Wbrew negatywnym opiniom, które można znaleźć w internecie, to wcale nie jest złe opowiadanie. Jest nieźle napisane, treść także przypadła mi do gustu. W cyklu "Ewa" plasuje się tak mniej więcej pośrodku, jest mnóstwo gorszych.

Milicjant-narrator dostaje cynk, że po kilku latach od gwaltownej śmierci właściciela, niejakiego Misia, wypłynął jego obraz, a właściwie szkic - autorstwa samego Michała Anioła. Śledztwo w sprawie Misia swego czasu umorzono, uznając, że popełnił samobójstwo. Były ku temu przesłanki, zostawił bowiem list pożegnalny. Z drugiej strony, jak stwierdza narrator wznowiwszy dochodzenie, obrażenia na ciele denata przemawiają za morderstwem. Miś pożegnał się z życiem w dziwnych okolicznościach - rano wymknął się po kryjomu z mieszkania, które dzielił z krewnymi, a wieczorem wypatrzyli go pasażerowie pociągu - ciężko ranny leżał tuż przy torach. Zmarł w szpitalu nie odzyskując przytomności.
Wkrótce śledczy wykrywa, że emeryt Miś zajmowal się pośrednictwem w handlu dziełami sztuki, a wspomniany rysunek Michała Anioła był jego ulubionym obrazem, którego nie miał zamiaru
sprzedawać. Czyżby cenne dzielo renesansowego mistrza - które zniknęło z pokoju Misia - było przyczyną zbrodni? Ale czy na pewno był to oryginał?

Przy okazji dochodzenia zaglądamy do kultowych, a nieistniejących warszawskich lokali, np. do "Antycznej" (pierwsza stoleczna knajpa LGBT;)) i "Nowego Światu" (który student UW tam nie przesiadywał?).

Wbrew negatywnym opiniom, które można znaleźć w internecie, to wcale nie jest złe opowiadanie. Jest nieźle napisane, treść także przypadła mi do gustu. W cyklu "Ewa" plasuje się tak mniej więcej pośrodku, jest mnóstwo gorszych.

Milicjant-narrator dostaje cynk, że po kilku latach od gwaltownej śmierci właściciela, niejakiego Misia, wypłynął jego obraz, a właściwie szkic -...