Kolejna część tej doskonałej serii niestety za mną, ciężko mi dopuścić do siebie myśl że jest przedostatnią. Określiłabym ją jako najbardziej informacyjną, jako że rzuca nam sporo światła na luki w historii Fermina i to co musiał przeżyć zanim natrafił na rodzinę Sempere. Fermin w końcu otwiera się przed Danielem i opowiada o swojej przeszłości ze smutkiem i szczerością. A cała sprawa zaczęła się ze względu na odwiedziny tajemniczego osobnika w księgarni Sempere i Synowie, który jak się okazuje zna Fermina z innych, wojennych czasów. Jakby tego było mało, przed Ferminem stoi kolejne ważne zadanie a mianowicie przeistoczenie się w statecznego małżonka i uczynienie “przyzwoitej kobiety” z Bernardy. Jednak okazuje się, że ze względów technicznych wcale nie jest to takie proste.

Historii towarzyszy ta sama gęsta i mroczna atmosfera, którą czujemy w poprzednich tomach. Powiedziałabym jednak że ten tom jest znacznie cięższy jako, że zagłębiamy się w brutalne i obrzydliwe czasy wojenne w Hiszpanii, towarzyszymy też Ferminowi w pobycie w więzieniu które to już na zawsze pozostawiło w jego życiu pewne zadry i poczucie niesprawiedliwości a także głęboki strach. Mimo, że zdawało się że pozbywając się postaci Inspektora Fumero może być już tylko lepiej, okazuje się jednak że nie on jeden był nieodpowiednią osobą na nieodpowiednim miejscu w najgorszych możliwych czasach. Poznajemy współwięźniów Fermina (jak się okazuje całkiem nam znanych) i to jest też moment kiedy czytelnik zaczyna układać sobie w głowie pewne fakty jak i czynić domysły w jaki sposób potoczyły się losy poszczególnych postaci na podstawie tego co wiemy o ich teraźniejszości. Ta książka nie daje umysłowi odpocząć i dostarcza bodźców na tak wielu poziomach, że aż trudno uwierzyć jak przyjemnie się ją przy tym czyta. Szczerze mówiąc to nie polecam czytać tomów w innej kolejności niż chronologicznie według daty napisania przez autora, bo mam wrażenie że wiele wątków można sobie w ten sposób popsuć i zabić całkowicie przyszykowane niespodzianki. Byłam zaskoczona jak zwinnie splotły się poszczególne wątki i życia osób, zupełnie nie przypuszczałam że to pójdzie w takim kierunku. Jednak tym ciekawiej mi się tą książkę czytało.

Powiedziałabym też że pomijając wątek retrospekcji Fermina, jest to książka bardzo ciepła i rodzinna. Pokazuje wzajemne wspieranie się, zaufanie (pomijając tutaj bardzo ludzki epizod Bea vs Daniel vs były narzeczony Bei) i oddanie jakim darzą się poszczególni członkowie rodu Sempere (i Ci w niej urodzeni jak i “nabyci”). I mimo wielu zagadek które nadal zdają się nierozwiązane, wielu niesprawiedliwości które dotknęły rodzinę, a także kwestii brakującej przy rodzinnym stole matki Daniela, Izabeli - ich więzi są cudownie przedstawione, razem z nimi patrzymy na przyszłość jako coś dobrego, po latach łez i cierpienia. Cudownie się o tym czyta, jak również o wiecznie zasnutej mgłą Barcelonie z lat których nigdy nie było mi dane poznać. Oczywiście lekturę gorąco polecam!

Kolejna część tej doskonałej serii niestety za mną, ciężko mi dopuścić do siebie myśl że jest przedostatnią. Określiłabym ją jako najbardziej informacyjną, jako że rzuca nam sporo światła na luki w historii Fermina i to co musiał przeżyć zanim natrafił na rodzinę Sempere. Fermin w końcu otwiera się przed Danielem i opowiada o swojej przeszłości ze smutkiem i szczerością. A...