Z Carlą Montero „poznałam się” przy okazji jej powieści pt. „Szmaragdowa tablica”, która - nie ukrywam - zrobiła na mnie duże wrażenie. Kolejna książka autorki, „Wiedeńska gra”, była jeszcze lepsza i dlatego, przy „Złotej skórze”, poprzeczka zawieszona była dość wysoko. Ja jej nie podnosiłam - sama autorka zawyżyła sobie poziom i przyzwyczaiła czytelnika do wybornej literatury, do uczty słownej i niezapomnianych wrażeń. Trzeba przyznać, że styl Montero jest dość specyficzny. Ja go jednak pokochałam, chcę się nim zachwycać i mam nadzieję, że nigdy nie będę miała dość.

Wiedeń, początek XX wieku. Miasto jest pełne intelektualistów, artystów, malarzy i muzyków. Wszyscy są ciekawi nowości, które może przynieść nowy wiek. Z drugiej zaś strony pojawia się widmo wojny. Bale, bankiety, nowinki kulturalne są jednak dla ówczesnych ludzi znacznie ważniejsze niż sytuacja polityczna kraju i świata.

Spokój i niepowtarzalny wiedeński klimat burzy wieść o serii bestialskich zbrodni. Zostaje zamordowana znana modelka, a chwilę później śmietanką towarzyską wstrząsa wiadomość o kolejnych morderstwach. Wydarzenia łączą się ze sobą, a jakby tego było mało, można je porównać do zbrodni sprzed lat. Podejrzenie pada na Hugona, który właśnie wrócił do ojczyzny i nie stroni od uciech - zarówno cielesnych, jak i duchowych. Śledztwo w sprawie przejmuje Karl Sehlackman, policjant wydziału kryminalnego i jednocześnie przyjaciel głównego podejrzanego. Morderstwa zaczynają nabierać coraz większego rozmachu, a krąg podejrzanych poszerza się. W grę wchodzi także piękna Ines, która jest kochanką i muzą słynnego malarza, a przy tym zajmuje szczególne miejsce w sercu policjanta.

Sprawa wcale nie jest prosta. Z dnia na dzień coraz trudniej jest wskazać sprawcę, a czas goni Karla Sehlackmana. Brak wystarczających dowodów oraz prywatne powiązania nie pozwalają pracować policjantowi. W końcu jednak przychodzi czas, by prawda wyszła na jaw… Ale jaka prawda, w jakich okolicznościach i po jak wielkich konfrontacjach - przekonajcie się sami.

Muszę przyznać, że Carla Montero jest mistrzynią tworzenia niepowtarzalnego klimatu. Ja osobiście momentami aż czułam zapach Wiednia. Jej twórczość budzi wielkie emocje i porusza czytelnika – to dla mnie znak rozpoznawczy Montero. Kreacja bohaterów jest niesamowicie dopracowana. Postacie wywołują rozmaite uczucia, każda z nich jest niepowtarzalna i dopracowana. Powiązania historyczne, tajemnice, morderstwa oraz ukazanie prawdziwego życia wiedeńskiej bohemy stają się dla czytelnika mieszanką, którą można delektować się bez końca.

Powieść mnie zachwyciła i usatysfakcjonowała. Jestem fanką stylu Montero i zdecydowanie polecam „Złotą skórę”. Żadne słowa zachwalające książkę, jej treść lub styl nie są w stanie oddać klimatu, jaki znajdziecie, zagłębiając się w jej kolejne strony. Weźcie ciepły koc, kubek gorącej herbaty i pozwólcie się porwać do Wiednia, nie pożałujecie, jestem tego pewna. 

Iwona Migowska