Opinia na temat książki już dostępna na kanale YouTube Około Kulturowo:

https://www.youtube.com/watch?v=t2JB0GDWL9c

Opinia na temat książki już dostępna na kanale YouTube Około Kulturowo:

https://www.youtube.com/watch?v=t2JB0GDWL9c

lepsza niż cz. I przygód Ślepego i jeszcze bardziej nawiązuje do gier STALKER

lepsza niż cz. I przygód Ślepego i jeszcze bardziej nawiązuje do gier STALKER

Z początku czytało się topornie, potem zaczęło się robić nieco ciekawiej, ale tłumaczenie jest miejscami niezwykle irytujące. Porównując z pierwowzorem widać sporo dodanych infantylnych tekstów i nawiązań, które jedynie psują lekturę.
Nie udało mi się całkowicie zmęczyć tej książki, więc być może kiedyś zajrzę do oryginału.

Z początku czytało się topornie, potem zaczęło się robić nieco ciekawiej, ale tłumaczenie jest miejscami niezwykle irytujące. Porównując z pierwowzorem widać sporo dodanych infantylnych tekstów i nawiązań, które jedynie psują lekturę.
Nie udało mi się całkowicie zmęczyć tej książki, więc być może kiedyś zajrzę do oryginału.

Slaba i przewidywalna. Lubie zone i dobrze mi sie czyta ta tematyke, ale czerep mnie wyjatkowo zanudzil.

Slaba i przewidywalna. Lubie zone i dobrze mi sie czyta ta tematyke, ale czerep mnie wyjatkowo zanudzil.

Czerep mutanta zaskoczył mnie praktycznie od pierwszych stron. Autor na początku nakręcił pewien spisek, po czym... przez większość książki akcja toczy się swoim życiem... A spisek.... bo właśnie. Ani widu, ani słychu... warto przeczytać.

Czerep mutanta zaskoczył mnie praktycznie od pierwszych stron. Autor na początku nakręcił pewien spisek, po czym... przez większość książki akcja toczy się swoim życiem... A spisek.... bo właśnie. Ani widu, ani słychu... warto przeczytać.

Po raz drugi przemierzamy Zonę ze "Ślepym" - "Kulawym", spisane piórem Noczkina. Od razu też czuje, się ten specyficzny klimat, jaki mają książki Wiktora. Książkę czyta, się przyjemnie i szybko. Ale znowu to samo co w pierwszej, czyli zbyt długie rozdziały, i za mało w nich powiedzmy "przystanków" na zakończenie czytania w danym momencie. Przygody ciekawe i fajnie się je "pochłania" oczami, może poza jednym rozdziałem o " latających babach". Nijak się, to ma do całości i spójności, czyżby jakiś chwilowy brak weny twórczej autora?

Miało być, to w założeniu śmieszne ale wyszło słabo, a wręcz głupio. No cóż każdy może mieć słabszy dzień, i tak zapewne było w tym wypadku. Druga rzecz to ostatni rozdział, według mnie powinien być raczej przedostatnim, a tamten ostatnim. Bo tak kto czytał mniej uważnie może, nie załapać o co chodzi. Niepotrzebnie przekombinowane. Zobaczymy, co przyniesie - " Łańcuch pokarmowy", tak naprawdę ostatnia część perypetii - "Ślepego".

Po raz drugi przemierzamy Zonę ze "Ślepym" - "Kulawym", spisane piórem Noczkina. Od razu też czuje, się ten specyficzny klimat, jaki mają książki Wiktora. Książkę czyta, się przyjemnie i szybko. Ale znowu to samo co w pierwszej, czyli zbyt długie rozdziały, i za mało w nich powiedzmy "przystanków" na zakończenie czytania w danym momencie. Przygody ciekawe i fajnie się je...

Bardzo ciekawe połączenie historii na Dużej Ziemi i w Zonie. Nasz bohater Ślepy, znaczy Kulawy musi rozwikłać zagadkę i bawi się w detektywa. Nieźle mu to wychodzi a dodatkowo wyrobił sobie renomę i zarobił trochę grosza. Nareszcie nasz Stalker amator zapuszcza się w głąb prawdziwej ZONY i pokazuje na co go stać!

Bardzo ciekawe połączenie historii na Dużej Ziemi i w Zonie. Nasz bohater Ślepy, znaczy Kulawy musi rozwikłać zagadkę i bawi się w detektywa. Nieźle mu to wychodzi a dodatkowo wyrobił sobie renomę i zarobił trochę grosza. Nareszcie nasz Stalker amator zapuszcza się w głąb prawdziwej ZONY i pokazuje na co go stać!

Drugi tom perypetii Ślepego w zonie jest ciekawy, lecz czegoś w nim brak. Główna część akcji opisana dosyć szybko, bez sentymentów, jak dla mnie można było to trochę dokładniej rozwinąć. Trochę to wygląda, jakby autor miał przykazane ile stron ma mieć książka - ani mniej, ani więcej - a na tym cierpi czytelnik. Według mnie można było wycisnąć więcej z tego tomu, ale i tak mi się podoba. Do zobaczenia w trzecim tomie Kulawy! Tfu, już Ślepy! ;)

Drugi tom perypetii Ślepego w zonie jest ciekawy, lecz czegoś w nim brak. Główna część akcji opisana dosyć szybko, bez sentymentów, jak dla mnie można było to trochę dokładniej rozwinąć. Trochę to wygląda, jakby autor miał przykazane ile stron ma mieć książka - ani mniej, ani więcej - a na tym cierpi czytelnik. Według mnie można było wycisnąć więcej z tego tomu, ale i tak...

Raz stalker Pietrow myśli sobie: wszystko już w tej Zonie znajome i złażone do imentu. Nuda straszna. Myśli Pietrow dalej - znam już wszystkie anomalie, widziałem mutanty... nuda. No więc wraca stalker Pietrow na Dużą Ziemię, wstępuje do jakiejś księgarni a tam patrzy - Czerep Mutanta. "No, w końcu jakaś odmiana" powiedział sobie Pietrow.

Krótko mówiąc, po "Bagnie Szaleńców" i "Wstędze" sądziłem, że formuła mi się przejadła, a seria nie dostarczy mi już rozrywki nawet najprostszej i nieobciążającej zwojów mózgowych. Jednak w chwili słabości sięgnąłem po wcześniejszy tom z serii, czyli ten nieszczęsny "Czerep..." i już wiem, że to nie schemat mnie znudził, tylko tamte wymienione wcześniej tomy jakieś takie bezzębne.

Noczkin to świetny opowiadacz, jego kryminalna historyjka jest prosta i grubymi nićmi szyta, ale podana za pomocą zabawnych dialogów, ciekawych postaci i cały ten stalkerski plan minimum. Nic tu nowego nie ma, tutejsza Strefa to totalnie uniwersum gry i nie ma od tego odstępstw. Książka nie jest więc wysokich lotów, ale trzeba mieć jednak tego talentu trochę, żeby z tak skostniałej formuły i absurdalnych założeń wykrzesać coś tak przyjemnego w odbiorze.

Raz stalker Pietrow myśli sobie: wszystko już w tej Zonie znajome i złażone do imentu. Nuda straszna. Myśli Pietrow dalej - znam już wszystkie anomalie, widziałem mutanty... nuda. No więc wraca stalker Pietrow na Dużą Ziemię, wstępuje do jakiejś księgarni a tam patrzy - Czerep Mutanta. "No, w końcu jakaś odmiana" powiedział sobie Pietrow.

Krótko mówiąc, po "Bagnie...

To znaczy dokładnie 7,5. Czerep Mutanta podobał mi się bardziej niż już udana, solidnie przygodowa, Ślepa Plama.
Zacznijmy od samej intrygi. Ta zaczyna się jeszcze poza Zoną, ale wskutek pewnych nieprzewidzianych okoliczności, powraca na jej teren. A tam... A tam bordel nieziemski. Temu wesołkowi z daltonizmem przyjdzie pomóc go ogarnąć.
Wesołkowi? No tak, dobrze to określiłem. Przez tę postać Wiktor Noczkin przemyca masę specyficznego, nieco czarnego humoru. Rozbudował też i część towarzyszy z poprzedniej części. Tym razem ogromną rolę odgrywa Garsteczka, niezbyt bystry osiłek z zamiłowaniem do kobiet. I fakt, postaci są nadal płaskie jak nowoczesne monitory, ale da się polubić.
Fabuła tym razem jednak prowadzona jest nieco inaczej. Każdy rozdział to jakby inny quest poboczny. W pewnym stopniu ich wykonywanie przybliża Ślepego do rozwiązania zagadki z Dużej Ziemi, która to z powrotem go zagnała do Zony, jednak są to w dużej mierze luźno powiązane historie. Strasznie ten sposób prowadzenia fabuły kojarzy mi się z grami komputerowymi.
Jak do tej pory to chyba najlepsza powieść osadzona w świecie S.T.A.L.K.E.R.a, jednak kolejne Noczkiny poczekają, dzisiaj nowa paczuszka przyszła.

To znaczy dokładnie 7,5. Czerep Mutanta podobał mi się bardziej niż już udana, solidnie przygodowa, Ślepa Plama.
Zacznijmy od samej intrygi. Ta zaczyna się jeszcze poza Zoną, ale wskutek pewnych nieprzewidzianych okoliczności, powraca na jej teren. A tam... A tam bordel nieziemski. Temu wesołkowi z daltonizmem przyjdzie pomóc go ogarnąć.
Wesołkowi? No tak, dobrze to...