Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Egzemplarz tej książki kupiłam na zeszłorocznych Targach w Krakowie, niestety utworzyła mi się taka kolejka do czytania, że dopiero teraz mogłam się za nią zabrać. Zarówno przez to, że tak długo i z wyrzutem na mnie spoglądała z półki, jak i fakt że niedawno temu wyszedł szeroko reklamowany serial na jej podstawie, miałam dość mocno wygórowane oczekiwania - wyobrażałam sobie, że zasiądę nad interesującą historią science-fiction, która to z łatwością wciągnie mnie w jakąś przygodę, intrygę, a może i filozofię? Bardzo szybko spadłam na ziemię z tego balonika wyobrażeń i dziękowałam sobie decyzji, że nie kupiłam od razu całej trylogii, tylko rozsądnie samą pierwszą część. Bo już wiem, że do kolejnych tomów nie wrócę.

Nie było ani jednej rzeczy, która by mnie w tej książce wciągnęła czy nawet zainteresowała. Bohaterowie są płytcy i żadni, dopiero mniej więcej po pierwszej połowie zaczynałam ich jako tako zapamiętywać. Nikogo z nich nie polubiłam, jedyną postacią która miała jakikolwiek kolor był szalony policjant ale jego występy były tak nielogiczne, mające z niego zrobić jakiegoś nadczłowieka, że nawet nie było sensu się nad nim pochylać. Poza tym za mało go było w tej książce na jakąś większą ocenę. Fabuła - nudna, zapakowana bardzo ciasno w fizykę, której znajomością autor szafował na prawo i lewo non stop, doprowadzając mnie do szału. Ja wiem i rozumiem, że w science-fiction takie tematy się przewijają i nie mam nic przeciwko temu, ale nie jak ciągną się przez parę stron i wplatane są w najdłuższe wypowiedzi postaci. Przez to że ta książka mnie tak nie interesowała, nawet nie skupiałam się na tym co czytam o trzech słońcach, obliczeniach i wnioskach tu prezentowanych, bo nie tego oczekiwałam od “Problemu trzech ciał”. Jakbym chciała sobie rozwiązać parę zagadek fizycznych i astronomicznych, to kupiłabym książkę w tym temacie, a nie non-fiction mające umilić mi czas. A niestety fizyka i matematyka to baza tej książki, która koniec końców mówi że nie wiemy nic i możemy sobie czekać na zagładę. Jeśli miał to być jakiś morał to sory, ale wyszedł bardzo niezgrabnie.

Motyw gry mógł być ciekawy ale znowu, okraszono go jakimś takim absurdem, fizycznym i filozoficznym kodem co było zwyczajnie męczące. Samo wyjaśnienie jej zagadki ani trochę mnie nie obeszło, a domniemany plot twist mnie nie zaskoczył ani nie ruszył, bo po prostu miałam gdzieś co się dzieje z bohaterami i dlaczego. Nie znam ich jako ludzi, autor o to kompletnie w książce nie zadbał. Ucieszyłam się z tła historycznego bo to był to ciekawy i nie dość znany mi temat, to dla mnie dosłownie jedyny plus książki. Przez resztą ledwo przebrnęłam, była koszmarnie nudna i w ogóle nie zajmująca, ostatnie rozdziały pisane jakby w biegu mogły potencjalnie zachęcić kogoś do kontynuowania tej historii. Jak pomyślałam sobie jednak że czekałoby mnie to samo, tylko po to żeby wreszcie czegoś się dowiedzieć na kilku ostatnich stronach to podziękowałam, szkoda na to mojego czasu.

Czuje się bardzo zawiedziona, z początku próbowałam zwalić winę na siebie, że może niedostatecznie się skupiam i żebym pomyślała o odmiennej kulturze, z której pochodzi autor, bo to może nakładka, której mi brakuje do wciągnięcia się w tą książkę. Nie wiem, może komuś z Chin faktycznie się to łatwiej czyta, ale jakoś nie sądzę, bo akurat gatunek science-fiction łamie bariery kulturowe swoją uniwersalnością albo opisem zupełnie innych światów. Tutaj to się absolutnie nie udało, przeczytałam jakąś opowieść o kukłach, które robią to co uważają za słuszne nie dopuszczając do siebie nikogo innego ani nawet głosu rozsądku. I dosłownie mogę to stwierdzenie przykleić do każdej postaci. Nie polecam niestety tego czytać jeśli się nad tym zastanawiacie na fali popularności serialu, nic przyjemnego ani pożytecznego dla mnie z tego nie wynikło.

Egzemplarz tej książki kupiłam na zeszłorocznych Targach w Krakowie, niestety utworzyła mi się taka kolejka do czytania, że dopiero teraz mogłam się za nią zabrać. Zarówno przez to, że tak długo i z wyrzutem na mnie spoglądała z półki, jak i fakt że niedawno temu wyszedł szeroko reklamowan...

Rozwiń

Zwiń

Miałam przyjemność czytać tą książkę po raz trzeci i niesamowite jest to, jak zupełnie inaczej ją za każdym razem odbieram. Po ostatnim czytaniu pozostawiła we mnie jakieś uczucie nostalgii, tęsknoty i wręcz czegoś na kształt podziwu dla takiej miłości. Teraz jest zgoła inaczej - Bronte opisała patologiczną relację i człowieka z radością rujnującego życia conjamniej kilku osobom, w tym sobie samemu. Nie widzę w tym absolutnie nic romantycznego ani godnego zachwytu, co nie zmienia faktu, że jest to nadal jedna z moich ulubionych książek jeśli chodzi o klasykę i niezmiennie porusza we mnie przeróżne struny.

Katarzyna to narcystyczna furiatka, która na własne życzenie nie dostała w życiu mężczyzny którego chciała, co okazało się tragiczne w skutkach. Nie potrafiła się z tym pogodzić zachowując się przy tym jak dziecko, dlatego zgotowała piekło swojemu mężowi i doprowadziła się na skraj szaleństwa. Momentami było mi jej szalenie żal, nie sposób było nie zauważyć jak jest samotna i pogubiona w tym co się dzieje, była też bardzo młoda. Ale jej duma nie pozwalała na przyjęcie pomocy, na zwyczajną rozmowę i podejmowanie decyzji ze spokojem i rozwagą. Heathcliff jest w zasadzie jej męskim odpowiednikiem, z dużo większą ilością mroku, niepokoju i jakiejś nieposkromionej energii, nad którą on sam nie potrafi zapanować. Jest okrutny, mściwy, przemocowy, wpada na kompletnie szalone wnioski i pomysły, bez wyrzutów sumienie wprowadzając swoje plany w życia innych ludzi, byleby ich unieszczęśliwić i co ważniejsze, uzależnić od siebie. Ale przy tym jest ambitny, bez problemów umie dążyć do wytyczonego sobie celu i jest niesamowicie oddany - skomplikowany człowiek i postać, której spokojnie można poświęcić osobną książkę, choćby po to żeby poznać dziury w jego życiorysie i lepiej zrozumieć jego obsesyjność i gigantyczne kompleksy.

Oprócz tej dwójki mamy szereg innych postaci, które w zasadzie kręcą się wokół nich. Nasza narratorka była i jest najbliżej wydarzeń i najlepiej zna tą mroczną parkę, chociaż jej osądy wcale nie są aż tak jednoznaczne i ewoluują z czasem, co nadaje tej historii dodatkowej realności. Wydarzenia rozgrywają się w mrocznych budynkach domów stojących w oddaleniu od siebie, na klimatycznych wzgórzach z wrzosowiskami. Aż boli, kiedy pomyśleć jak wszystko mogłoby wyglądać pięknie i kompletnie inaczej, gdyby nie tyle nieoczekiwanych splotów wypadków, prowadzących do zatrucia dusz ludzi tam żyjących. Niesamowita strata, którą autorka nakreśliła w doskonały sposób, taki który da się po prostu odczuć czytając. Wiele razy miałam ochotę potrząsnąć bohaterami, nie rozumiejąc jak w ogóle mogą podejmować tak głupie i nieszczęsne działania, zupełnie nie widząc ich przyszłych konsekwencji. Jest to ogromna moc tej książki, sprawiająca że ciężko się od niej oderwać, chyba tylko po to żeby poukładać sobie w głowie mieszaninę emocji związanej z lekturą. A zakończenie jest z kolei pełne nadziei, wspaniała klamra dla tak ponurej i przytłaczającej historii - to jedna z rzeczy które na maksa w tej książce lubię, nie zostawia czytelnika w piekle ale daje mu światełko w tunelu.

Tym razem na przyjemność i komfort czytania wpłynął też fakt, że miałam w rękach cudowne wydanie. Zwracam na takie rzeczy uwagę, ale ponieważ nie jestem kolekcjonerką książek i zbieram tylko to, do czego wiem że będę wracać, to tym bardziej doceniam ten egzemplarz. Niesamowicie pasuje do treści, nadaje czytaniu jakiś wymiar ekskluzywności i zachęcająco zerka z półki na kolejnego czytelnika ;) Niezależnie jednak od wydania, które Wy macie w rękach, niezmiennie polecam tą książkę. Nie na darmo zalicza się do klasyków literatury, jest pięknie napisana i przedstawia historię, którą w zależności od etapu życia czytelnika można zupełnie inaczej rozumieć i odbierać. Jestem ciekawa co w niej odkryję za te kilka lat, kiedy znowu po nią sięgnę ;) Aha i polecam ją czytać w październikowy albo listopadowy, deszczowy czas - dodaje to milion punktów do klimatu, da się wczuć w scenerię zdecydowanie bardziej. Polecam!!!

Miałam przyjemność czytać tą książkę po raz trzeci i niesamowite jest to, jak zupełnie inaczej ją za każdym razem odbieram. Po ostatnim czytaniu pozostawiła we mnie jakieś uczucie nostalgii, tęsknoty i wręcz czegoś na kształt podziwu dla takiej miłości. Teraz jest zgoła inaczej - Bronte op...

Rozwiń

Zwiń

Kolejne tomiszcze tej skomplikowanej historii za mną, aż ciężko mi uwierzyć że to przedostatnia część. Mam wrażenie, że czytam je już latami. Po pozytywnym zaskoczeniu poprzednią częścią, ta niestety znowu mnie troszkę rozczarowała, ale nie było aż tak źle. Trochę za dużo tu było komedii przypadków, wygodnych dla fabuły splotów akcji i nierealistycznych zachowań bohaterów (szczególnie dzieci), ale się nie wynudziłam jak to miało niekiedy miejsce podczas czytania wywodów Gabaldon.

Na plus oceniam wszystkie rozdziały ze Szkocji XX wieku, jestem autentycznie zaintrygowana co się tam właściwie dzieje i dlaczego. Sporo w tym było z akcji czy wręcz powieści sensacyjnej, ale w miarę wyważonej ilości. Troszkę mnie tylko śmieszy z jaką łatwością i brakiem konkretnego planu rodzina Brianny wesoło podróżuje przez kamienie, jakby lecieli samolotem. Dużo gadania i zastanawiania się czy to ok, czy warto i można robić takie sztuczki, najwyraźniej już definitywnie minęło wraz z poprzednimi tomami. Jestem ciekawa co będzie z nimi dalej i w jakim czasie koniec końców autorka postanowi ich umieścić, i co się stanie z krewnym Rogera.

Jamie oczywiście dał się wciągnąć w wojnę, bo czemu by nie. Po dramatycznych scenach z końca poprzedniej części i początku tej naiwnie myślałam, że może dostaniemy jakiś plot twist i smaczek ale nie, miłość Jamiego do Claire przetrwa nawet bardzo pochopne i dziwaczne zamążpójście z przyjacielem rodziny, którego nie było w tej historii do tej pory za wiele, a bardzo szkoda nawiasem mówiąc. Im więcej scen z Lordem Johnem, tym bardziej lubię tą postać. Średnio też ruszyła akcja związana z synem Jamiego, ich interakcje są co najmniej dziwaczne i aż proszą się o więcej dialogów czy sensownej treści. Liczę na to, że doczekamy się tego w kolejnym tomie, ale z Gabaldon niestety nigdy nic nie wiadomo.

Cieszę się że kontynuujemy stare znajomości, jak choćby te z Ianem czy Denzellem Hunterem i jego siostrą, a także prastare - jak z Jenny, która ku mojemu zaskoczeniu wróciła w roli hardej ale troskliwej babci dzieciaków Fergusa, stęsknionej matki Iana, oraz niestety wdowy po swoim kochanym mężu. Sporo się w tej książce działo, czasami aż trudno mi było nadążyć za tym wszystkim. Mam wrażenie, że autorka chce domknąć tą serię i pożegnać nas z co bardziej znaczącymi postaciami, w ten czy inny sposób. Trochę namieszała sytuacją ze Szkocji z XX wieku, mam nadzieję że ma pomysł jak to sprawnie rozwiązać i nie zostawi jakichś niezręcznych luk.

Już od dłuższego czasu piszę pod recenzjami książek tej serii podobne podsumowanie - nie polecam z nią zaczynać bo nie warto, zajmuje multum czasu przez swoją kuriozalną objętość, a nie jest jakoś szalenie dobra. Jednak ja jestem zbyt ciekawa co tam dalej autorka nam zgotowała i przede wszystkim jak zakończy całą historię, więc nie mogłam przestać mimo że podskórnie czułam że nie warto. To takie moje guilty kind-of-pleasure, nic na to nie poradzę. Fanom polecam czytać dalej, ale osobom zastanawiającym się czy czytać mówię stanowcze nie róbcie sobie tego ;)

Kolejne tomiszcze tej skomplikowanej historii za mną, aż ciężko mi uwierzyć że to przedostatnia część. Mam wrażenie, że czytam je już latami. Po pozytywnym zaskoczeniu poprzednią częścią, ta niestety znowu mnie troszkę rozczarowała, ale nie było aż tak źle. Trochę za dużo tu było komedii p...

Rozwiń

Zwiń

Już od bardzo dawna chciałam przeczytać tą książkę, byłam jej szalenie ciekawa. Co prawda ani nie znam autorki ani stacji telewizyjnej dla której pracowała, Nickelodeon, bo szczyt ich popularności nadszedł w czasach, kiedy nie było szans żebym się interesowała tego typu produkcjami. Może i dobrze, bo miałabym zepsutą część dzieciństwa patrząc na takie właśnie świadectwa jak historia Jennette, czy wychodzące na jaw kolejne brudy dotyczące traktowania dziecięcych gwiazd i rzeczy, do których ich zmuszano. Ominęło mnie to, ale nadal chciałam wiedzieć co ta akurat była, dziecięca aktorka ma do powiedzenia, szczególnie że tytuł książki jest dość szokujący i intrygujący zarazem.

Pierwsza połowa książki z jednej strony była koniecznym wprowadzeniem, bo pokazała czytelnikowi absolutnie toksyczną relację jaką autorka miała z matką (a raczej jak chora psychicznie była jej matka, bo relacje to ona miała z każdą postacią dramatu tragiczne, tylko w inny sposób), do czego sama się zmuszała żeby ją zadowolić i uzmysłowiła mi, jak w sumie łatwo było zostać dziecięcą aktorką przy odpowiedniej dozy zaparcia, uporu i ciężkiej pracy samego dziecka. Część ta jednak nie była dla mnie aż tak wciągająca i ciekawa, widać że pisana była po czasie więc nie buzowała aż tak emocjami. Czytało się ją bardziej jak urywki bardzo suchego, opisowego dziennika. Być może był to sposób na rozliczenie się autorki z przeszłością, na chłodno i z pełnym zrozumieniem co jej zrobiono? Zabrakło też większej obecności reszty członków rodziny, ale być może Jennette nie chciała ich angażować w te wspomnienia czy rozgrzebywać starych ran, a było ich ewidentnie sporo bo dostawaliśmy dosłownie urywki dotyczące ojca czy jej braci.

Druga część była pisana w zdecydowanie inny sposób, tak jakby wspomnienia były zdecydowanie żywsze i świeższe, co ma sens. Wchodzimy też tutaj na grząski i mocno nieprzyjemny grunt dość patologicznych związków które ta biedna dziewczyna prowadziła (podziwiam za powstrzymanie się przez jawnym używaniem nazwisk, mnie by to na maksa kusiło), jej problemów z nadużywaniem alkoholu, anoreksji, bulimii i masy innych zaburzeń. Mimo tego, jest w słowach autorki jakaś lekkość kiedy o tym wszystkim pisze, pokazuje nam uparcie swój zły sen i przyczyny jego powstania jakby odpowiadając na własne potrzeby. Nie ma tutaj żadnego moralizatorstwa, ostrzegania młodych dziewczyn przed niebezpieczeństwami, a jedynie jej życiowa historia mówiąca sama za siebie. Kilka momentów mnie zaskoczyło, niektóre zasmuciły i wywołały nieprzyjemny szok, ale właśnie tego się po tej książce spodziewałam i tego oczekiwałam.

Koniec końców cieszę się, że sięgnęłam po tą autobiografię. Otworzyła ona na nowo i mam nadzieję, że tym razem na serio rozmowę o tym, jak bardzo przemysł branży rozrywkowej jest toksyczny dla dzieci w nim uczestniczących, którymi nikt zdaje się nie przejmować. Są wykorzystywane przez managerów, producentów, kolegów z planu i co najgorsze, przez własnych rodziców. Przykład Jennette mówi o tym dosadnie i jest przykro jaskrawy, ale zdecydowanie nie ona jedna stała się ofiarą Nickelodeonu, i nie jest to też jedyna stacja tworząca produkcje dla dzieci i nastolatek w ostatnich dekadach, więc takich jak ona jest dużo więcej. Książkę polecam, nie jest aż tak dobra jak się nastawiałam, ale daje niezły obraz patologii i koszmaru przez jaki musiała przejść autorka. I myślę że to stanowi moc tej pozycji, dlatego warto po nią sięgnąć.

Już od bardzo dawna chciałam przeczytać tą książkę, byłam jej szalenie ciekawa. Co prawda ani nie znam autorki ani stacji telewizyjnej dla której pracowała, Nickelodeon, bo szczyt ich popularności nadszedł w czasach, kiedy nie było szans żebym się interesowała tego typu produkcjami. Może i...

Rozwiń

Zwiń

Swego czasu kusiło mnie zakupienie tej książki, nie mam jednak zbytniego zaufania do pozycji promowanych tak mocno jako bestsellery. Zazwyczaj jestem nimi po prostu zawiedziona i szkoda mi inwestować w nie pieniądze. Ale z ciekawością skorzystałam z uprzejmości koleżanki i pożyczyłam kopię z jej biblioteczki - przyznam, że tym razem instynkt mnie zawiódł i spokojnie mogłam tą książkę jednak zakupić, bo zdecydowanie jest tego warta.

Zacznę może od tego, że od paru lat naprawdę lubię reportaże. Zauważyłam jednak że są pisane i prowadzony w przeróżny sposób - niektóre są dla mnie ledwo do przejścia, niektóre bywały niezbyt rzetelne czy wręcz sensacyjne, co podkopywało moje zaufanie do tej formy. Ale w niektóre autorzy ewidentnie włożyli ewidentnie sporo pracy i serca, “Chłopki” należą właśnie do tej kategorii. Książka podzielona jest na logiczne rozdziały, każdy z nich dość szczegółowo i w zajmujący sposób opisuje daną tematykę. Mamy przykłady rodzinnych historii, grzebania w przeszłości prababć i babć, znajdowania odpowiedzi na przeróżne pytania dotyczące tego jaka była rola kobiet z rodzin chłopskich, jak żyły, co robiły, jakie spadały na nie odpowiedzialności i trudności. Cała książka daje naprawdę niezły obraz tego jak się żyło kiedyś naszym przodkiniom i nie jest to wcale przyjemny czy pozytywny obraz, co nie powinno być wielkim zaskoczeniem. Ale ich chęć do nauki (sama zrozumiałam nieco z zachowania moich prababć i ich wiecznych pytań o nudną kiedyś dla mnie szkołę), rozwijania się, sięganie po więcej i lepiej żeby ich życie a przede wszystkim przyszłość ich dzieci była inna, lepsza - to wszystko było niezwykle, motywujące, pokazujące ich niesamowitą determinację i głód życia. Często dźwigały na barkach tak wiele, że jestem przekonana że praktycznie żadna z kobiet mojego czy późniejszych pokoleń by temu nie podołała. Przejmowały nie tylko role które widzimy jako typowo kobiece, ale również te męskie (książka rozprawia się z niektórymi mitami na ten temat plus pokazuje historie gdzie mężczyźni z różnych przyczyn byli nieobecni w rodzinie).

Chyba niczym mnie ta lektura aż tak nie zaskoczyła, ale pozwoliła na uporządkowanie sobie pewnych faktów, przeczytania o nich w pełnym kontekście. Bardzo podeszło mi też pióro autorki i uważam, że decyzja o dodaniu naprawdę sporej ilości zdjęć do książki była zdecydowanie trafiona. Nadała ona książce jeszcze większej realności, kiedy mogliśmy dopasować konkretne twarze do opisów sytuacji czy charakterów poszczególnych kobiet. Byłam tym bardzo pozytywnie zaskoczona i momentami aż czułam więź z naszymi przodkiniami, a przede wszystkim wdzięcznośc że dawały z siebie wszystko.

Książkę bardzo polecam, napisana jest w naprawdę przystępny sposób który niczego czytelnikowi nie narzuca, a budzi emocje i jakąś wrażliwość na tą część naszej historii i gigantyczne przemiany społeczne, które wtedy zachodziły. Myślę że warto zapoznać się z takimi pozycjami, głównie po to żeby rozumieć siebie samych, nasze rodziny i piętno które historia, czy tego chcemy czy nie, zostawia na kolejnych pokoleniach. Jest to bardzo ciekawy sposób na introspekcję, a poznawanie losów własnych przodków stanowi moim zdaniem cenny zasób, wiele o nas mówiący i wyjaśniający to jak obecnie wygląda Polska i jej mieszkańcy. Serdecznie zachęcam i z czystym sumieniem polecam :)

Swego czasu kusiło mnie zakupienie tej książki, nie mam jednak zbytniego zaufania do pozycji promowanych tak mocno jako bestsellery. Zazwyczaj jestem nimi po prostu zawiedziona i szkoda mi inwestować w nie pieniądze. Ale z ciekawością skorzystałam z uprzejmości koleżanki i pożyczyłam kopię...

Rozwiń

Zwiń

Zawsze z chęcią sięgam po książki pana Małeckiego, jeszcze nigdy się na żadnej nie zawiodłam. Są przepięknie napisane, traktują o ważnych i trudnych tematach, są pełne emocji i zostawiają czytelnika w jakiejś takiej melancholijnej zadumie. Podoba mi się też czas i miejsce w które nas tym razem zabrał, tak inne od tego co znam na codzień. Ta podróż z autorem nie jest miła, co to to nie, ale pouczająca i bardzo nostalgiczna, przy czym okazuje się że ponadczasowa bo nadal jako istoty ludzkie przechodzimy przez te same trudy od zarania dziejów, zmienia się tylko ich opakowanie.

W “Sąsiednich kolorach” w zasadzie nie ma głównych bohaterów. Żadna postać nie jest przypadkowa, nie stanowi tła a po prostu część całej historii. Czytając miałam wrażenie, że odkrywam poszczególne jej warstwy, odnajdując wzajemne powiązania i ich znaczenie. Większość, jak zwykle w przypadku autora, pozostawia się naszym domysłom i wyobraźni, książka zostawia nas w pewnym zawieszeniu, ale nie jest to wcale nieprzyjemne. Zazwyczaj lubię kiedy historia ma jasny i zdefiniowany koniec, ale w tym przypadku jakoś mi jego brak nie przeszkadza, a dodaje całości smaczku zmuszając czytelnika do domysłów i spekulacji. Pióro autora, o którym już wcześniej wspomniałam, jest po prostu urzekające. Opowieść płynie momentami jak baśń, ma się wrażenie że oglądamy wszystko przez mgłę w której bohaterowie są zawieszeni i lawirują w zależności od tego jakie podejmują decyzje i interakcje z innymi. Jest w tym jakaś magia, ale nie sprawia to bynajmniej że postaci z książki są przez to mnie realistyczne, czy nie można się z nimi utożsamić - otóż można, ja osobiście dla każdego znalazłam współczucie, które przyszło mi jakoś naturalnie w tym przypadku, a także ogrom zrozumienia, co świadczy o tym jak autor dobrze opisał poszczególne sytuacje i umiejętnie wpłynął na emocje czytającego.

Książka ta jest na pewno specyficzna i nie każdemu się spodoba, szczególnie jeśli inne tytuły autora są znane i nie podeszły za bardzo danemu czytelnikowi. Tutaj bowiem mamy zdecydowanie kontynuację pisarską - klimat, ton czy powaga opowiadania, zagadnienia i sposób ich prezentowania znamy już z pozostałych jego powieści. Chociaż przyjmują zawsze inna formę, to jednak są na tyle unikalne dla niego, że albo się je lubi albo nie. Ja lubię i serdecznie polecam, nie omieszkam też sięgnąć po kolejne nowości od autora bo jestem pewna, że się nie zawiodę.

Zawsze z chęcią sięgam po książki pana Małeckiego, jeszcze nigdy się na żadnej nie zawiodłam. Są przepięknie napisane, traktują o ważnych i trudnych tematach, są pełne emocji i zostawiają czytelnika w jakiejś takiej melancholijnej zadumie. Podoba mi się też czas i miejsce w które nas tym r...

Rozwiń

Zwiń