"Istnieje wielu ludzi i wiele plemion, lecz liczba opowieści jest ograniczona."

Cykl barokowy sprawił, że Neal Stephenson z miejsca awansował na jednego najbardziej intrygujących mnie pisarzy. Jego styl cechuje pewna powściągliwość, która nie sprzyja szybkiemu zaangażowaniu się emocjonalnie w lekturę. Jako autor oszczędnie dawkuje postaci poboczne oraz sceny akcyjne, a życiu wewnętrznemu swoich bohaterów przygląda się z pozycji narracyjnego dystansu.

"Epoką diamentu" Stephenson po raz kolejny przejechał po mnie niczym bardzo powoli rozpędzający się walec. Męczyłam się z początkiem kilka tygodni, ale pozostałe trzy czwarte powieści pochłonęłam już bardzo szybko. Spotęgowało to niestety moje rozczarowanie finałem; niepotrzebnie brutalnym i na siłę scalającym porzucone wcześniej wątki.

Jest w tym utworze światotwórczy rozmach oraz imponująca diagnoza społeczeństwa wyzwolonego od potrzeby państw narodowych za sprawą rewolucji technologicznej. Jest też przekonanie, że ludzkość nie jest w stanie obejść się bez mitu, a historię cechuje bardziej kojarzona z Orientem cykliczność niż przypisywana Okcydentowi linearność. Niestety, w tej klimatycznej opowieści o kolonializmie, roli edukacji i klasach społecznych autor zbyt często zapominał o emocjach swoich postaci.

"Istnieje wielu ludzi i wiele plemion, lecz liczba opowieści jest ograniczona."

Cykl barokowy sprawił, że Neal Stephenson z miejsca awansował na jednego najbardziej intrygujących mnie pisarzy. Jego styl cechuje pewna powściągliwość, która nie sprzyja szybkiemu zaangażowaniu się emocjonalnie w lekturę. Jako autor oszczędnie dawkuje postaci poboczne oraz sceny akcyjne, a...

Przez większość czasu w ogóle nie wiedziałam o czym czytam. Nieustannie gubiłam wątek. Dla zabicia czasu i niepotrzebnych myśli idealna.

Przez większość czasu w ogóle nie wiedziałam o czym czytam. Nieustannie gubiłam wątek. Dla zabicia czasu i niepotrzebnych myśli idealna.

Im dalej, tym gorzej.
Pomieszanie ciekawej akcji z nieogarnianymi dla mnie rozkminami z pogranicza filozofii i weird art.

Im dalej, tym gorzej.
Pomieszanie ciekawej akcji z nieogarnianymi dla mnie rozkminami z pogranicza filozofii i weird art.

Lubię Stephensona, ale tę niesamowicie długo męczyłem - kilka podejść przez dwa lata. Zaparłem się i przebrnąłem. Myślałem, że po prostu ja się mijam z historią, ale czytając inne opinie widzę, że całkiem sporo osób podobnie ją odbiera. Męcząca, nijaka, zwyczajnie słaba. Szczególnie jak na tak świetnego pisarza.

Lubię Stephensona, ale tę niesamowicie długo męczyłem - kilka podejść przez dwa lata. Zaparłem się i przebrnąłem. Myślałem, że po prostu ja się mijam z historią, ale czytając inne opinie widzę, że całkiem sporo osób podobnie ją odbiera. Męcząca, nijaka, zwyczajnie słaba. Szczególnie jak na tak świetnego pisarza.

Kradzież batonika najpewniej ujdzie na sucho, kradzież Świętego Grala już nie. Tak bym ujął źródło całej opowieści. Opowieści wykreowanej z rozmachem i godnym pomysłem, ale – jak dla mnie – meandrującej między wielu, zagubionymi po drodze wątkami. Wielką przyjemnością było śledzenie losów Nell i rzeczywistości „opowiadanej” przez Elementarz. Od przypowieści o dinozaurach skończywszy na drodze do zdobycia dwunastu kluczy. Pozostałych kropek nie udało mi się połączyć w rozsądną, logiczną całość. Wiele postaci drugoplanowych, ale – zdawać by się mogło – istotnych dla fabuły ginie na wiele, wiele rozdziałów, albo całkowicie nawet. Przez co czytelnik ma wrażenie, że sam autor traci nimi zainteresowanie.

Kradzież batonika najpewniej ujdzie na sucho, kradzież Świętego Grala już nie. Tak bym ujął źródło całej opowieści. Opowieści wykreowanej z rozmachem i godnym pomysłem, ale – jak dla mnie – meandrującej między wielu, zagubionymi po drodze wątkami. Wielką przyjemnością było śledzenie losów Nell i rzeczywistości „opowiadanej” przez Elementarz. Od przypowieści o dinozaurach...

Mam się za fana i względnego weterana cyberpunku i jako takowy nie sądziłem dotychczas, że jakaś książka z tego nurtu jest mnie w stanie wymęczyć tak, że podejmę decyzję o porzuceniu lektury.

Panu Stephensonowi się udało w jakichś 2/3 lektury. Przy takim stopniu zaawansowania już dawno powinienem wsiąknąć w świat, kibicować bohaterom i nieźle się orientować w wymyślonej sytuacji geopolitycznej i technologiach. Ale nieee.... ja nadal nie ogarniałem zamysłu autora, czemu znamiennie pomagała mnogość bohaterów, ogromne przeskoki czasowe pomiędzy ich kolejnymi epizodami, długie interludia dzielące poszczególne wątki przy bardzo szczątkowych informacjach, co się tu pod nieobecność czytelnika działo.

Daję aż 5, bo kilka pomysłów mi się spodobało, w szczególności sztandarowy elementarz z jego własnymi historiami (w sumie jeszcze bardziej gmatwającymi odbiór fabuły...).

Mam się za fana i względnego weterana cyberpunku i jako takowy nie sądziłem dotychczas, że jakaś książka z tego nurtu jest mnie w stanie wymęczyć tak, że podejmę decyzję o porzuceniu lektury.

Panu Stephensonowi się udało w jakichś 2/3 lektury. Przy takim stopniu zaawansowania już dawno powinienem wsiąknąć w świat, kibicować bohaterom i nieźle się orientować w wymyślonej...

Nie wszystko w tej książce rozumiałam, ale nie przeszkadzało mi to w czerpaniu z niej przyjemności. Wizja świata przyszłości jest ciekawa i niezwykle misternie skonstruowana. To moja pierwsza książka tego autora, ale widać, że ma on wielką wyobraźnię i potrafi stworzyć niesamowitą rzeczywistość. Nie ma tutaj pędzącej niewiadomo jak akcji, ale mi osobiście to nie przeszkadzało. Podobał mi się pomysł na historię i to jak została poprowadzona. Umiejscowienie w akcji Piotrusia Królika roztopiło moje serce. Mam jednak wrażenie, że w przypadku tej konkretnej książki, oceniłabym ją wyżej, gdybym czytała ją na papierze.

Nie wszystko w tej książce rozumiałam, ale nie przeszkadzało mi to w czerpaniu z niej przyjemności. Wizja świata przyszłości jest ciekawa i niezwykle misternie skonstruowana. To moja pierwsza książka tego autora, ale widać, że ma on wielką wyobraźnię i potrafi stworzyć niesamowitą rzeczywistość. Nie ma tutaj pędzącej niewiadomo jak akcji, ale mi osobiście to nie...

Calkiem przyjemne czytadło, ale w "Snow Crash" autor bardziej się postarał.

Calkiem przyjemne czytadło, ale w "Snow Crash" autor bardziej się postarał.

Dobre, wciąga. Jak to u Stephensona - świetne pomysły dotyczące technologii i działania świata przyszłości, do tego socjalistyczny przekaz.

Dobre, wciąga. Jak to u Stephensona - świetne pomysły dotyczące technologii i działania świata przyszłości, do tego socjalistyczny przekaz.

Nie wiem, jakim rozpędem zmogłam tę książkę do końca.
Początek był nawet ciekawy, wykreowany świat świadczy o dużej wyobraźni autora, jest to jednak tak okrutnie przegadane, że zabija radość z poznawania tej historii.
Wspaniały środek nasenny, polecam.

Nie wiem, jakim rozpędem zmogłam tę książkę do końca.
Początek był nawet ciekawy, wykreowany świat świadczy o dużej wyobraźni autora, jest to jednak tak okrutnie przegadane, że zabija radość z poznawania tej historii.
Wspaniały środek nasenny, polecam.