Nie mam pojęcia co napisać....
Znakomita!

Nie mam pojęcia co napisać....
Znakomita!

Wspaniała...aż tyle i tylko tyle

Wspaniała...aż tyle i tylko tyle

Bardzo dobrze się czyta, niesamowita podróż przez dawne Włochy i Wenecję, polecam

Bardzo dobrze się czyta, niesamowita podróż przez dawne Włochy i Wenecję, polecam

Chociaż widząc gabaryty tej grubaśnej książki można się przerazić to warta jest poświęconego jej czasu.

Wenecja. Rok 1515. Mercurio - młody oszuścik i złodziej. Giuditta - żydówka, która wraz z ojcem "lekarzem" trafia do Wenecji i szyje żółte berety. A pomiędzy nimi miłość, która nie powinna była mieć miejsca.

Piękna opowieść o przyjaźni, miłości, chorobie i złodziejskim światku.

Bardzo polecam, choć lektura zajmuje trochę czasu, ale przez tę opowieść się płynie.

Chociaż widząc gabaryty tej grubaśnej książki można się przerazić to warta jest poświęconego jej czasu.

Wenecja. Rok 1515. Mercurio - młody oszuścik i złodziej. Giuditta - żydówka, która wraz z ojcem "lekarzem" trafia do Wenecji i szyje żółte berety. A pomiędzy nimi miłość, która nie powinna była mieć miejsca.

Piękna opowieść o przyjaźni, miłości, chorobie i złodziejskim...

Mogłaby być trochę krótsza...
Momentami przedłużanie na siłę.

Mogłaby być trochę krótsza...
Momentami przedłużanie na siłę.

Mało jest na świecie książek z tak klimatyczną okładką i tak przejmującym tytułem jak powieść Luki di Fulvio - Dziewczyna, która sięgnęła nieba.
Włochy, rok 1515. Ulice pełne są bezdomnych sierot - porzuconych, odrzuconych, znienawidzonych przez własnych rodziców. Jedną z nich jest Mercurio - złodziejaszek, mistrz intryg i przebieranek. Ale mimo tego , że żyje w świecie pełnym zła i bólu, mimo tego, że każdego dnia walczy o przetrwanie, pozostaje dzieckiem. Bezbronnym, niekochanym, cierpiącym chłopcem, który marzy o rodzinie i ciepłym domu.

- Trzy miesiące temu, rzeka nagle wezbrała... - kontynuował. Pozostali milczeli uparcie. Jak dla niego oni mogli nawet spać, nie mało to znaczenia. On po prostu musiał o tym opowiedzieć. Po raz pierwszy. - Gówniana woda z Tybru zalała ściek. Nie wiedziałem co robić. A ona wzbierała i wzbierała. Wszędzie dookoła były szczury. Pływały i piszczały okropnie. Były ich dziesiątki... Setki. [...] Szczury podążały ku miejscu, z którego wypływała woda. - podjął słabym głosem Mercurio. - Były obrzydliwe, nigdy nie wiedziałem ich tak wielu. Poszedłem w przeciwnym kierunku, ku najohydniejszym odgałęzieniom kanału. A tam spotkałem nieszczęśnika, pijaka. Znałem go, bo okradałem go za każdym razem, kiedy się upijał. A on... On chwycił mnie za kurtkę i krzyknął, że powinienem iść za szczurami. ,,One", mówił, ,,one wiedzą, dokąd iść. Płyń razem z nimi". Nie wiem, dlaczego go posłuchałem, przecież to był tylko cholerny pijak. ,,Płyń za szczurami", wrzasnął. I wtedy, chociaż się brzydziłem, popłynąłem. Niektóre wchodziły mi na plecy, na głowę. I wydawały te swoje obrzydliwe dźwięki. [...] A potem woda zalała wszystko i szczury potonęły. Nic nie widziałem, ale kiedy płynąłem pod wodą, czułem je. Wyczuwałem je dłońmi.Wydawało się, że wybuchną mi płuca. - Mercurio dyszał jak ktoś, kto chce złapać oddech. - Dotarłem do włazu, otworzyłem go i wydostałem się na powierzchnię. Dopłynąłem do brzegu, razem ze szczurami i pozostałem tak, czekając na pijaka. Chciałem mu podziękować. Było mi przykro, że ukradłem mu tyle rzeczy, nieszczęśnikowi, który... No cóż, uratował mi życie. Czekałem przez cały dzień, ale się nie pojawił. A tydzień później, kiedy woda opadła, wróciłem. Szukając moich gratów, skręciłem na wschód, w odgałęzienie tunelu.
Mercurio umilkł.
- I on tam był - podjął jeszcze ciszej. - Nie popłynął za szczurami, bo pewnie nie umiał pływać. Został w kanale. Poszedł tam, gzie ja chciałem pójść, zanim go spotkałem. Był spuchnięty, jego język miał fioletowy kolo. Oczy były otwarte i czerwone, przypominały szkło. Dłonie ściskały kratę włazu, który się nie otworzył.
Ciszy nie zakłócał nawet pojedynczy oddech.
Nie, opowieść się nie skończyła. Mercurio musiał dodać coś jeszcze. Opisać obraz, który go nękał. Odetchnął głęboko.
- Szczury też wracały. I były głodne...

Czwórka przyjaciół - Mercurio, Benedetta, Ercole i Zolfo - zostali porzuceni przez rodziny i, tak jak wiele innych dzieci, wylądowali na ulicy. By przetrwać kradną i rabują. Ich życie nie ma najmniejszego sensu, żadnego celu. Nikt nie wie co przyniesie jutro.
Mercurio wdaje się w bójkę, w skutek której Ercole umiera, a sam chłopak, przekonany o tym, że zabił żydowskiego kupca, ucieka z Rzymu.
W Wenecji, gdy Mercurio spotyka Giudittę, piękną Żydówkę, jego świat staje do góry nogami. Po raz pierwszy w życiu, doświadcza miłości, miłości, której tak pragnął.
Książka opowiada o dramacie życia bezdomnych dzieci w zaludnionym, szesnastowiecznym Rzymie. O pogoni za marzeniami i wolnością. O wielkiej miłości, ale i o jeszcze większej zazdrości, o lekarzu oszuście i nikczemnym mnichu. Gorąco polecam, szczególnie na jesienne wieczory!

(Wszystkie przytoczone fragmenty pochodzą z książki ,,Dziewczyna, która sięgnęła nieba" (org. La ragazza che toccava il cielo) - Luca di Fulvio, tłm. Natalia Mętrak i Anna Osmolońska Mętrak.)

Mało jest na świecie książek z tak klimatyczną okładką i tak przejmującym tytułem jak powieść Luki di Fulvio - Dziewczyna, która sięgnęła nieba.
Włochy, rok 1515. Ulice pełne są bezdomnych sierot - porzuconych, odrzuconych, znienawidzonych przez własnych rodziców. Jedną z nich jest Mercurio - złodziejaszek, mistrz intryg i przebieranek. Ale mimo tego , że żyje w świecie...

Nie zapiera dechu w piersi, ale też nie odrzuca natychmiast. Infantylna i przewidywalna. Wiązałam duże nadzieję z postacią Szymona Borucha, jednak rozwiązanie mnie zawiodło. Momentami disneyowsko. Dla mnie książkę ratuje psychologiczne studium postaci oraz barwne opisy.

Nie zapiera dechu w piersi, ale też nie odrzuca natychmiast. Infantylna i przewidywalna. Wiązałam duże nadzieję z postacią Szymona Borucha, jednak rozwiązanie mnie zawiodło. Momentami disneyowsko. Dla mnie książkę ratuje psychologiczne studium postaci oraz barwne opisy.

"dziewczyna, która sięgnęła nieba" jest książką bardzo podobną do "chłopca, który znalazł słońce nocą", a jednocześnie zupełnie od niego inną.

"dziewczyna..." jest książką traktującą, co dla jednych jest zaletą dla innych wadą, o miłości. o wielu jej rodzajach: matki do syna, ojca do córki, kobiety do mężczyzny, mężczyzny do kobiety, mężczyzny do mężczyzny, człowieka do zwierzęcia. miłości braterskiej. miłości tragicznej. miłości niespełnionej. miłości przeradzającej się w nienawiść. miłości, która za szybko odchodzi. miłości pierwszej i pięknej. platonicznej miłości.
opowiada także o zniszczeniu, która płynie z braku jakiejkolwiek miłości.
miłość fizyczna nie jest tematem, który przeraża lub zawstydza autora. wręcz przeciwnie - ukazuje jej piękno i kruchość.

ponad 800 stronicowa powieść pokazuje miłość z każdej strony. niczego nie ukrywa, ale też niczego nie ubarwia. jest szczera i prosta.

"dziewczyna, która sięgnęła nieba" jest książką bardzo podobną do "chłopca, który znalazł słońce nocą", a jednocześnie zupełnie od niego inną.

"dziewczyna..." jest książką traktującą, co dla jednych jest zaletą dla innych wadą, o miłości. o wielu jej rodzajach: matki do syna, ojca do córki, kobiety do mężczyzny, mężczyzny do kobiety, mężczyzny do mężczyzny, człowieka do...

Na okładce znalazłam informację iż „schizofreniczna natura autora pozwala mu tworzyć z jednakowym zapałem krwawe thrillery i subtelne bajki dla dzieci”. Tym razem powstała nasycona erotyzmem bajeczka dla pań. Są tu zarówno piękne stroje, jak i odrażające opisy chorób, fekaliów i nędzy. Pojawiają się arystokraci i złodzieje, oszuści i księża. Czasami naprawdę trudno się zorientować, kto jest kim. Główni bohaterowie to sieroty, od najmłodszych lat zmuszeni do troszczenia się o siebie, doświadczeni ubóstwem i ciężką harówką. Jednakże Mercurio postanawia się nie poddać i za wszelką cenę walczyć o swoją wolność. Zastanawia się, co sprawi, że będzie niezależny, a ponieważ przeniósł się z Rzymu do Wenecji, wybór jest oczywisty – statek i żegluga w stronę Nowego Świata. Zwłaszcza, że jego ukochana jest Żydówką, która zmuszona jest żyć i mieszkać w getcie. Akcja książki toczy się w latach 1515-1517. Autor wiele czasu poświęcił na oddanie realiów świata przedstawionego, ciekawy jest opis powstawania galery, od szkicu na ziemi do zwodowania – stocznia potrzebowała na to jednego dnia. Lecz niestety, bohaterowie myślą jak ludzie współcześni, używają współczesnego języka (mam świadomość, że leksyka szesnastowieczna mogłaby być zupełnie niezrozumiała, lecz nie ma w tekście najmniejszych nawet wtrętów z języka ówczesnych Włoch, no może poza łaciną). Problemy głównych postaci, ich przygody i perturbacje to świetny przykład literatury romansowej. Raczej nie płaszcza i szpady, lecz przebieranek i oszustw, lecz niemniej jednak burza uczuć przedstawiona w powieści przemówi raczej do pensjonarki niż kobiety dojrzałej. I tym właśnie czytelniczkom polecam lekturę. Powinny być zadowolone, zwłaszcza z piętrzących się problemów na drodze do szczęścia zakochanych, które tylko umocnią ich miłość.

Na okładce znalazłam informację iż „schizofreniczna natura autora pozwala mu tworzyć z jednakowym zapałem krwawe thrillery i subtelne bajki dla dzieci”. Tym razem powstała nasycona erotyzmem bajeczka dla pań. Są tu zarówno piękne stroje, jak i odrażające opisy chorób, fekaliów i nędzy. Pojawiają się arystokraci i złodzieje, oszuści i księża. Czasami naprawdę trudno się...

Mój nowy ulubieniec. Niesamowicie wciągająca historia. Piękna przemiana bohaterów na przestrzeni książki.

Mój nowy ulubieniec. Niesamowicie wciągająca historia. Piękna przemiana bohaterów na przestrzeni książki.