Dziewczyny z Wołynia

Książka nieco mnie zawiodła. Czasem miałem wrażeni, że relacje bohaterek wydają szczątkowe, jakby nie do końca pamiętały przedstawiane wydarzenia. Powodem pewnie był ich ówczesny wiek, jednak wpłynęło to na mój odbiór książki.

Książka nieco mnie zawiodła. Czasem miałem wrażeni, że relacje bohaterek wydają szczątkowe, jakby nie do końca pamiętały przedstawiane wydarzenia. Powodem pewnie był ich ówczesny wiek, jednak wpłynęło to na mój odbiór książki.

Pokaż mimo to

A głupi naród tańczy jak małpy do piosenek pewnego zespołu, który wygrał pewien program w pewnej stacji telewizyjnej. Za wikipedią:
Petro Fedorowycz Olijnyk ps. „ENEJ”, „Roman”, „Serhij” (ur. 9 lipca 1909 w Mołodyńczach, zm. 17 lutego 1946 koło Rudników na Wołyniu) – ukraiński wojskowy, członek OUN, pułkownik UPA, w 1943 roku kierował mordami ludności polskiej na Wołyniu.
Pozdrawiam

A głupi naród tańczy jak małpy do piosenek pewnego zespołu, który wygrał pewien program w pewnej stacji telewizyjnej. Za wikipedią:
Petro Fedorowycz Olijnyk ps. „ENEJ”, „Roman”, „Serhij” (ur. 9 lipca 1909 w Mołodyńczach, zm. 17 lutego 1946 koło Rudników na Wołyniu) – ukraiński wojskowy, członek OUN, pułkownik UPA, w 1943 roku kierował mordami ludności polskiej na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo mocna książka. Jeszcze pewnie kiedyś po nią sięgnę.

Bardzo mocna książka. Jeszcze pewnie kiedyś po nią sięgnę.

Pokaż mimo to

Ciężko ocenić tę książkę, brak słów na sytuacje w niej opisane, z niedowierzaniem czytałam historie pań, które przeżyły tę masakrę. Moim zdaniem jest to książka, którą powinien przeczytać każdy młody człowiek, aby docenić jak nasze pokolenie ma dobrze. Wiadomo, zmagamy się z innymi problemami, ale nie ściga nas banda chłopów z kosami, która morduje na naszych oczach naszych rodziców, siostrę albo brata. Jestem pełna podziwu dla pań, które przetrwały, ułożyły sobie życie i miały siłę opowiedzieć swoje historie.

Ciężko ocenić tę książkę, brak słów na sytuacje w niej opisane, z niedowierzaniem czytałam historie pań, które przeżyły tę masakrę. Moim zdaniem jest to książka, którą powinien przeczytać każdy młody człowiek, aby docenić jak nasze pokolenie ma dobrze. Wiadomo, zmagamy się z innymi problemami, ale nie ściga nas banda chłopów z kosami, która morduje na naszych oczach naszych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mocna książka. Ludzkie możliwości bestialstwa nie mają granic. Ta książka to dowód. Ciężko przyswoić niektóre fakty, bo umysł się broni, ale świadomość wartości takich książek naklania do ich czytania

Mocna książka. Ludzkie możliwości bestialstwa nie mają granic. Ta książka to dowód. Ciężko przyswoić niektóre fakty, bo umysł się broni, ale świadomość wartości takich książek naklania do ich czytania

Pokaż mimo to

Nie da się oceniać takich książek. Dobrze, że są, że ktoś jeszcze ma odwagę i chęć by pytać osoby, które to przeżyły. Niestety grono tych osób coraz bardziej się kurczy więc za kilka lat zostaną nam tylko takie wspomnienia. Ku pamięci i przestrodze.

Nie da się oceniać takich książek. Dobrze, że są, że ktoś jeszcze ma odwagę i chęć by pytać osoby, które to przeżyły. Niestety grono tych osób coraz bardziej się kurczy więc za kilka lat zostaną nam tylko takie wspomnienia. Ku pamięci i przestrodze.

Pokaż mimo to

Ogrom okrucieństwa...nieszczęścia i rozpaczy w tej książce przytłacza...wyciska z oczu łzy...jednak sprawia też, że czytelnik nie potrafi się od tych historii oderwać. Od opowieści do szpiku prawdziwych...wstrząsających. Jednak ta książka powstała, bo żyje dziewięć ocalonych...bo zawsze są świadkowie ludobójstwa...bestialstwa...braku człowieczeństwa.
I właśnie te wyjątkowe kobiety dały świadectwo prawdy. POLECAM!

Ogrom okrucieństwa...nieszczęścia i rozpaczy w tej książce przytłacza...wyciska z oczu łzy...jednak sprawia też, że czytelnik nie potrafi się od tych historii oderwać. Od opowieści do szpiku prawdziwych...wstrząsających. Jednak ta książka powstała, bo żyje dziewięć ocalonych...bo zawsze są świadkowie ludobójstwa...bestialstwa...braku człowieczeństwa.
I właśnie te wyjątkowe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Temat mi bliski. Moja babcia przeżyła piekło ludobójstwa na Wołyniu!

Temat mi bliski. Moja babcia przeżyła piekło ludobójstwa na Wołyniu!

Pokaż mimo to

Doskonale spisane relacje świadków niewyobrażalnej tragedii, zbrodni jaką dokonano.
Historie opowiedziane przez kobiety, a w tamtym okresie czasu młode dziewczyny lub dzieci, które przeżyły rzeź wołyńską, sprawiają, że czytelnik sam odczuwa emocje związane z tą tragedią. Lektura pomimo, iż jej tematyka jest ciążka, pozwala przybliżyć się do wydarzeń, o których niestety tak mało się mówi.
Tą książkę zdecydowanie warto przeczytać. Nie tylko dlatego, że literatura jest spójna, ale przede wszystkim dla zapamiętania ofiar oraz przybliżenia się do historii.

Doskonale spisane relacje świadków niewyobrażalnej tragedii, zbrodni jaką dokonano.
Historie opowiedziane przez kobiety, a w tamtym okresie czasu młode dziewczyny lub dzieci, które przeżyły rzeź wołyńską, sprawiają, że czytelnik sam odczuwa emocje związane z tą tragedią. Lektura pomimo, iż jej tematyka jest ciążka, pozwala przybliżyć się do wydarzeń, o których niestety tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

,,Dziewczyny z Wołynia" to trzecia z tej serii książka, po którą postanowiłam sięgnąć. Wybierając ją w księgarni, myślałam o tym, jak bardzo Wołyń do tej pory dla wielu z nas jest tematem tabu, bądź zwyczajnie na tyle niewygodną kwestią, że nie chcą o niej mówić. Od razu przychodzi mi fragment dialogu z tej właśnie książki, który w ostateczności kończy się słowami ,,Jest prawda nasza i wasza". I czy do tego chcemy dążyć swoim milczeniem lub biernością?
To jedynie malutki element całej układanki w mojej mapie myśli, powstającej w mojej głowie z każdą kolejną opowieścią kobiet, które przeżyły piekło wołyńskiej rzezi. Na lekcjach historii w szkole wspomina się o tym wydarzeniu, jednakże jest on jedynie muśnięty - mogę usprawiedliwić to faktem, że to, co miało miejsce w latach 1943 (szczególnie letnie apogeum) - 1944, było zbyt okrutne, aby móc o tym mówić wprost, nie strasząc przy tym uczniów.
Przypomina mi się sytuacja z pierwszej klasy liceum, kiedy to mieliśmy szansę pójść klasowo na film ,,Wołyń" i przyznaję wprost - byłam jedną z osób, które powiedziały, że nie są w stanie pójść na niego, ponieważ w moim odczuciu był zbyt okrutny. Potępiam samą siebie z jednego powodu - tłumaczeniem zamykałam się na rzeczywiste fakty…jednakże, wiedząc w pełni, co miało miejsce na terenach Wołynia w XX wieku, nie jestem w stanie się dziwić, że ktoś zwyczajnie nie chce widzieć lub słyszeć opisów związanych z brutalnymi rzeziami dokonywanymi na Polakach.
Jednakże recenzja nie ma być o mnie, a jedynie o książce, która jako kolejna, pozostawia po sobie piętno. Aczkolwiek nie uważam, żeby było ono negatywne - dzięki tego typu literaturze dokładam cegiełkę do kształtowania samego siebie. Kobiety, będące bohaterkami ,,Dziewczyn z Wołynia" są nauczycielkami życia. Opowiadają o swoich przeżyciach, dzielą się z innymi bólem, który odcisnął się na ich psychice. Jak same opowiadają; były dziećmi, radzącymi sobie w pojedynkę z tragediami, osamotnieniem oraz traumami, które pozostawiła po sobie nie tyle wojna, co wyżej wymienione wydarzenia. Większość z nich przyznaje, że o tych wszystkich sytuacjach zaczęły opowiadać dopiero w chwili, kiedy było wiadome, że komunizm upada w Polsce. A więc przez kilka dekad trzymały w sobie wspomnienia, które potrafiłyby rozerwać człowieka na strzępy…a one się nie poddały.
Były silne, odważne oraz zawsze dążyły do konkretnego celu - zrobić wszystko, aby nie doszło do tej samej tragedii, które one przeżyły. I z takich osób powinniśmy brać przykład. To takie kobiety można nazwać niezniszczalnymi - walczyły nie tylko o swoje życie, ale również o życie ocalałych bliskich. W chwilach kryzysu toczyły batalie ze samą sobą, dodając sobie sił na kolejny krok ku nowemu życiu. Niestety, takie sytuacje również zbierają swoje żniwo - odbierają zdrową przyszłość w najbliższych latach. Bycie wytrwałym generuje koszmary, paranoje, traumy. Jednakże wierząc w samą siebie, były w stanie je pokonać. Dzięki temu utworzyły organizacje, mające na celu upamiętnienie osób, którym w akcie ludobójczych eksterminacji Polaków na Wołyniu, odebrano życie.
Bohaterki, występujące w książce opowiadają również o sytuacjach, które mają miejsce w ubiegłych latach, kiedy to odbywały wyjazdy na tereny nieistniejących już w większości ukraińskich wiosek z XX wieku. Najczęściej wspominają o problemach z lokalnymi władzami oraz o niechęci ukraińskich mieszkańców na odwiedziny osób z zewnątrz. Bo jak to na samym początku wspomniałam ,,Jest prawda nasza i wasza". Nasi wschodni sąsiedzi uważają, że taka wersja wydarzeń, którą podają podręczniki, czy też naoczni świadkowie, jest fałszywa, a to Polacy atakowali na ich rodaków. Niestety, nawet pojawienie się osób, które przeżyły to piekło, nie mogło pomagało w udowodnieniu racji.
Najgorszą rzecz - w moim odczuciu - pozostawiłam na koniec. Jedna z pań po powrocie na dawny Wołyń, zapytała wprost: ,,Dlaczego nam to zrobiliście?". Odpowiadała jej cisza, bądź mało dla mnie taktowne ,,Takie były czasy". I to pozostawiam na końcu do pewnych przemyśleń.
Czy to jest usprawiedliwienie na pozbawienie życia matek i ojców, dzieci i starców w tak okrutny sposób? Pytanie pozostawiam dla odpowiedzi samemu sobie.

,,Dziewczyny z Wołynia" to trzecia z tej serii książka, po którą postanowiłam sięgnąć. Wybierając ją w księgarni, myślałam o tym, jak bardzo Wołyń do tej pory dla wielu z nas jest tematem tabu, bądź zwyczajnie na tyle niewygodną kwestią, że nie chcą o niej mówić. Od razu przychodzi mi fragment dialogu z tej właśnie książki, który w ostateczności kończy się słowami ,,Jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to