„Kosmiczny komandos”
Akcja kosmicznego „Rambo” toczy się wartko. Bohaterowi, przy pomocy Super Żony, nie straszne tajne misje i zadania wszelakie. Całość czyta się wartko i za dużo myśleć nie trzeba. Ot przemiły pożeracz czasu na niedzielny wieczór…
Wydanie stare z epoki, część bloku wklejona do góry nogami. Sentyment wali na kilometr.
Wcześniej nie znałem „Stalowego Szczura” i pierwsze „koty za płoty”.
Główny bohater stanowi moim zdaniem satyrę na tego typu opowieści. Zawsze ma rozwiązanie i nie ma sytuacji z której nie wyjdzie obronną ręką. Taki trochę 007. Nie trzeba analizować każdego aspektu akcji – po prostu dajemy się ponieść lekturze i jest przyjemnie.
Fantastyka taka trochę z przymrużeniem oka. I jest dobrze, bo nie wszystko musimy brać na poważnie.
Jeżeli ktoś lubi testosteron, wybuchy i tajne misje -”Stalowy” jest dla niego.

„Kosmiczny komandos”
Akcja kosmicznego „Rambo” toczy się wartko. Bohaterowi, przy pomocy Super Żony, nie straszne tajne misje i zadania wszelakie. Całość czyta się wartko i za dużo myśleć nie trzeba. Ot przemiły pożeracz czasu na niedzielny wieczór…
Wydanie stare z epoki, część bloku wklejona do góry nogami. Sentyment wali na kilometr.
Wcześniej nie znałem „Stalowego...

Kosmiczny akcyjniak - szybki, lekki, rześki.

Kosmiczny akcyjniak - szybki, lekki, rześki.

Lepsza od pierwszej części. Dużo w tym Bonda i Terminatora, sporo Rambo i Szklanej Pułapki, ale nieźle się przy tym bawiłem. Chyba zaczynam czuć konwencję. Ciekawe tytuły można trafić w bookcrossingu.

Lepsza od pierwszej części. Dużo w tym Bonda i Terminatora, sporo Rambo i Szklanej Pułapki, ale nieźle się przy tym bawiłem. Chyba zaczynam czuć konwencję. Ciekawe tytuły można trafić w bookcrossingu.

Zwycięstwo złego dobra ... Dobra bajka dla lubiących klasykę gatunku. Fabuła wręcz prosi o komputerową animację akcji.

Zwycięstwo złego dobra ... Dobra bajka dla lubiących klasykę gatunku. Fabuła wręcz prosi o komputerową animację akcji.

Rzecz cała w wielkim skrócie ... zabili go i uciekł ...

Rzecz cała w wielkim skrócie ... zabili go i uciekł ...

Porządne czytadło, bez ambicji na coś więcej.

Porządne czytadło, bez ambicji na coś więcej.

H. H. Ma u mnie jakiś niezrozumiały kredyt zaufania. Czytam pierwszą część jakiejś serii i jest fajnie, śmiesznie, z przytupem i przymrużeniem oka. Z przyjemnością i zaciekawieniem sięgam po 2 część i już jest gorzej, czasem nawet bardzo źle. Humor jest absurdem, Bohater zaczyna być super-bohaterem, akcja i sceneria zaczyna być bajkowa. Tutaj jest właśnie tak: 1 część ok, nakręca Ciekawość, 2 jest źródłem pytania: "czy ja przypadkiem nie straciłem czasu na tę książkę"?

H. H. Ma u mnie jakiś niezrozumiały kredyt zaufania. Czytam pierwszą część jakiejś serii i jest fajnie, śmiesznie, z przytupem i przymrużeniem oka. Z przyjemnością i zaciekawieniem sięgam po 2 część i już jest gorzej, czasem nawet bardzo źle. Humor jest absurdem, Bohater zaczyna być super-bohaterem, akcja i sceneria zaczyna być bajkowa. Tutaj jest właśnie tak: 1 część ok,...

Ta krótka powieść kontynuuje styl poprzedniczki. Dalej czarny humor i przerysowanie postaci są tu na piedestale. Standardowo seksizm, arogancja i pewność siebie są domeną głównego bohatera.

Tylko historia ciut słabsza. Pierwsza część była bardziej klimatyczna.

Niektórych może obrażać. Nie ma tu poprawności politycznej. O nie! Dlatego lubię tę serię.

Ta krótka powieść kontynuuje styl poprzedniczki. Dalej czarny humor i przerysowanie postaci są tu na piedestale. Standardowo seksizm, arogancja i pewność siebie są domeną głównego bohatera.

Tylko historia ciut słabsza. Pierwsza część była bardziej klimatyczna.

Niektórych może obrażać. Nie ma tu poprawności politycznej. O nie! Dlatego lubię tę serię.

Jak zwykle Szczur poradzi sobie ze wszystkim... Taki kosmiczny macGyver... zastanawiam się czy wcześniej pojawiał się w literaturze podobny bohater, czy Jim jest prekursorem wszystkomogących postaci.

Jak zwykle Szczur poradzi sobie ze wszystkim... Taki kosmiczny macGyver... zastanawiam się czy wcześniej pojawiał się w literaturze podobny bohater, czy Jim jest prekursorem wszystkomogących postaci.

"Stalowy Szczur..." jest ewidentnie pastiszem space opery. nie jest pisany na poważnie i co chwila autor "puszcza oko" do czytelnika. Sam di Griz jest piekielnym charakternikiem i z każdej opresji wychodzi cało. Piórko w kapelusz i hejże ha! Nie przeszkadza mu, że jest żonaty ani, że ma dwójkę dzieci. Jego przygody jako agenta są co raz bardziej soczyste. Akcja galopuje a narratorem jest sam Stalowy Szczur. Opowiada ze swada i humorem. Czysta rozrywka. W tej części mamy dodatkowy humor, który mogą docenić jedynie Słowianie. Autor sięga bowiem po swojsko brzmiące (dla nas) nazwy. Ba! Pseudonim Stalowego szczura jest po polsku. Jak swojsko dla słowiańskiego ucha brzmi nazwa bazy wojskowej "Glupost" :D Harrisonowi może kojarzyło się z angielskim "post"... ale pewnie też znał prawdziwe znaczenie tego słowa. No i wojacy Cliaandzcy jacyś tacy znajomi :)

Chcesz rozrywki? Nie chcesz niczego żałować? Rzuć swe troski za siebie i wskakuj na kolejkę górską ze Stalowym Szczurem. Baw się dobrze, nic nie bierz na poważnie.

"Stalowy Szczur..." jest ewidentnie pastiszem space opery. nie jest pisany na poważnie i co chwila autor "puszcza oko" do czytelnika. Sam di Griz jest piekielnym charakternikiem i z każdej opresji wychodzi cało. Piórko w kapelusz i hejże ha! Nie przeszkadza mu, że jest żonaty ani, że ma dwójkę dzieci. Jego przygody jako agenta są co raz bardziej soczyste. Akcja galopuje a...