Lubię hard sci-fi, takie prawdziwie science, bazujące na nauce i technice. Jednocześnie mam też zacięcie humanistyczne, a więc wplatanie w książkę wątków filozoficznych czy socjologicznych należy do motywów, które najbardziej lubię w swoich lekturach. W teorii "Epoka diamentu" spełnia wszystkie te wymagania i powinna trafić w moje gusta; przez moment nawet czytałam powieść Neala Stephensona z zapartym tchem. Im bliżej końca jednak, tym mój zapał opadał. Co zatem poszło nie tak?

Na początek wszystkim, którzy boją się sięgnąć po tę powieść ze względu na dużo technicznych szczegółów, powiem szczerze, że ja wcale tego nie odczułam. O wiele bardziej skomplikowane i szczegółowe są powieści Grega Egana czy Williama Gibsona. W "Epoce Diamentu" jest kilka nowych pojęć i idei, które czytelnik musi sobie przyswoić, ale to nie jest tak, że autor zarzuca czytelnika coraz to nowymi wynalazkami. Użycie motywu maszyny Turinga wydało mi się zaś banalne i oklepane, koncepcja ta jest już bowiem dosyć leciwa. Tyle, jeśli chodzi o kwestie naukowe.

Zaciekawiła mnie z kolei warstwa filozoficzna (konfucjanizm vs zachodni tryb życia) oraz socjologiczna (podział społeczeństwa na enklawy wyznające konkretne idee), ale nie mam poczucia, że "Epoka diamentu" dąży do jakiejś konkretnej konkluzji, a wspomniane wątki wydają się być zaledwie sztafażem, elementem "krajobrazu", niż pointą powieści. Chyba że ta pointa jest gdzieś ukryta w treści, tyle że ja jej nie zauważyłam.

Dodatkowo, bohaterowie wykreowani przez autora (za wyjątkiem postaci dziecięcych) im bliżej końca książki, tym zachowują się coraz bardziej sztucznie, teatralnie. Także postaci dziecięce, które z początku wzbudziły moją ogromną sympatię, im dalej "w las", tym bardziej tracą na autentyczności. Nie mówiąc o tym, że idą wytyczoną dla nich ścieżką jak baranki na rzeź, w celu realizacji swojego "Przeznaczenia". Nie wiem, czy autor miał zamysł, żeby pokazać jaki jest skutek indoktrynacji w młodym wieku, ale żaden z bohaterów (dorosłych czy młodych) nawet nie próbował wyłamać się ze ścieżki, na którą kierował ich bieg wydarzeń, jakby wszystkie wydarzenia były odgórnie wyreżyserowane.

Za tę sztuczność, brak autentyczności, "Epoka diamentu" otrzymuje ode mnie sześć gwiazdek - książka dobra. Były momenty, kiedy czy to ze względu na ciekawą dysputę filozoficzną, czy intrygujące poprowadzenie fabuły miałam ochotę dać 7 albo i nawet 8 gwiazdek, ale to były tylko momenty. Z czasem teatralność zachowań bohaterów (szczególnie w drugiej połowie książki) zaczęła mnie nużyć, aż ostatnie kilkanaście stron przekartkowałam z całkowitym brakiem zainteresowania. Czy polecam powieść Stephensona? Ani tak, ani nie. Czas spędzony przy lekturze nie uważam za stracony, ale więcej już do tej powieści nie wrócę.

Lubię hard sci-fi, takie prawdziwie science, bazujące na nauce i technice. Jednocześnie mam też zacięcie humanistyczne, a więc wplatanie w książkę wątków filozoficznych czy socjologicznych należy do motywów, które najbardziej lubię w swoich lekturach. W teorii "Epoka diamentu" spełnia wszystkie te wymagania i powinna trafić w moje gusta; przez moment nawet czytałam powieść...