7.5/10

7.5/10

Wnikliwa analiza szczęścia w kontekście geografii, zapewniająca szeroki kontekst kulturowy oraz poprowadzona przez elokwentnego narratora.

Wnikliwa analiza szczęścia w kontekście geografii, zapewniająca szeroki kontekst kulturowy oraz poprowadzona przez elokwentnego narratora.

Bardzo dobra książka, świetnie się czyta. Zawsze myślałem, że szczęście jest przypisane do jednostek a nie do grup, a jednak autor stara się pokazać, że pewne elementy życia społecznego mogą wpływać na szczęście jednostki. Ja bym do tego wszystkiego dodał oczekiwania, zarówno grupy jak i pojedynczych ludzi. Polecam!

Bardzo dobra książka, świetnie się czyta. Zawsze myślałem, że szczęście jest przypisane do jednostek a nie do grup, a jednak autor stara się pokazać, że pewne elementy życia społecznego mogą wpływać na szczęście jednostki. Ja bym do tego wszystkiego dodał oczekiwania, zarówno grupy jak i pojedynczych ludzi. Polecam!

polecam ksiazke absolutnie kazdemu! ciekawe opisy autora z roznych zakatkow swiata z wnikliwa obserwacja szcesliwych (choc nie zawsze) mieszkancow. Ksiazka pozwala spojrzec na inne narody pod innym katem

polecam ksiazke absolutnie kazdemu! ciekawe opisy autora z roznych zakatkow swiata z wnikliwa obserwacja szcesliwych (choc nie zawsze) mieszkancow. Ksiazka pozwala spojrzec na inne narody pod innym katem

Zabawne, pouczające, dobrze napisane. To nie jest bzdurne kompendium typu: "Na Karaibach wszyscy są wyluzowani, słońce świeci, a palmy leniwie się kiwają". Albo: "Duńczycy są szczęśliwym narodem, bo umieją kultywować więzi i cieszyć się małymi rzeczami: ciepłym kocykiem, gorącą herbatą i dobrą książką".
"Geografia szczęścia" nie rzuca może na kolana głębią analizy (i dzięki Bogu! Dlatego daje się ją czytać :)),ale autor w każdym z krajów spędził trochę czasu, w każdym się rozglądał, próbował kogoś poznać, dociekał, wściubiał nos, drążył. W efekcie choć z samą listą i z przyjętymi przez Weinera kryteriami można dyskutować (mnie osobiście przekonują),to jego wnioski są dobrze uzasadnione. Po prostu rozumiemy, czemu tym ludziom dobrze (albo niedobrze). A to przecież klucz do wszystkiego :)

Zabawne, pouczające, dobrze napisane. To nie jest bzdurne kompendium typu: "Na Karaibach wszyscy są wyluzowani, słońce świeci, a palmy leniwie się kiwają". Albo: "Duńczycy są szczęśliwym narodem, bo umieją kultywować więzi i cieszyć się małymi rzeczami: ciepłym kocykiem, gorącą herbatą i dobrą książką".
"Geografia szczęścia" nie rzuca może na kolana głębią analizy (i...

Bardzo fajne.:)

Bardzo fajne.:)

Po raz kolejny mamy do czynienia z tezą, że miejsce, w którym się znajdujemy, wywiera istotny wpływ na to, kim jesteśmy. Eric Weiner, urodzony w roku „uśmiechniętej buźki” dziennikarz ze skłonnością do melancholii, wierny fan wiecznie markotnego Kłapouchego, wyruszył w podróż „z góry skazaną na niepowodzenie”: próbował odnaleźć ziemski Eden, kraj prawdziwie szczęśliwych ludzi.

Co sprawia, że kraj jest uznawany za szczęśliwy? Jakie kryteria decydują o tym, że w danym miejscu ludziom dobrze się wiedzie? Aby odpowiedzieć na te pytania, Eric Weiner udał się do Holandii na spotkanie z profesorem Ruutem Veenhovenem, który prowadzi Światową Bazę Danych na temat Szczęścia, będącą „świecką odpowiedzią na Watykan, Mekkę, Jerozolimę i Lhasę razem wzięte.” Okazuje się, że we wszystkich krajach ceni się szczęście i każda kultura ma własne słowo na określenie tego stanu, choć nie w każdej szczęście jest najważniejsze. W krajach wschodnioazjatyckich większy nacisk kładzie się na znaczenie harmonii i wywiązywanie się ze społecznych zobowiązań. Na samym dole „drabiny szczęścia” znajdują się takie państwa afrykańskie jak Tanzania, Zimbabwe i Rwanda, co nikogo nie powinno zaskakiwać: skrajna bieda nie sprzyja odczuwaniu szczęścia. Znamienne, że równie niski współczynnik szczęścia odnotowano w byłych republikach Związku Radzieckiego, między innymi w Uzbekistanie, Białorusi i na Ukrainie. Tropikalne raje, takie jak Fidżi, Tahiti i Bahamy, plasują się zaledwie w środku rankingu. Znacznie szczęśliwsza jest zimna i ukryta w ciemnościach na skraju mapy Islandia.
(...)
Z Erikiem Weinerem odwiedzamy jeszcze Bhutan (niesamowity kraj, w którym obowiązuje polityka Szczęścia Krajowego Brutto),Katar (prawdopodobnie najbogatsze państwo świata) oraz kameralną i przytulną Islandię – kraj idealnej harmonii i drugich szans, który kupił mnie z butami wspaniałym islandzkim przysłowiem „Lepiej podróżować boso niż bez książki” oraz pewną rozmową jak z Exupery‘ego:

„- Dlaczego Islandczycy tyle piją?

- To przez te mroki. — wyznaje Harpa. — Pijemy, ponieważ jest ciemno.

- A więc latem nie pijecie?

- Och, nie. Latem też pijemy. Ze względu na słońce. Pijemy ze szczęścia, że jest jasno.”
(...)
Na zimowe dni gorąco polecam zabawną i arcyciekawą „Geografię szczęścia” Weinera, książkę, która jest nie tylko wspaniałą rozrywką, pełną trafnych obserwacji i inteligentnego humoru, ale także zestawem przydatnych sugestii, jak właściwie ustawić sobie życiowe priorytety i zaprosić szczęście do swojego domu.
Cała recenzja opublikowana na blogu:
https://zapiskinamarginesie.pl/2017/12/08/polowanie-na-szczescie/

Po raz kolejny mamy do czynienia z tezą, że miejsce, w którym się znajdujemy, wywiera istotny wpływ na to, kim jesteśmy. Eric Weiner, urodzony w roku „uśmiechniętej buźki” dziennikarz ze skłonnością do melancholii, wierny fan wiecznie markotnego Kłapouchego, wyruszył w podróż „z góry skazaną na niepowodzenie”: próbował odnaleźć ziemski Eden, kraj prawdziwie szczęśliwych...

Wartościowa książka. Szczęście w różnych kulturach: różne wartości, duchowość, luźne, radosne podejście do życia, kultura, zaufanie i więzy społeczne. To dobra, o których często nie myślimy a decydują one o naszym poczuciu szczęścia. Warto to poznać, aby lepiej siebie odnaleźć i niekoniecznie szukać daleko.

Wartościowa książka. Szczęście w różnych kulturach: różne wartości, duchowość, luźne, radosne podejście do życia, kultura, zaufanie i więzy społeczne. To dobra, o których często nie myślimy a decydują one o naszym poczuciu szczęścia. Warto to poznać, aby lepiej siebie odnaleźć i niekoniecznie szukać daleko.

Świetna książeczka. Analizy są gruntowne, a wnioski ciekawe i nieprzypadkowe. Wszystko w lekkiej dziennikarskiej formie, przesyconej niewymuszonym, jakby mimowolnym humorem.
A zestaw "państw szczęśliwych" (czy raczej "narodów") bardzo przekonujący. Nawet do Mołdowy (Mołdawii),która w rankingu szczęścia dramatycznie dołuje, chętnie bym się wybrał. I myślę, że apetyt na wyprawy w opisane miejsca jest tu najlepszą miarą literackiego sukcesu.

Świetna książeczka. Analizy są gruntowne, a wnioski ciekawe i nieprzypadkowe. Wszystko w lekkiej dziennikarskiej formie, przesyconej niewymuszonym, jakby mimowolnym humorem.
A zestaw "państw szczęśliwych" (czy raczej "narodów") bardzo przekonujący. Nawet do Mołdowy (Mołdawii),która w rankingu szczęścia dramatycznie dołuje, chętnie bym się wybrał. I myślę, że apetyt na...

Pojęcie szczęścia jest względne. Dla każdego z nas odczuwanie szczęśliwości może oznaczać inną sytuację, potrzebę zrealizowania innego celu. Poza tym, czy pełni szczęścia można doświadczać na okrągło? W naszym życiu zdarzają się chwile wspaniałe, które owszem chciałoby się przedłużać w nieskończoność, ale tak jak roczny urlop mógłby wymęczyć, tak stałe odczuwanie szczęścia mogłoby zdezaktualizować jego pojęcie. Jeśli jest przesyt jakiegoś składnika w życiu zaczynamy się czuć znużonym takim stanem, nawet jeśli będzie chodzić o pozytywne doświadczenie.

Weiner, z natury pesymista, wymyślił sobie, że byłoby dobrze zgłębić fenomen pojęcia szczęścia. Swój szlak rozpoczyna od podróży do Holandii, gdzie pragnie omówić ów temat z profesorem Veenhoven'em, prosząc o nakreślenie punktów swojej pracy naukowej. Dalej, uzbrojony w pewne wytyczne podąża przez wybrane kraje, zastanawiając się nad cechami ludzi zamieszkujących te tereny, całą geopolityką, co ma sprzyjać,że w niektórych miejscach człowiek potrafi być bardziej szczęśliwy niż w innych. I jak do tego wszystkiego pasują wytyczne z badań holenderskiego naukowca.

Autor publikacji, jak zwykle pragnie dotrzeć do sedna zagadnienia, przy tym nie odmawia sobie lekkiej ironii. Nawet biorąc pod uwagę myśli filozofów rozpracowuje je z właściwym sobie humorem. A trzeba przyznać, że treść obfituje w przytaczane myśli filozofów, naukowców, omawia metody badawcze. Wydaje się to mieć sens, bo tworzy szkielet "Geografii szczęścia", tym samym daje nieco nudny obraz całości jako książki o podróżowaniu i poszukiwaniu odpowiedzi. Porusza idee ważne dla danego kraju. Dostajemy również lokalny koloryt odwiedzanych miejsc, jednak dla mnie za wiele tu przemyśleń własnych autora i filozofowania na temat naukowych wywodów.

Lubię styl Weinera, jednak tym razem rozminęliśmy się zaraz po dotarciu z Holandii do Szwajcarii. Zauważyłam, że bieg, w którym podąża narrator jest rozbieżny z moimi założeniami, a nawet tym co sobie obiecywałam po pierwszym rozdziale. Nie powiem, żeby dociekania Autora specjalnie mnie pochłonęły. A już na pewno nie na tyle, żeby z przyjemnością kontynuować podróż po stronach "Geografii szczęścia". Zwyczajnie chciałam zamknąć książkę z poczuciem, że nić z treści mi nie umknęło, żebym nie straciła ewentualnych ciekawszych fragmentów.
Co jest zatem źródłem szczęścia? Wcale nie musiałam przeczytać tej książki, żeby być przekonaną co to wniosków, ponieważ dla każdego szczęściem będzie coś innego. Jednak należy pamiętać, że tak naprawdę szczęścia nie odczuwa się w pojedynkę. Samotność nie sprzyja falom szczęścia. Mimo spełniania się na różnych polach, wiele szczęścia można z tego powodu nie odczuć, gdy nie będzie się miało z kim dzielić wyjątkowych chwil i zdarzeń.

Pojęcie szczęścia jest względne. Dla każdego z nas odczuwanie szczęśliwości może oznaczać inną sytuację, potrzebę zrealizowania innego celu. Poza tym, czy pełni szczęścia można doświadczać na okrągło? W naszym życiu zdarzają się chwile wspaniałe, które owszem chciałoby się przedłużać w nieskończoność, ale tak jak roczny urlop mógłby wymęczyć, tak stałe odczuwanie szczęścia...