Dziewczyny z Wołynia

Moja ocena dotyczy samej formy książki, nie wspomnień. Autorka w całości oddaje głos kobietom, które ocalały z rzezi. Ciężko sobie wyobrazić, że takie wydarzenia miały miejsce i że dzieci i nastolatki, bo w takim wieku były wtedy te kobiety, przeżyły i dały sobie radę, zostając często same w wieku kilku lat. Zadziwia mnie siła tych kobiet, które będąc świadkami zbrodni na ich rodzinach znalazły w sobie siłę, żeby żyć dalej mając cały czas przed oczami tak okropne wydarzenia. Dobrze, że takie książki powstają i jak najwięcej osób powinno je przeczytać.

Moja ocena dotyczy samej formy książki, nie wspomnień. Autorka w całości oddaje głos kobietom, które ocalały z rzezi. Ciężko sobie wyobrazić, że takie wydarzenia miały miejsce i że dzieci i nastolatki, bo w takim wieku były wtedy te kobiety, przeżyły i dały sobie radę, zostając często same w wieku kilku lat. Zadziwia mnie siła tych kobiet, które będąc świadkami zbrodni na...

Nawet w 1% nie jestem w stanie wyobrazić sobie co czuli i przeżywali ludzie w tej sytuacji....nie tylko dorośli ale też dzieci które stawały oko w oko ze śmiercią,tak okrutną śmiercią. Dobrze że takie książki powstają,niech prawda o tamtych zdarzeniach nie zostanie zapomniana. Szokująca i ważna książka.

Nawet w 1% nie jestem w stanie wyobrazić sobie co czuli i przeżywali ludzie w tej sytuacji....nie tylko dorośli ale też dzieci które stawały oko w oko ze śmiercią,tak okrutną śmiercią. Dobrze że takie książki powstają,niech prawda o tamtych zdarzeniach nie zostanie zapomniana. Szokująca i ważna książka.

To książka o dziewczętach z Wołynia, które przeszły przez piekło ale nigdy się nie poddały. To 9 osobistych historii kobiet tych które, przeżyły cudem rzeź wołyńską. Każda z nich widziała jak uzbrojeni w broń palną, siekiery i widły niedawni współobywatele i sąsiedzi zgładzili ich najbliższych. Poznajemy dzieje Józefy ocalałej z pola śmierci, której strach towarzyszył przez całe życie czy losy Heleny uratowanej przez Ukrainkę, bo jak wiadomo w każdej społeczności żyją dobrzy i źli ludzie. Są tu opisane wspomnienia osób, które przeżyły rzeź wołyńska na ludności polskiej, których apogeum przypadło na lato 1943 roku. Dlaczego polowano na lachów? Nacjonalistów skłaniała do tego zarówno nienawistna nacjonalistyczna ideologia, a także ludzka zawiść, chciwość i żądza wzbogacenia się i rabunku cudzego mienia. To bardzo ważna i dobrze napisana książka, którą oczywiście polecam.

To książka o dziewczętach z Wołynia, które przeszły przez piekło ale nigdy się nie poddały. To 9 osobistych historii kobiet tych które, przeżyły cudem rzeź wołyńską. Każda z nich widziała jak uzbrojeni w broń palną, siekiery i widły niedawni współobywatele i sąsiedzi zgładzili ich najbliższych. Poznajemy dzieje Józefy ocalałej z pola śmierci, której strach towarzyszył przez...

Bardzo ciekawie opisana historia osób, które przeżyły krwawą niedzielę. Cudowna, wzruszająca lekcja historii.

Bardzo ciekawie opisana historia osób, które przeżyły krwawą niedzielę. Cudowna, wzruszająca lekcja historii.

Książka z pewnością warta przeczytania zwłaszcza po to, żeby chociażby docenić to co mamy, czyli wolność i możliwość życia bez strachu. Myślałam, że książka ta będzie bardzo brutalna, ale tak nie jest. 9 historii, każda inna ale skupiająca się na tym samym. Myślę, że jeśli ktoś lubi takie historyczne książki to powinien przeczytać tę pozycję.

Książka z pewnością warta przeczytania zwłaszcza po to, żeby chociażby docenić to co mamy, czyli wolność i możliwość życia bez strachu. Myślałam, że książka ta będzie bardzo brutalna, ale tak nie jest. 9 historii, każda inna ale skupiająca się na tym samym. Myślę, że jeśli ktoś lubi takie historyczne książki to powinien przeczytać tę pozycję.

Zachęcam do przeczytania. Można w ten sposób uczcić pamięć i oddać hołd ofiarą tych straszliwych zbrodni. Wszyscy powinni o tych wydarzeniach wiedzieć i pamiętać!

Zachęcam do przeczytania. Można w ten sposób uczcić pamięć i oddać hołd ofiarą tych straszliwych zbrodni. Wszyscy powinni o tych wydarzeniach wiedzieć i pamiętać!

"Dziewczyny z Wołynia" to zbiór osobistych historii kobiet, które cudem przeżyły rzeź wołyńską. Ich historie wydają się wręcz nie do uwierzenia, a przecież to wszystko prawda w dodatku mająca miejsce tak niedawno. Oglądanie śmierci własnej rodziny, odcinanie kończyn, palenie żywcem, życie w ciągłym strachu. Ciężko sobie wyobrazić, że ludzie są zdolni do takiego okrucieństwa. A jeszcze ciężej znaleźć wyjaśnienie dlaczego.
Książkę przepełnia ból, cierpienie i poczucie straty tego, co się kochało, jednak w historiach kobiet nie zabrakło również opisów życia na polskich wsiach, które dziś wydają się niczym wyjęte z kolorowej bajki.
Ze względu na tematykę była to dla mnie emocjonalnie ciężka książka. Jednak czytając ją, czułam, że nie robię tego tylko dla siebie, lecz również dla ofiar i pamięci o wszystkich, którzy przeszli przez to piekło. Historii nie należy zapominać ani wymazywać, udawać, że nic się nie stało. Powinno się pamiętać o tych wszystkich istnieniach, które, jak i my dziś kochały, śmiały się, cierpiały i które po prostu chciały być szczęśliwe.

"Dziewczyny z Wołynia" to zbiór osobistych historii kobiet, które cudem przeżyły rzeź wołyńską. Ich historie wydają się wręcz nie do uwierzenia, a przecież to wszystko prawda w dodatku mająca miejsce tak niedawno. Oglądanie śmierci własnej rodziny, odcinanie kończyn, palenie żywcem, życie w ciągłym strachu. Ciężko sobie wyobrazić, że ludzie są zdolni do takiego...

O rzezi wołyńskiej wiedziałem niewiele, jedynie suche fakty. Do tej książki zachęciły mnie pozytywne opinie reportaży Anny Herbich. Po przeczytaniu Dziewczyn z Wołynia czułem się jakbym dostał obuchem w głowę, przez kilka minut nie mogłem się pozbierać. Dramat opisywanego ludobójstwa jest wręcz nie do uwierzenia, przyznam, że siedząc w wygodnym fotelu, w spokojnym świecie, który mi nie zagraża, ciężko mi było sobie wyobrazić, że ludzie zdolni są do takich okropieństw. Anna Herbich opisuje historie kobiet, które w różnym wieku były świadkami rzezi wołyńskiej. Jej pióro sprawia, że czujemy ogrom tej tragedii, widzimy ohydne morderstwa i czujemy ból z tym związany. Takie książki otwierają nam oczy i pokazują do czego zdolny jest człowiek, jakie piekło jesteśmy w stanie zgotować sobie nawzajem. Cieszmy się, że żyjemy w spokojnym rejonie i czasie. Powinniśmy bardzo dobrze znać historie takie, jak rzezi wołyńskiej, aby nigdy więcej do nich nie dopuścić. Gwarantuje Wam, że po tej lekturze poczujecie ulgę, że żyjecie w takim świecie, jakim jest teraz. Autorka przedstawiła historie bohaterek językiem, który przesyła nam emocje, mamy ochotę złapać je za rękę i okazać zrozumienie. Jest mi okropnie przykro, że jesteśmy gatunkiem, który jest zdolny do takich czynów.

Instagram: mateusz_dyr

O rzezi wołyńskiej wiedziałem niewiele, jedynie suche fakty. Do tej książki zachęciły mnie pozytywne opinie reportaży Anny Herbich. Po przeczytaniu Dziewczyn z Wołynia czułem się jakbym dostał obuchem w głowę, przez kilka minut nie mogłem się pozbierać. Dramat opisywanego ludobójstwa jest wręcz nie do uwierzenia, przyznam, że siedząc w wygodnym fotelu, w spokojnym świecie,...

Trudna, ale bardzo dobra książka. Herbich właściwie nie musiała tu wplatać własnych komentarzy, wystarczyło tylko dopuścić bohaterki do głosu, pozwolić im opowiedzieć swoje historie, a potem tylko je poprzebierać, zredagować. Bo te historie mówią same za siebie o wszystkim, co się wydarzyło na Wołyniu pod koniec II wojny światowej.
Tytuł jest może trochę na wyrost, bo większość bohaterek w latach czterdziestych nie była jeszcze "dziewczynami", a raczej kilkuletnimi dziewczynkami. Zachowały im się w głowie pojedyncze kadry strasznych wydarzeń, wieloletnia tułaczka, zanim weszły w jako tako uporządkowaną dorosłość, własne kruche wspomnienia poprzeplatane z zasłyszanymi później historiami. A przecież już same te wyrywki wspomnień sprawiają, że czytelnikowi jeży się włos na głowie. Zaś kiedy do głosu dochodzą też bohaterki, które podczas rzezi wołyńskiej miały kilkanaście lat, które świetnie sobie zdawały sprawę z tego, co się dzieje i którym cudem udało się przeżyć... Trudno przejść obok takiej lektury obojętnie.
"Dziewczyny z Wołynia" to zbiór osobistych historii kobiet, które jako dzieci lub młode dziewczyny przeżyły rzeź wołyńską, często jako jedyne z rodziny, widząc wcześniej śmierć swoich najbliższych. Niektórym udało się schować i uniknąć konfrontacji z banderowcami, inne lżej lub ciężej ranne przeżyły atak i udało im się wydostać na bezpieczniejsze tereny. Dziś opowiadają o swoim życiu przed wojną, o rzezi wołyńskiej i o tym, jak próbowały sobie ułożyć to nowe życie gdzieś w innej Polsce. Bo ta "ich" Polska była już przecież Ukrainą, a one boleśnie się przekonały, że nie są już tam mile widziane, choć wiele z nich wróciło potem na Wołyń, by zobaczyć, czy coś zostało z ich wiosek, by postawić krzyż upamiętniający zamordowanych...
Trudno polecać takie książki, bo nie czyta się ich łatwo, a świadomość, że to wszystko działo się naprawdę i to zaledwie kilkadziesiąt lat temu przytłacza. A jednak polecam, bo uważam, że "Dziewczyny z Wołynia" to jedna z takich książek, który każdy powinien przeczytać, by lepiej zrozumieć tę ważną i trudną część historii.

Trudna, ale bardzo dobra książka. Herbich właściwie nie musiała tu wplatać własnych komentarzy, wystarczyło tylko dopuścić bohaterki do głosu, pozwolić im opowiedzieć swoje historie, a potem tylko je poprzebierać, zredagować. Bo te historie mówią same za siebie o wszystkim, co się wydarzyło na Wołyniu pod koniec II wojny światowej.
Tytuł jest może trochę na wyrost, bo...

Nie będę oceniać ani komentować tej książki. Ciężko rozwodzić się nad tym czy książka się podobała czy nie, kiedy dotyczy takiego tematu. Wołyń. Kilka historii kobiet, które jako dzieci były świadkami ludobójstwa i depolonizacji. Historie mrożą krew w żyłach. Siekiery, odcinanie kończyn, wydłubywanie oczu, palenie żywcem... Ciągły strach przed kolejnym nalotem i gotowość do ucieczki... Czy ktoś jest w stanie wgl to sobie wyobrazić?
Czasem tak się zastanawiam jak to jest wgl możliwe, że od drugiej wojny światowej nie minęło nawet 100 lat. Przecież to było tak niedawno! Przecież wciąż żyją ludzie, którzy doświadczyli tej makabry na własnej skórze! Dzisiejszy świat, a tamten to zaledwie kilkadziesiąt lat różnicy. Mój umysł nie jest w stanie tego pojąć. A najbardziej nie jestem w stanie pojąć dlaczego. Ludzie to potwory. Najgorsze jest to, że świat się może i zmienił, ale ludzie nie. Teraz byłoby jeszcze gorzej i mam nadzieję, że nie dożyję takich czasów.

Nie będę oceniać ani komentować tej książki. Ciężko rozwodzić się nad tym czy książka się podobała czy nie, kiedy dotyczy takiego tematu. Wołyń. Kilka historii kobiet, które jako dzieci były świadkami ludobójstwa i depolonizacji. Historie mrożą krew w żyłach. Siekiery, odcinanie kończyn, wydłubywanie oczu, palenie żywcem... Ciągły strach przed kolejnym nalotem i gotowość...