuniści to byli w gruncie rzeczy drobnomieszczanie, jest przeraźliwie nudna, ciągnie się jak flaki z olejem; niestety Kisiel był marnym powieściopisarzem.

Powieść o komuniście żydzie. Z jednej strony - wyjątkowo nudna - całą fabułę można rozpisać w kilkunastu zdaniach. Z drugiej strony ukazanie aparatu komunistycznego wydaje się być bardzo wierne, przez co książka jest ciekawym obrazem dla tych, którzy nie przeżyli tego systemu. W moim ujęciu ukazanie funkcjonujących mechanizmów obnaża system PRL a wręcz go ośmiesza. Przypomniały mi się nawet ewangeliczne słowa mówiące, że nie ostoi się królestwo wewnętrznie podzielone. I tak właśnie - jako wewnętrznie podzielone - ukazane są komunistyczne struktury. Co ciekawe, wg ukazanej historii powodem odejścia w niebyt mogło być głównie to, komu się podpadło albo popadło w niełaskę, a nie to, co się zrobiło. Nie bardzo wiem, jaki cel postawił sobie autor wymyślając losy Henryka Borowicza. Niemniej uważam lekturę za wartą poświęcenia czasu.

Powieść o komuniście żydzie. Z jednej strony - wyjątkowo nudna - całą fabułę można rozpisać w kilkunastu zdaniach. Z drugiej strony ukazanie aparatu komunistycznego wydaje się być bardzo wierne, przez co książka jest ciekawym obrazem dla tych, którzy nie przeżyli tego systemu. W moim ujęciu ukazanie funkcjonujących mechanizmów obnaża system PRL a wręcz go ośmiesza....