W końcu zdecydowałam się sięgnąć po książkę wygraną kilka lat temu w konkursie internetowym. Moja uwagę zwrócił fakt, że jest przepięknie wydana na kredowym papierze, zilustrowana ogromną ilością doskonałej jakości zdjęć z mnóstwem szczegółów dotyczących wyprawy Romana Warszewskiego do Ameryki Południowej w poszukiwaniu ostatniej stolicy Inków – VILCABAMBA. Szata graficzna zdecydowanie zachęca do zatopienia się w tę podróżniczą , fascynującą czytelniczą przygodę.

Jaki cel a właściwie cele przyświecały tej wyprawie? A więc przede wszystkim:

*poszukiwanie ostatniej stolicy Inków Vilcabamba, ukrytej w peruwiańskiej dżungli. Autor książki chciał się przekonać jak wiele budynków i artefaktów się zachowało i w jakim stanie

* poszukiwanie innej miejscowości o nazwie Vilcabamba, ale położonej w Ekwadorze

* odkrycie kultury nieistniejącej już cywilizacji Inków

* poznanie życiorysu sprzed pięciu wieków, a chodzi o postać Inka Paucara, który pośrednio stał się głównym bohaterem tej książki i właśnie jego śladami będą podążać podróżnicy

* obserwacja współczesnego życia potomków Inków i konkwistadorów

Wielokrotnie zadziwiała mnie ogromna wiedza Romana Warszewskiego na temat historii Inków, faktów z życia Inki Paucara i determinacji z jaką dążył do odkrywania tajemnic z przeszłości. Ten Inka był wojownikiem, reformatorem, który posiał ziarno długowieczności w Środkowych Andach, a po latach również w Ekwadorze. Podróż śladami Inki okazała się bardzo karkołomna, wyczerpująca, kosztowna, często niezwykle niebezpieczna (z różnych powodów),ale też i pod wieloma względami ekscytująca. Autor książki starał się dociec również dlaczego dwie położone w tak dużej odległości miejscowości mają taką samą nazwę. Czy udało mu się znaleźć przyczynę? Opis wyprawy oczywiście ciekawy, te krajobrazy zapierały dech w piersiach, ale na podróżników czyhało też wiele niespodzianek i niebezpieczeństw.

To, co mnie najbardziej zaszokowało, to fakt, że w Peru świnki morskie są hodowane w celach konsumpcyjnych, tak jak u nas na przykład kury. Popularnym daniem w tym kraju jest pieczeń ze świnki morskiej oraz sok z żywcem obdzieranej ze skóry i zmiksowanej w mikserze ropuchy. Jako miłośniczka zwierząt nie mogłam tego spokojnie czytać. Emocje buzowały.

Jedną z ciekawostek stanowi również fakt, iż w dżungli jest coś takiego jak magia namiotu. Daje on schronienie i zapewnia ochronę przed deszczem czy insektami. Jest zwyczajnie niezbędny i niezastąpiony.

Zadziwia Dolina Długowieczności w Peru i ekwadorskiej Vlicabambie. Tamtejsi staruszkowie nie tylko dożywają grubo ponad 100 lat, ale też do późnego wieku są bardzo aktywni zawodowo, towarzysko i uwaga! - sexualnie. Co powoduje, że ludzie dożywają w tych rejonach tak sędziwego wieku? Czy działają tam geny długowieczności związane z epigenetyką? Owszem, ale nie tylko. Składa się na to wiele czynników, ale wolałabym abyście się dowiedzieli wszystkiego z książki.

Niestety, momentami książka bywała również nieco nudnawa, a powodowały to zbyt obszerne i szczegółowe opisy dotyczące historii Peru czy samego Inki Paucary. Zauważyłam, że autor książki jest nieźle zafiksowany na punkcie tej postaci historycznej, co do której nawet nie ma 100%-owej pewności, że w ogóle istniała. Czytelnik i tak nie jest w stanie tego wszystkiego zapamiętać, a po tak dużej liczbie informacji momentami czułam mętlik w głowie.

Miło spędziłam czas z lekturą tej książki, odbywając wraz z jej autorem podróż do Ameryki Południowej, do czego i was serdecznie zachęcam.

W końcu zdecydowałam się sięgnąć po książkę wygraną kilka lat temu w konkursie internetowym. Moja uwagę zwrócił fakt, że jest przepięknie wydana na kredowym papierze, zilustrowana ogromną ilością doskonałej jakości zdjęć z mnóstwem szczegółów dotyczących wyprawy Romana Warszewskiego do Ameryki Południowej w poszukiwaniu ostatniej stolicy Inków – VILCABAMBA. Szata graficzna...