Och, Diuno, Diuno… Co mam z tobą począć?
Z sagą o Diunie mam olbrzymi problem. Fenomenalny pierwszy tom w pewien sposób „rozpieścił mnie”, spowodował, że miałam duże wymagania co do kolejnych części (tj. aby utrzymały poziom). Wymagań, którym nie sprostały. „Mesjasza Diuny” jeszcze bardzo lubię ze względu na Paula, jego „prawdziwość”, że nawet on z całą swoją mocą i wyjątkowością może przegrać, że nawet jeśli wybieramy najlepszą możliwą drogę, dajemy z siebie wszystko, poświęcamy się – i tak może nam się nie powieść. Do „Dzieci Diuny” robiłam około pięć podejść, za każdym razem poddając się w zbliżonym momencie. Był to mój pierwszy tak poważny zawód. Ostatecznie przebrnęłam przez tą część całkowicie zabijając jakiekolwiek moje oczekiwania względem niej, przestając porównywać ją do „Diuny”.
I tak oto dotarłam do czwartego tomu… Mam wrażenie, że cała książka to wieczne rozmowy, nic więcej się tam nie dzieje. Leto rozmawia z Moneo i Duncanem (trochę jeszcze ze Sioną i Hwi), te postacie z kolei ze sobą nawzajem… i tyle. Gdyby chociaż te rozmowy coś wnosiły! Najczęściej jednak, kiedy rozmówcą jest Leto, jedynym jej celem jest po raz kolejny powtórzenie tych samych wiadomości – och, ile przodków w sobie skrywa Pan Najwyższy, jak bardzo jest samotny, jak bardzo obcy, nikt go nie rozumie… Najbardziej nużące są rozmowy między nim a Moneo, który jest postacią niesamowicie mdłą, szczególnie przy takim towarzyszu. Moneo nabiera koloru jedynie, jeśli w pobliżu nie ma Leta, inaczej zamiast drugiej najważniejszej osoby w Cesarstwie, Atrydy, Zarządcy, Pierwszego Ministra mamy przed sobą byle sługę, który jedynie wiecznie powtarza „Panie, mógłbyś mi to wyjaśnić? Nie rozumiem cię, Panie. Wybacz mi, Panie.” Chyba ta jego uniżoność najbardziej mnie w nim irytuje, zasnuwa wszystkie pozostałe cechy Moneo.
Jedyną bardziej rzeczywistą postacią jest Malki, którego poznajemy jednak bardzo późno. Jaka szkoda! Świetnym podsumowaniem całej książki jest w moim mniemaniu krótka wymiana zdań, w której bierze udział:
„- Tuż przed twoim przybyciem rozmawialiśmy z Moneo o nieskończoności [- Leto]
- Biedny Moneo – westchnął Malki”
Warto jeszcze wspomnieć o Duncanie… czy może Duncanach? Jego ciągłe powroty jako ghola są niesamowicie nużące, powtarzane wciąż i wciąż tracą swój czar, stają się wypłowiałe. Ale teraz stanowi to praktycznie oś fabuły. Nie ukrywam, że ten temat ma duży potencjał , szczególnie jeśli przypatrujemy się psychice „seryjnego gholi”. „Ile razy już tu byłem? Dlaczego jestem tu ponownie? Dlaczego moi poprzednicy umarli i w jaki sposób?” Duncan bardzo przypominał mi mnie, jako czytelniczkę. Na początku byłam trochę zaskoczona wykreowanym światem, miałam nadzieję, że przywyknę, później jednak irytacja i bunt na zachowanie postaci i powstałe sytuacje stawał się coraz większy. W ostateczności oboje woleli byśmy być martwi (w moim przypadku rozumieć należy to jako: saga powinna zakończyć się wcześniej, np. po „Mesjaszu”), zamiast być wskrzeszani przez kolejne tomy.

Och, Diuno, Diuno… Co mam z tobą począć?
Z sagą o Diunie mam olbrzymi problem. Fenomenalny pierwszy tom w pewien sposób „rozpieścił mnie”, spowodował, że miałam duże wymagania co do kolejnych części (tj. aby utrzymały poziom). Wymagań, którym nie sprostały. „Mesjasza Diuny” jeszcze bardzo lubię ze względu na Paula, jego „prawdziwość”, że nawet on z całą swoją mocą i...