https://slowemmalowane.blogspot.com/2012/11/monika-piatkowska-ksiazka-zycie.html

https://slowemmalowane.blogspot.com/2012/11/monika-piatkowska-ksiazka-zycie.html

polecam

polecam

Napisana bezbarwnym językiem, ale poszerza wyobrażenie o tamtej epoce.

Napisana bezbarwnym językiem, ale poszerza wyobrażenie o tamtej epoce.

Wszyscy, którzy narzekają, jak w Polsce jest źle, powinni przeczytać tę książkę, aby uświadomić sobie bezmiar nędzy i nieszczęścia, które były udziałem wielkiej rzeszy ludzi w międzywojennej Polsce. Po przeczytaniu tej książki można zyskać inne spojrzenie na ten okres międzywojenny, często zbyt idealizowany. Oczywiście można poznać wiele historyjek z ówczesnego półświatka, często opowiedzianych z dużym poczuciem humoru.

Wszyscy, którzy narzekają, jak w Polsce jest źle, powinni przeczytać tę książkę, aby uświadomić sobie bezmiar nędzy i nieszczęścia, które były udziałem wielkiej rzeszy ludzi w międzywojennej Polsce. Po przeczytaniu tej książki można zyskać inne spojrzenie na ten okres międzywojenny, często zbyt idealizowany. Oczywiście można poznać wiele historyjek z ówczesnego półświatka,...

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2015/01/monika-piatkowska-zycie-przestepcze-w.html

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2015/01/monika-piatkowska-zycie-przestepcze-w.html

Ech, jak ja lubię tamten okres historii. Największą zbrodnią Hitlera było zakończenie tego pięknego snu o Polsce.

Ech, jak ja lubię tamten okres historii. Największą zbrodnią Hitlera było zakończenie tego pięknego snu o Polsce.

Rewelacja! Po prostu rewelacja! Wyglądała na książkę najmniej obiecującą z całej PWN-owskiej serii o dwudziestoleciu, a okazała się zdecydowanie najlepsza, na całej linii deklasując opracowania tak "chodliwych" tematów jak moda, dobre maniery czy inne kina i kabarety.
Zacznijmy od komplementu pod adresem autorki: rzadko się zdarza, aby książka choćby i popularnonaukowa była tak zgrabnie, tak potoczyście napisana. Jest wszystko, co trzeba - i żart, i oko puszczone do czytelnika, i precyzyjność wywodu, kiedy autorka prowadzi przez meandry złożonych "afer", i stosowna doza powagi, kiedy to, co na kartach książki wydaje się barwną kryminalną historią okazuje się przygnębiającym znakiem głębszego problemu, wręcz patologii, o której nie mówi się zwykle w kontekście bajkowych, szalonych lat dwudziestych.
Od kieszonkowca do kasiarza, od złodzieja grasującego na strychach po zręcznego fachowca od okradania sklepów, od przemytnika do handlarza żywym towarem - autorka portretuje świat przestępczy II Rzeczypospolitej, każdy rozdział okraszając do tego historiami, z których każda mogłaby być kanwą dla dobrego filmu akcji. Czasem tylko ciarki przechodzą, kiedy jednym zdaniem przypomina czytelnikowi, że ofiary przemocy w zasadzie nie mogły liczyć na sprawiedliwość, a gra toczyła się nierzadko o wysoką stawkę ludzkiego życia.

Jedyne zastrzeżenie, jakie mam, dotyczy ilustracji. Rozumiem, że przedwojenny tajny Detektyw publikował na swoich łamach różne makabreski, ale niezależnie od upływającego czasu i zmieniającej się wrażliwości nadal uczucie niesmaku budzi we mnie przedrukowywanie zdjęć zakrwawionych miejsc zbrodni czy tego, co zostało z ciała ofiary. Może tak jest ładnie, może jest modnie i może nakręca sprzedaż jak bez mała sto lat wcześniej, ale są pewne miejsca, książki i wydawnictwa, po których spodziewałabym się większej klasy.

Rewelacja! Po prostu rewelacja! Wyglądała na książkę najmniej obiecującą z całej PWN-owskiej serii o dwudziestoleciu, a okazała się zdecydowanie najlepsza, na całej linii deklasując opracowania tak "chodliwych" tematów jak moda, dobre maniery czy inne kina i kabarety.
Zacznijmy od komplementu pod adresem autorki: rzadko się zdarza, aby książka choćby i popularnonaukowa...

„Musiałbym być ciężko chory, żeby pójść na ten numer. Ale ostatnio coś kiepsko się czuję” – mówi Duńczyk w Vabank. Przedwojenna Polska w tym filmie przypomina nieco świat westernów, ale wydaje się, że w rzeczywistości również nie brakowało wtedy kasiarzy, włamywaczy, wielkich morderców i drobnych złodziejaszków.

Szerokie tło owej sytuacji kreśli Monika Piątkowska w swojej książce Życie przestępcze w przedwojennej Polsce: Grandesy, kasiarze, brylanty. Mnóstwo zdjęć z epoki oraz barwne szczegóły przenoszą w czasy sprzed osiemdziesięciu lat. Przeczytamy tam o wszystkim: począwszy od sprawy Gorgonowej przez słynnego kasiarza Szpicbródkę aż po tysiące mniej słynnych (choć czasami nie mniej drastycznych) kradzieży, morderstw i skandali. Autorka przekopała się przez wiele przedwojennych wspomnień oraz roczników gazet, na czele ze legendarnym „Tajnym Detektywem”. Tygodnik ten w latach trzydziestych dostarczał ponurej satysfakcji płynącej z czytania o okrutnych zbrodniach, naiwnych ofiarach i ukaranych przestępcach. Brzmi to jak z najpodlejszego brukowca, lecz najdziwniejsze, że podobno większość z nich naprawdę zaistniała.

Wiele z tych spraw przywołuje również Monika Piątkowska, ucząc nas o tej stronie życia w II Rzeczypospolitej, o której chętnie zapominamy: młode państwo, borykające się z kryzysem finansowym, nie potrafiło ochronić obywateli przed biedą czy przestępcami. Tak więc historie o okrucieństwach dziejących się na wsi czy bezdusznych oszustwach w miastach wcale nikogo wtedy nie dziwiły. W Życiu przestępczym w przedwojennej Polsce znajdziemy ich cały katalog.

Tak głębokie zanurzenie się przez autorkę w tekstach źródłowych ma jednak swoje wady. Miejscami język, jakim opowiada, bardzo dużo czerpie ze stylu przedwojennej prasy: nieco skandalizującego, trochę pogardliwego wobec „tych gorszych”, lekko ksenofobicznego (dlaczego Piątkowska ciągle używa formuły „starozakonni”?).

Ta swoista odmiana pastiszu brzmi dość kuriozalnie pod piórem współczesnej autorki, jak na przykład w rozdziale o prostytutkach: „Stołeczny robotnik, zarabiający w latach trzydziestych przeciętnie od 120 do 150 złotych, zakładając, iż na nic innego nie wydawałby pieniędzy, mógłby więc mieć ulicznicę 150 razy w miesiącu, a słynny defraudant Ruszczewski pobierający w Ministerstwie Poczt i Telegrafów pensję wynoszącą 5 tys. złotych mógłby chodzić do „chustkowej” sto razy dziennie”.

Ach, ci przedwojenni amanci i ich słynna jurność…

Filip Skowron

„Musiałbym być ciężko chory, żeby pójść na ten numer. Ale ostatnio coś kiepsko się czuję” – mówi Duńczyk w Vabank. Przedwojenna Polska w tym filmie przypomina nieco świat westernów, ale wydaje się, że w rzeczywistości również nie brakowało wtedy kasiarzy, włamywaczy, wielkich morderców i drobnych złodziejaszków.

Szerokie tło owej sytuacji kreśli Monika Piątkowska w swojej...

Wyidealizowane i kolorowe z pozoru lata dwudzieste i trzydzieste były w rzeczywistości pełne szarych odcieni. Trudno znaleźć dziedzinę życia wolną od kryminalnych skaz. Wszystkie aspekty przestępczego półświatka udało się doskonale przedstawić Monice Piątkowskiej w opracowaniu „Życie przestępcze w przedwojennej Polsce. Grandesy, kasiarze, brylanty.”

W przeciwieństwie do pitavali, w których rozdziały zazwyczaj dotyczą jednej historii kryminalnej, Monika Piątkowska podzieliła swą pracę na kilka części, z których każda dotyka jednego z przejawów przestępczości w międzywojennej Polsce. I tak mamy rozdziały poświęcone złodziejom, przestępstwom popełnianym na wsi, oszustwom, problemom z prostytucją, handlem ludźmi, przestępczością nieletnich oraz sensacjom kryminalnym, którymi karmili się czytelnicy codziennych gazet. Bo i o „kryminalnych celebrytach” międzywojnia znajdziemy pokaźny zasób sensacyjnych niegdyś informacji. Na pierwszy plan wysuwa się tu duet znany nawet osobom, które są znawcami historii międzywojnia. Mam tu na myśli Stanisława Cichockiego, znanego wszystkim jako „Szpicbródkę,” przed którym drżeli dyrektorzy wszystkich banków II RP oraz Ritę Gorgonową, guwernantkę oskarżoną o zabójstwo córki lwowskiego architekta. Sprawą Gorgonowej żyła cała Polska. 40 lat później na postawie jej historii Janusz Majewski zrealizował znakomity film fabularny. Na ekrany trafił także słynny kasiarz, w którego postać wcielił się Piotr Fronczewski w komedii muzycznej Janusza Rzeszowskiego i Mieczysława Jahody „Hallo Szpicbródka ...”

Więcej na:
http://ksiazkiprzygodowe.blogspot.com/2014/07/zycie-przestepcze-w-przedwojennej.html

Wyidealizowane i kolorowe z pozoru lata dwudzieste i trzydzieste były w rzeczywistości pełne szarych odcieni. Trudno znaleźć dziedzinę życia wolną od kryminalnych skaz. Wszystkie aspekty przestępczego półświatka udało się doskonale przedstawić Monice Piątkowskiej w opracowaniu „Życie przestępcze w przedwojennej Polsce. Grandesy, kasiarze, brylanty.”

W przeciwieństwie do...

Okazuje się, że Juliusz Machulski pisząc scenariusz do swego fabularnego debiutu - opowieści o Kwincie i Duńczyku - posłużył się historyczną dokumentacją ! Istniał komisarz Leon Przygoda, jeden z najlepszych śledczych warszawskich. Niejaki Cichocki ze swą grupą przygotowywał w 1930 skok na bank, planowali zablokować niezawodny dotąd alarm inż. Malickiego blaszką w kształcie ósemki. Skok, w przeciwieństwie do filmowego, nie powiódł się - przez przypadek do skoku nie doszło.
Ciekawa, porządnie udokumentowana licznymi zdjęciami. Może by tak sięgnąć po raz kolejny po Vabank ...

Okazuje się, że Juliusz Machulski pisząc scenariusz do swego fabularnego debiutu - opowieści o Kwincie i Duńczyku - posłużył się historyczną dokumentacją ! Istniał komisarz Leon Przygoda, jeden z najlepszych śledczych warszawskich. Niejaki Cichocki ze swą grupą przygotowywał w 1930 skok na bank, planowali zablokować niezawodny dotąd alarm inż. Malickiego blaszką w kształcie...