Podziwiam wyobraźnię lub pamięć autorki. Mam nadzieję, że nie ma takich ludzi znowu tak wielu. Albo że czasy nie sprzyjają takim zachowaniom. Może zaburzyć poczucie bezpieczeństwa.

Podziwiam wyobraźnię lub pamięć autorki. Mam nadzieję, że nie ma takich ludzi znowu tak wielu. Albo że czasy nie sprzyjają takim zachowaniom. Może zaburzyć poczucie bezpieczeństwa.

Po doskonałym "Życiu przestępczym w przedwojennej Polsce" obiecałam sobie, że muszę sięgnąć po "Nikczemne historie" tej samej autorki. Oczywiście skusiła mnie podobna - jak mi się wydawało - tematyka przestępczego światka w okresie międzywojennym i mimo że opowiadania nie do końca traktują o grandesach, kasiarzach i brylantach, z umiarkowanym zainteresowaniem przeczytałam cały zbiór.

Przede wszystkim należy oddać autorce, że pióro ma bardzo sprawne, że to po prostu kawałek porządnej prozy jest. Bez pretensji do wielkiej literatury, ale za to dostarczający dość przyzwoitej rozrywki - no, a przynajmniej nie budzi ochoty, żeby trzasnąć książką o ścianę, co w wypadku rozrywkowej literatury nie zawsze jest regułą.
Trzeba też przyznać, że sam pomysł "Nikczemnych historii" jest niebanalny i dość zaskakujący. W "Nikczemnych historiach" tytułowa nikczemność, zło nie są związane z rabunkami, zabójstwami i łamaniem prawa jako takiego - to zbrodnia, kradzież czy spisek są jedynie wynikiem, prostą konsekwencją tego zła, które czai się w człowieku, nikczemności wyzwolonej myślą, uczuciem i słowem, które sprawiają, że nawet czyn pozornie dobry w rzeczywistości okazuje się kardynalną podłością.
Byłam oszołomiona tym, jak autorka ukazuje drugie oblicze swoich bohaterów, jak konfrontuje ich ze złem, jak w wyniku zetknięcia ze swoją nikczemnością zdają się tracić tożsamość, zamieniać się w innych ludzi, jak tracą samych siebie; oszołomiona tym, jak ukazuje drugie dno każdej decyzji i każdego czynu ("Gończe psy miłości" to chyba najlepsze opowiadanie całego zbioru).

I to jest również powód, dla którego książka Piątkowskiej obudziła we mnie głęboki niesmak w myśl zasady, że wielkie zło może budzić grozę lub podziw, może fascynować i przerażać, ale małe grzeszki, nikczemności (jakie doskonale trafne określenie),drobne świństewka, chociaż w skutkach niejednokrotnie poważniejsze, budzić mogą tylko niechęć i obrzydzenie.
Zamknęłam "Nikczemne historie" i zastanowiłam się, czy Wilde miał rację, kiedy dowodził, że nie ma książek moralnych i niemoralnych, są tylko książki dobre i złe.

(Przy okazji, dla zainteresowanych - bardzo podobną książką jest "Cnym rozkoszom" Johna Lanchestera).

Po doskonałym "Życiu przestępczym w przedwojennej Polsce" obiecałam sobie, że muszę sięgnąć po "Nikczemne historie" tej samej autorki. Oczywiście skusiła mnie podobna - jak mi się wydawało - tematyka przestępczego światka w okresie międzywojennym i mimo że opowiadania nie do końca traktują o grandesach, kasiarzach i brylantach, z umiarkowanym zainteresowaniem przeczytałam...

Po tej książce spodziewałam się innego rodzaju nikczemności.
To zaskoczenie, które mnie spotkało było bardzo pozytywne.
Cała książka bardzo mi się podobała, chociaż - wiadomo - jedno opowiadanie było lepsze, inne gorsze. Poziom jednak nie był bardzo zróżnicowany, wszystkie historie były ciekawe.
Monika Piątkowska ukazała mi inne, czasem chyba nawet mroczniejsze, twarze nikczemności. To było bardzo cenne doświadczenie.

Po tej książce spodziewałam się innego rodzaju nikczemności.
To zaskoczenie, które mnie spotkało było bardzo pozytywne.
Cała książka bardzo mi się podobała, chociaż - wiadomo - jedno opowiadanie było lepsze, inne gorsze. Poziom jednak nie był bardzo zróżnicowany, wszystkie historie były ciekawe.
Monika Piątkowska ukazała mi inne, czasem chyba nawet mroczniejsze, twarze...

Nikczemne historie to zbiór dwunastu opowiadań, które w mianowniku mają jedno i to samo: nikczemność. Nikczemność, niegodziwość, bezwzględność i zło, które mogą powstać w każdym czasie w każdym miejscu i w każdym człowieku to podstawowe tematy poruszane przez Monikę Piątkowską.

Autorka umiejscawia akcję opowiadań w różnych miastach, najczęściej w pierwszych dziesięcioleciach XX wieku a bohaterami czyni przeróżnych ludzi, pochodzących ze wszystkich grup społecznych.

Bohaterowie postępują źle a motywacja ich czynów jest różna, albo źle pojmowane poczucie sprawiedliwości albo zemsta, albo tak naprawdę brak jest jakiejkolwiek motywacji. Postępowanie bohaterów często zastanawia, zmusza do zastanowienia się nad samą istotą nikczemności, nad złem. Tym bardziej, że wielokrotnie bijące ze stron tej powieści zło różni się od tego, jak się tradycyjnie je postrzega. Nie wszystko też jest proste i wyraźne, czasem finał opowiadania jest inny, niż by się czytelnikowi mogło wydawać, czasem pozornie nikczemność wcale tak naprawdę nią nie jest.

Autorka prezentuje wiele odmiennych historii, za każdym razem zaskakuje czymś innym, nie powiela schematu czy pomysłu. Są to opowiadania według mnie przedziwne. Nie tylko w swojej treści – często musiałam dłużej zastanowić się nad sensem danego opowiadania, nad jego treścią i przekazem. Ale również dziwne pod względem emocji, jakie wywołują. Często bowiem najpierw trzeba odpowiednio się zdystansować do tego, co czytamy by móc lepiej pojąć sens opisywanych wydarzeń. Jest tu wieloznaczność i każdy opisywane wydarzenia może interpretować w inny sposób. Należy czytać między wierszami, odnaleźć ukryty sens. A potem odwołać się do swojego sumienia, by zrozumieć człowieka i mroczną stronę jego natury.

Najbardziej podobało mi się opowiadanie Bezimienna, Warszawa 1897 i Historia nie istnieje. To proza trudna, przyznaję, zaskoczyła mnie choć nie zachwyciła.

„Milczałem więc, bo to najlepsza forma rozmowy, w istocie każdy, kto rozpoczyna dialog, oczekuje od partnera ciszy. Potrafimy bowiem w całości zapełnić ją sobą, wszyscy jesteśmy próżni i wszyscy uważamy, że lustro, w którym ugrzęźliśmy, jest za ciasne.”

„człowiek przeżywając życie, nie wie w istocie, co przeżywa, potrzebuje czasu albo tragedii, by ujrzeć prawdę minionych wydarzeń i rozpoznać ich sens. Prosto rzecz ujmując, dopiero po czasie wiemy, czy przyjemne spotkanie w istocie takie było, czas potrzebny jest, by mogły ujawnić się konsekwencje tego spotkania, niekiedy i po to, byśmy mogli przejrzeć samych siebie i nasze zdradzieckie prawdy.”

Nikczemne historie to zbiór dwunastu opowiadań, które w mianowniku mają jedno i to samo: nikczemność. Nikczemność, niegodziwość, bezwzględność i zło, które mogą powstać w każdym czasie w każdym miejscu i w każdym człowieku to podstawowe tematy poruszane przez Monikę Piątkowską.

Autorka umiejscawia akcję opowiadań w różnych miastach, najczęściej w pierwszych...