Rewelacja. Uwielbiam Witkacego i jego pokręcony świat i podejście do życia . Ta seria bardziej mi przypadła do gustu niż Dora ( choć bohaterkę lubię) . Od razu sięgam po kolejny tom

Rewelacja. Uwielbiam Witkacego i jego pokręcony świat i podejście do życia . Ta seria bardziej mi przypadła do gustu niż Dora ( choć bohaterkę lubię) . Od razu sięgam po kolejny tom

Piotr Duszyński, szerzej znany jako Witkacy, prowadzi na pozór nudne życie policjanta, który po służbie wraca do pustej kawalerki i nie do końca widzi cel w życiu. No właśnie, na pozór, ponieważ po służbie Witkacy para się nowo odkrytymi przez siebie umiejętnościami – jest szamanem, osobą, która widzi duchy i potrafi się z nimi komunikować. Stara się umiejętnie łączyć swoje obowiązki policjanta z życiem w alternatywnym, magicznym Toruniu, jednak zostaje to utrudnione w momencie, w którym do jego życia wkracza kobieta, która już raz w nim zagościła. Konstancja, jego pierwsza i jedyna ukochana, ma do niego prośbę, która nie dość, że okazuje się być niejako związana z jego umiejętnościami, to dodatkowo wywróci jego życie do góry nogami.

Już jakiś czas temu miałam (dość wątpliwą, trzeba to przyznać) przyjemność przesłuchać wszystkie sześć tomów z cyklu o Dorze Wilk, gdzie Witkacy był postacią zaledwie epizodyczną. To właśnie jego postać była jednym z niewielu pozytywów, które w tych książkach dostrzegłam, dlatego, pomimo że żadna książka Anety Jadowskiej jak dotąd prawdziwie mi się nie podobała, postanowiłam dać jej kolejną szansę i przesłuchać pierwszego tomu z trylogii skupiającej się na Witkacym właśnie. I teraz, po przesłuchaniu „Szamańskiego bluesa” żałuję, że nie zaczęłam przygody z twórczością Jadowskiej właśnie od tej książki.

Przede wszystkim, Witkacy jest świetnym bohaterem. Przypomina nieco tych cynicznych detektywów z filmów noir, choć nie jest to podobieństwo jeden do jednego. Sam Witkacy natomiast z pewnością jest o wiele lepiej skrojoną i przede wszystkim sympatyczniejszą postacią niż Dora Wilk, która co prawda w „Szamańskim bluesie” ma swoje małe cameo, ale wyjątkowo nie irytuje. Główny bohater kupił mnie nie tylko charakterem, ale przede wszystkim podejściem do różnych spraw, które spadają na niego na przestrzeni książki – naprawdę widać, że się stara. Poza tym ma o wiele bliższe mojemu poczucie humoru niż Dora, no i nie jest męską wersją Mary Sue, a to już naprawdę dużo.

Inni bohaterowie też się bronią. Katia wydaje się sympatyczna (książką o niej też pewnie się zainteresuję w swoim czasie). Bardzo podobała mi się jej relacja z Witkacym, bo chociaż wcześniej byli parą i zerwali, to po tekście „zostańmy przyjaciółmi” faktycznie przyjaciółmi zostali i to jest naprawdę świetne. Mam nadzieję że w pozostałych dwóch książkach z cyklu Katia się jeszcze przewinie. Co do reszty – Konstancja wydaje się interesująca, ale nie jest moją ulubienicą, Sęp ma potencjał, a Kurczaczek mnie kupiła kiedy tylko się pojawiła.

Sam świat może nie jest specjalnie pogłębiony, ale pogłębiony nie był już poprzednio, więc wiele się nie spodziewałam. Natomiast oba wątki fantastyczno-paranormalne naprawdę mi się podobały i mnie zainteresowały, zwłaszcza ten drugi, który był związany z Katią.

Nie podobała mi się za to forma. To bardziej dwa opowiadania w jednym tomie niż taka pełnoprawna książka i przyznam, że niemiło się na tym zaskoczyłam. Dla mnie oddzielenie od siebie dwóch wątków grubą kreską nie wypadło naturalnie, po prostu.

Nie jest to książka odkrywcza, absolutnie nie. Ale była przyjemna, a poza tym mogłam poznać bliżej jedną z moich ulubionych postaci z Heksalogii o Dorze Wilk i to się liczy. Na pewno sięgnę po kolejny tom.

Piotr Duszyński, szerzej znany jako Witkacy, prowadzi na pozór nudne życie policjanta, który po służbie wraca do pustej kawalerki i nie do końca widzi cel w życiu. No właśnie, na pozór, ponieważ po służbie Witkacy para się nowo odkrytymi przez siebie umiejętnościami – jest szamanem, osobą, która widzi duchy i potrafi się z nimi komunikować. Stara się umiejętnie łączyć swoje...

Tak jak poprzednicy, zgadzam się z nimi i to bardzo! Dora Wilk, potem lekka Katia, a teraz Witkacy - idealna kolejność czytania.

Ocenę 9, byłem pewny, ze wystawię już w połowie książki, mimo, że trochę czuć co się święci, to jest po prostu rewelacja! Bardziej rozumiem też bohatera - może też dlatego, ze jest facetem i według mnie zachowuje się trochę logiczniej... w każdym razie zabieram się za kolejną część, bo wciągnęła mnie chyba nawet bardziej niż Dora Wilk!

Tak jak poprzednicy, zgadzam się z nimi i to bardzo! Dora Wilk, potem lekka Katia, a teraz Witkacy - idealna kolejność czytania.

Ocenę 9, byłem pewny, ze wystawię już w połowie książki, mimo, że trochę czuć co się święci, to jest po prostu rewelacja! Bardziej rozumiem też bohatera - może też dlatego, ze jest facetem i według mnie zachowuje się trochę logiczniej... w...

Biorąc pod uwagę moje doświadczenia z Jadowską i love-hate relationship jaki do tej pory miałam z jej tworami miałam mieszane uczucia. Heksalogia o wiedźmie mocno trąciła tandetą i ciężko było mi się zmusić do skończenia, tego samego obawiałam się tutaj, ale zdecydowanie zaskoczyłam się na plus.

Bardzo polubiłam się z nietuzinkowym Witkacym oraz jego doświadczeniami jako początkujący szaman. A także z problemami jakie napotkał na swojej drodze przez typowe dla Jadowskiej pakowanie bohaterów w najgorsze bagno. Tak samo doceniam przybliżenie postaci Katii, co utwierdziło mnie w chęci przeczytania Cmentarnego love story.

Ogólnie obie połowy trzymały mnie w napięciu na tyle, że ciężko było się oderwać, ponieważ za każdym razem wychodziły nowe, zdumiewające mnie fakty. Sam zamysł książki bardzo przypadł mi do gustu. Właściwie jedyne co mi nie do końca grało to postać Sępa, który choć typowy dla tego uniwersum jest delikatnie irytujący.

Biorąc pod uwagę moje doświadczenia z Jadowską i love-hate relationship jaki do tej pory miałam z jej tworami miałam mieszane uczucia. Heksalogia o wiedźmie mocno trąciła tandetą i ciężko było mi się zmusić do skończenia, tego samego obawiałam się tutaj, ale zdecydowanie zaskoczyłam się na plus.

Bardzo polubiłam się z nietuzinkowym Witkacym oraz jego doświadczeniami jako...

Bardzo fajna. O wiele lepsza do słuchania niż seria z Dorą Wilk. Jeśli ktoś lubi poprzednie części, to seria szamańska spodoba mu się na pewno.

Bardzo fajna. O wiele lepsza do słuchania niż seria z Dorą Wilk. Jeśli ktoś lubi poprzednie części, to seria szamańska spodoba mu się na pewno.

Bardzo fajna! Uwielbiam jak Jadowska łączy fantastykę z kryminałem i również tutaj wyszło to w punkt. Targetem są tu zdecydowanie starsi czytelnicy, po pierwsze liczne aluzje seksualne, po drugie spora jednak dawka okrucieństwa - krzywdzenie dzieci i zwierząt. Audiobook bardzo przyjemny!

Bardzo fajna! Uwielbiam jak Jadowska łączy fantastykę z kryminałem i również tutaj wyszło to w punkt. Targetem są tu zdecydowanie starsi czytelnicy, po pierwsze liczne aluzje seksualne, po drugie spora jednak dawka okrucieństwa - krzywdzenie dzieci i zwierząt. Audiobook bardzo przyjemny!

Opinia dla całej trylogii. Po przeczytaniu serii z Dorą Wilk i książki o Katii, przyszedł czas na Witkacego i powiem szczerze, że się nie zawiodłam. Może drugi tom słabszy, ale i tak całość tworzy fajną przygodówkę fantasy. Może komuś przeszkadzać taki trochę luzacki język i przekleństwa, ale to kwestia podejścia. Przy tego typu lekturach należy się nastawić na dobrą zabawę i traktowanie tych książek, jako bajki dla dorosłych z lekkim przymrużeniem oka. Polecam.

Opinia dla całej trylogii. Po przeczytaniu serii z Dorą Wilk i książki o Katii, przyszedł czas na Witkacego i powiem szczerze, że się nie zawiodłam. Może drugi tom słabszy, ale i tak całość tworzy fajną przygodówkę fantasy. Może komuś przeszkadzać taki trochę luzacki język i przekleństwa, ale to kwestia podejścia. Przy tego typu lekturach należy się nastawić na dobrą zabawę...

Witkacy, Piotr Duszyński, policjant, szaman. Człowiek żyjący po realnej stronie Torunia, ale głęboko związany z jego magiczną częścią. Widzi duchy i do jego obowiązków należy przeprowadzanie zbłąkanych na właściwą stronę. Długo nie wiedział, że jest magiczny, że ma szczególne moce. Testował na sobie różne używki, które spływały po nim jak woda po kaczce, nie czyniąc mu szkody. Przez swoje eksperymenty był źle postrzegany przez kolegów z pracy. Wszyscy myśleli, że ma problemy z uzależnieniem od substancji czynnych i alkoholu. Gdy jednak odkrył co z nim jest nie tak, a właściwie w końcu odkrył swą prawdziwą naturę, wszystko zaczęło się układać. Jako dorosły mężczyzna przyjął swą moc z dobrodziejstwem inwentarza. Wciąż jeszcze nie dopełnił pełnej inicjacji, ale jest ona zbyt ryzykowna.

"Szamański blues" to duża dawka Witkaca. Wreszcie pozycja poświęcona tylko jemu i sprawom, którymi się zajmuje. Tytułowe opowiadanie dotyczy dziwnych śmierci dzieci w jednym ze szpitali. Początkowo tłumaczone to jest śmiercią łóżeczkową, która czasami może przydarzyć się nawet teoretycznie zupełnie zdrowym noworodkom. Jednak kolejne dzieci umierają. Nieme oskarżenia padają pod adresem Konstancji, położnej, byłej partnerki Witkaca. Kobieta postanawia poszukać pomocy u dawnej miłości. Wie, że skrywa on tajemnice, które pozwolą mu rozwiązać tę sprawę. Ale i Konstancja ma dla Witkaca niespodziankę.

"Bossa nova dla szamana" to drugie opowiadanie w tym tomie. Tym razem Witkacy przekroczy pewne granice i pozna swojego starożytnego ducha opiekuńczego w postaci sępa, który z buciorami ładuje się do życia swego podopiecznego, również tego ziemskiego. Sprawa Katii, kolejnej byłej, Kościana Wiedźma, sęp i Kurczaczek - mnóstwo spada na szamana. Nie jest lekko, na szczęście z Katią tworzą dobry duet do rozwiązywania trudnych spraw.

Witkacy ogromnie mnie ciekawi, dlatego przeczytałam "Szamański blues". Pozycja bardzo przypadła mi do gustu, więc wkrótce sięgnę po kolejne części z trylogii.

Witkacy, Piotr Duszyński, policjant, szaman. Człowiek żyjący po realnej stronie Torunia, ale głęboko związany z jego magiczną częścią. Widzi duchy i do jego obowiązków należy przeprowadzanie zbłąkanych na właściwą stronę. Długo nie wiedział, że jest magiczny, że ma szczególne moce. Testował na sobie różne używki, które spływały po nim jak woda po kaczce, nie czyniąc mu...

4.5*

4.5*

Odniosłam wrażenie, że ta książka jest bardzo ''poszarpana''. Fabuła jest niespójna. Lepiej byłoby podzielić to na trzy osobne książki i rozwinac każdą akcję, zamiast skakać z przygody na przygode...

Odniosłam wrażenie, że ta książka jest bardzo ''poszarpana''. Fabuła jest niespójna. Lepiej byłoby podzielić to na trzy osobne książki i rozwinac każdą akcję, zamiast skakać z przygody na przygode...