Pierwszy tom przygód świeżo jeszcze nieupieczonego szamana Piotr Duszyński czyli Witkacego w XXI wiecznym Toruniu. Jest policjantem, ma skłonności do różnego rodzaju używek – jakiś czas temu okazała się że jest to normalne dla szamana, ale o tym że w recesywny genach odziedziczył ten dar dowiedział się dopiero niedawno i to dzięki pomocy…Dory Wilk. Obecnie nadal pracuje w policji, w wolnych (mniej lub bardziej) chwilach udziela się jako szaman.

Tom pierwszy przygód Witkacego zawiera dwie historie: Szamański blues oraz Bossa nova dla szamana. Pierwsza z nich zaczyna się niepozornie od dziwnych wypadków na oddziale noworodków by zaprowadzić naszego bohatera i położną Konstancję do brutalnych morderstw dzieci na Podgórzu sprzed 45 lat. Konstancja – wielka miłość życiowa Witkacego, jego była zwraca się do niego z prośbą o pomoc, ponieważ ma przeczucia i jest jedyną podejrzaną. Razem próbują prowadzić śledztwo w tej sprawnie, która ma nie wiele wspólnego z światem realnym. Przy okazji policjant zdobywa swojego duchowego opiekuna i rękami oraz nogami broni się aby nie doszło do rytuału w którym zostanie szamanem z krwi i kości.

W drugiej historii natykamy się na nieumarłych i duchów. Tym razem Witkacy ma do pomocy swoja byłą kochankę – Katię czyli nekromantkę i przyjaciółkę Dory. Razem stawią czoło szalonej kobiecie lepiącej idealnego mężczyznę z ziemi cmentarnej oraz stawią czoło spirali. Wielka, ziejąca czarną magią spirala biegnie z niewidomego punktu aż pod dom Piotra Duszyńskiego. Nikt nie podejrzewa że jej źródłem jest zawiść pewnej nieszkodliwej staruszki, która w naszym bohaterze dopatrzyła się konkurencji. Na deser dostajemy rodzinną kolację z duchem i fruwającymi donicami.

Historie ciekawe, jak na Jadowską przystało, utrzymane w żartobliwym tonie, bez wielkich dramatów. Przez ten zabieg i sposób opisu zbrodni sprzed lat, mordowania ludzi i zwierząt w rytuałach książka nie wieje grozą jak w przypadku przygód Dory Wilk (choć bardzo powinna). Na szczęście wykreowany tu Witkacy psuje do tego z serii o Teodorze – widać jednak mocno, że książka była pisana kobiecą ręką. Wydarzenia są momentami mocno naciągane, przerysowane ale całkiem nieźle pasują do całości, o ile czytelnik nie zacznie zagłębiać się za bardzo w temat. W drugim przypadku wielka czarna spirala na kilka przecznic umyka uwadze Starszyźnie i sprzątanie przypada w udziale Dorze? Niby nic nowego, ale zdecydowanie zbyt naciągnięte i razi w oczy. Z resztą jak większość wydarzeń z drugiej części książki – dużo mniej spójna, zdecydowanie przesadzona. Na plus jest to, że w ponoć w świecie magii też działa cenzura na książki mająca na celu chronić adeptów.

Zabieg deprawacji świata magicznego poruszony w tomie „Na wojnie nie ma niewinnych” jest to wpleciony i trochę rozwinięty. To zdecydowanie nadaje realności tym trochę prześmiewczym książką (zabieg celowy czy przypadkowy?). Historie wciągają, czyta się je dobrze i z przyjemnością – pomimo opisu okrutnych wydarzeń. Zdecydowanie brakuje tu dramatyzmu i bardziej realnych akcji, bo te są intrygujące, ale niezbyt realne. Jest jednak zdecydowanie lepsza niż seria o pannie Wilk, gdzie aż wieje stereotypami i hiperbolami.

Pierwszy tom przygód świeżo jeszcze nieupieczonego szamana Piotr Duszyński czyli Witkacego w XXI wiecznym Toruniu. Jest policjantem, ma skłonności do różnego rodzaju używek – jakiś czas temu okazała się że jest to normalne dla szamana, ale o tym że w recesywny genach odziedziczył ten dar dowiedział się dopiero niedawno i to dzięki pomocy…Dory Wilk. Obecnie nadal pracuje w...