Ufff kolejny tom Kronik Diuny, skończony. Cóż wielę już zostało powiedziane na temat tej książki, nie jest to bezpośrednia kontynuacja i raczej luźno nawiązuje do poprzednich części, akcja nie jest aż tak dynamiczna jak w poprzednich częściach, także głównie możemy skupić się na glownym bohaterze Leto II oreaz stworzonym przez niego imperium, którym włada przeszło 3000 lat. Książka przepełniona jest filozofią i rozterką, którą przewodzi Bóg imperator. Jego poświęceniu wyższemu celowi oraz w pewnym sensie samotności. Książka również pokazuje jak łatwo manipulować masą ludzi za pomocą takich narzędzi jak religia. Gorąco polecam 😊

Ufff kolejny tom Kronik Diuny, skończony. Cóż wielę już zostało powiedziane na temat tej książki, nie jest to bezpośrednia kontynuacja i raczej luźno nawiązuje do poprzednich części, akcja nie jest aż tak dynamiczna jak w poprzednich częściach, także głównie możemy skupić się na glownym bohaterze Leto II oreaz stworzonym przez niego imperium, którym włada przeszło 3000 lat....

W mojej nic nie znaczącej ocenie gdy odpalasz ornitopter i odfruwasz w siną dal. Akcja stanęła w piaskach, przegadana niczym jak w psalmach, w religijnym patosie i filozoficznej mowie trawie.

W mojej nic nie znaczącej ocenie gdy odpalasz ornitopter i odfruwasz w siną dal. Akcja stanęła w piaskach, przegadana niczym jak w psalmach, w religijnym patosie i filozoficznej mowie trawie.

To już nic ciekawego. Przerost formy nad treścią

To już nic ciekawego. Przerost formy nad treścią

Tym razem dostajemy już troszkę inny styl narracji, fabuła na pewno zwalnia i razem z głównymi bohaterami szukamy tajemniczej złotej drogi. Ze względu na wysoki poziom dysputy filozoficznej wciąż warto przeczytać.

Tym razem dostajemy już troszkę inny styl narracji, fabuła na pewno zwalnia i razem z głównymi bohaterami szukamy tajemniczej złotej drogi. Ze względu na wysoki poziom dysputy filozoficznej wciąż warto przeczytać.

Piękna rozprawa filozoficzna o władzy, człowieczeństwie, miłości i stracie ukazana oczami gigantycznego człowieko-robaka, który za mocno dawał w palnik.
Mój drugi ulubiony tom, choć zdaję sobie sprawę, że dla wielu będzie nie do przeczytania.

Piękna rozprawa filozoficzna o władzy, człowieczeństwie, miłości i stracie ukazana oczami gigantycznego człowieko-robaka, który za mocno dawał w palnik.
Mój drugi ulubiony tom, choć zdaję sobie sprawę, że dla wielu będzie nie do przeczytania.

Megalomania, mania wielkości, narcyzm. To przymioty, które charakteryzują władców, królów, magnatów większości imperiów, znanych nam z kart historii. Bowiem gdzie władza absolutna, tam wynaturzenie na tle emocjonalnym, duchowym i mistycznym. Wielu pisarzy i autorów posiłkując się czasami przeszłymi, kreuje głównych antagonistów, których są do szpiku źli. Jeżeli jest to przeniesione na gatunek fantastyczny, to autor może pod tym względem puścić wodze fantazji. Jest to przywilej pisarza, który jeśli ma talent narracyjny, może stworzyć świat i szwarccharakterów , w sposób bardzo atrakcyjny dla miłośników nie tylko tego gatunku. Ale z drugiej strony może wpaść w pułapkę. Tworząc jedynie karykaturę, widmo i sztampę prawdziwego antagonisty. Jak pod tym względem sprawa wygląda w powieści „Bóg imperator Diuny”? Jakie są moje odczucia świeżo po lekturze? I czy świat przedstawiony ma wiele do zaoferowania fanom tej odmiany literatury? Zanim odpowiem na te pytania, chciałbym przybliżyć zarys fabularny powieści. Pokonawszy Alię i podporządkowawszy sobie nieustannie knujący intrygi ród Corrinów, Leto II objął rządy w imperium i wprowadził je na swój Złoty Szlak. Trzy i pół tysiąca lat narzuconego spokoju zmieniło jednak niewiele. Bene Gesserit, Tleilaxanie, Ixanie i Gildia Kosmiczna- trzymani w ryzach groźbą odcięcia dostaw życiodajnego melanżu- gotowi są zrobić wszystko, by w końcu pozbyć się człowieka- czerwia. Jeśli chodzi o kreacje głównej persony… syn Paula Atrydy Leto wybrał drogę boskości, skazując się na samotność. Bowiem nikt z żywych nie może go zrozumieć. Pokochać w jego w formie, i nie bać się jego majestatu. Moim zdaniem Leto II to postać tragiczna. Z jednej strony jego boskość jest niepodważalna. Dżihad się spełnił. Uzyskał to co chciał. Poważanie, atencję i szacunek. Ale jednak te przymioty są podszyte strachem, grozą i udręką ludu. Tak naprawdę został więźniem swojego ciała i umysłu. Czy taka istota jest zdolna pokochać? Nie budzić tylko strachu i lęku? I z godnością podążać drogą wyznaczoną przez swojego ojca? Odpowiedź na te pytania jest nie jednoznaczna. Bowiem sama powieść w tej materii jest tak złożona, że nie ma dobrej odpowiedzi. Jeśli zaś o chodzi o zarys świata przedstawionego, to niniejsza powieść ma wiele do zaoferowania odbiorcy. Na płaszczyźnie mistycyzmu, ekologii i detali dorównuje „Władcy Pierścieni” J.R.R. Tolkiena. Frankowi Herberta nie można odmówić wyobraźni. Stworzył świat, który zachwyca swoim ogromem, głębią i bezmiarem. Czytając niniejszą powieść czułem się jakbym zanurzyłbym się w kadzi z aromatycznym zapachem. Paleta doznań jest tak intensywna, że przyjemność z czytania jest przeogromna. „Bóg Imperator Diuny” to klasyka Sci- Fi. Której nie nadgryzł ząb czasu. A wręcz przeciwnie. Uszlachetnił, podrasował i uczynił gatunek fantastyczny jeszcze lepszym. Natomiast, pomimo mniejszej ilości akcji niż w poprzednich tomach to jednak tą część będę pamiętał ciepło i wracał z sentymentem i nostalgią. Bowiem powieść ta dała to mi co od literatury wymagam. Czyli niebanalni bohaterowie, bogaty świat przedstawiony, i ukryte przesłanie, które może być inspirujące i przydatne w życiu. Dla mnie jedna z najlepszych części, która broni się wszystkimi elementami rzemiosła pisarskiego. A rozwiązanie wszystkich wątków fabularnych to swoista wisienka na torcie. Summa summarum, „Bóg imperator Diuny”, to powieść, którą trzeba smakować powoli, aby nacieszyć, zrozumieć, a przede wszystkim rozkoszować się wszystkimi meandrami fabularnymi. Pozycja obowiązkowa dla miłośników cyklu, ale również fanów klasyki Sci-Fi, którzy poszukują pozycji o niesamowicie wielkim ładunku intelektualnym. Gorąco Polecam.

Megalomania, mania wielkości, narcyzm. To przymioty, które charakteryzują władców, królów, magnatów większości imperiów, znanych nam z kart historii. Bowiem gdzie władza absolutna, tam wynaturzenie na tle emocjonalnym, duchowym i mistycznym. Wielu pisarzy i autorów posiłkując się czasami przeszłymi, kreuje głównych antagonistów, których są do szpiku źli. Jeżeli jest to...

Dziwne to wszystko i bardzo trudno jest mi ocenić tę książkę. Nie jest to książka z szybką akcją, jednak te dialogi, rozważania, dysputy filozoficzne... No nie da się tego nie docenić.

Dziwne to wszystko i bardzo trudno jest mi ocenić tę książkę. Nie jest to książka z szybką akcją, jednak te dialogi, rozważania, dysputy filozoficzne... No nie da się tego nie docenić.

Na łamach powieści słowo „orgazm” pojawia się aż dwukrotnie, ja niestety takich doznań w kontekście czytelniczym nie uświadczyłem. Męczyłem się bardzo, nudziłem, walczyłem o przetrwanie. Ale wychodzę z założenia, że Herbert wielkim poetą był, a ja po prostu nie dorosłem do jego geniuszu. Pozycję polecam zatem ludziom światłym i na poziomie, którzy są w stanie osiągnąć przy tej lekturze satysfakcję. Przy pozycjach skomplikowanych jak ta, orgazm osiągnięty liczy się podwójnie, niczym gol strzelony na wyjeździe.

Na łamach powieści słowo „orgazm” pojawia się aż dwukrotnie, ja niestety takich doznań w kontekście czytelniczym nie uświadczyłem. Męczyłem się bardzo, nudziłem, walczyłem o przetrwanie. Ale wychodzę z założenia, że Herbert wielkim poetą był, a ja po prostu nie dorosłem do jego geniuszu. Pozycję polecam zatem ludziom światłym i na poziomie, którzy są w stanie osiągnąć przy...

Ta część Diuny jest zdecydowanie mniej dynamiczna niż pozostałe. Porusza jednak ważne motywy - tyranii, Mesjasza i religijnego zaślepienia. Pada w niej wiele ważnych słów dotyczących polityki, religii, społeczeństwa a my możemy wyciągnąć z tego wiele mądrych przekazów. To historia religijnego rozgoryczenia, władzy absolutnej i znanych nam z poprzednich części wielowątkowych intryg. To książka pełna nauki o pokorze, desperacji i zwątpieniu. Korzystajmy z tych nauk, czytajmy bo warto!

Ta część Diuny jest zdecydowanie mniej dynamiczna niż pozostałe. Porusza jednak ważne motywy - tyranii, Mesjasza i religijnego zaślepienia. Pada w niej wiele ważnych słów dotyczących polityki, religii, społeczeństwa a my możemy wyciągnąć z tego wiele mądrych przekazów. To historia religijnego rozgoryczenia, władzy absolutnej i znanych nam z poprzednich części wielowątkowych...

Czwarta część Kronik Diuny to jednocześnie kontynuacja i kompletnie nowa opowieść. Ten skok czasowy, choć zrozumiały i interesujący, wymagał pozamykania wątków i historii bohaterów, do których tak bardzo się przywiązałam podczas czytania poprzednich części. Nie dostałam tego, więc jestem odrobinę wkurzona. Leto II i ostatnie lata jego panowania próbowały mi to zrekompensować i prawie, prawie się udało. Wciąż jestem zafascynowana Diuną, wciąż mam chęć sięgnąć po kolejną część, jednak już bez takiego zapału. Brakuje mi Paula. Tęsknię za Stilgarem. Boli mnie brak wiedzy o dalszych losach Jessici i Gurneya. Polubiłam się z Leto II i jego też utraciłam... Doceniam idee, kocham głębię myśli Herberta, wciąż ubóstwiam język, jakim się posługuje. Przytłacza mnie wielkość tej historii i po prostu, po ludzku tęsknię za bohaterami, z którymi przemierzałam piaski Diuny na samym początku.

Czwarta część Kronik Diuny to jednocześnie kontynuacja i kompletnie nowa opowieść. Ten skok czasowy, choć zrozumiały i interesujący, wymagał pozamykania wątków i historii bohaterów, do których tak bardzo się przywiązałam podczas czytania poprzednich części. Nie dostałam tego, więc jestem odrobinę wkurzona. Leto II i ostatnie lata jego panowania próbowały mi to...