Kolejne przygody Zagubionych Chłopców oraz Dzwoneczka wyraźnie odznaczają się większą dorosłością. W porównaniu do poprzednich tomów historia zawarta w trzeciej części jest bardziej pesymistyczna, mniej w niej niewybrednych żartów oraz wyraźniejsza jest powaga. Chociaż autor nie utracił zupełnie związków z poprzednimi częściami. Nadal język, którymi posługują się bohaterowie jest pełen brutalności, niektóre sceny odważne, a tęsknota za tym co było dawniej bardzo widoczna. Cykl „Chłopców” określany jest jako zbiór opowiadań, lecz wraz z kolejnym tomem opowiadania te coraz bardziej uzależniają się od siebie by w trzecim tomie stworzyć normalną powieść.

Krótkie wakacje Dzwoneczka nieomal kończą się tragedią. Gdy wróżka budzi się po wielomiesięcznej śpiączce, odkrywa, że całe życie, jakie znała, to tylko twór podświadomości, a prawda jest zupełnie inna. Jaką rolę w intrydze odgrywa Cień i sam Piotruś Pan? I gdzie podziali się Chłopcy? Za odpowiedzi na te pytania Dzwoneczek będzie musiała zapłacić wysoką cenę. O ile w ogóle zdąży je poznać.

Jakub Ćwiek kończąc drugi tom „Chłopców” postawił sobie nie lada wyzwanie przed ewentualną dalszą kontynuacją historii. Jak sam zresztą pisał, przepraszał, że w taki pesymistyczny sposób zakończył historię. Pierwsze strony trzeciego tomu pokazują, że autor szybciutko znalazł sposób na dalszy ciąg przygód Zagubionych Chłopców. Trzeci tom „Zguba” jest bardzo odmienny od poprzednich, przede wszystkim jest bardziej dynamiczniejszy, więcej w nim zwrotów akcji. Ogólnie rzec biorąc skończyła się „wesołkowatość” tak charakterystyczna dla dwóch pierwszych części. Trzecia część jest głównie bardziej doroślejsza, chociaż to nie powinno dziwić skoro Chłopcy wydorośleli. Jednakże autor pozostawił kilka takich samych elementów jak w poprzednich częściach Głównie są to dosadny, brutalny język, odważne, często pikantne sceny oraz tęsknota za tym co było.

Pomimo tego, że przyjmuje się, iż cykl „Chłopców” jest zbiorem opowiadań to w przypadku trzeciego tomu raczej już powinniśmy mówić o normalnej powieści. Nie mamy tutaj do czynienia z opowiadaniami, które luźno są połączone z poprzednimi. W „Zgubie” jedna historia jest ściśle związana z drugą. Ważną rzeczą jest dwutorowość historii. Można powiedzieć, że mamy do czynienia z częścią dotyczącą Dzwoneczka oraz częścią dotyczącą jej przeciwników – Cienia (który swoją drogą odgrywa kluczowe role w obydwu częściach) oraz kimś jeszcze, ale o tym później.

W przypadku części „Dzwoneczkowej” autor nie rozpoczyna tomu od wyjaśnienia sytuacji jak do tego doszło. Wręcz przeciwnie coraz bardziej komplikuje sytuację Dzwoneczka. Walka jaką toczy Dzwoneczek o resztki swej tożsamości podczas pobytu w szpitalu jest niczego sobie. Właśnie te zmagania bohaterki z tym, czy to wszystko było ułudą, przyciągają uwagę czytelnika. Jednakże Jakub Ćwiek ciągnie zarówno bohaterkę oraz czytelnika po pesymistycznej drodze. Wszystko zmierza w niewłaściwym kierunku, a tryumf Cienia działa bardzo dołująco, ale czyżby autor miał zostawić tak historię, ależ skąd. Sposób w jaki Dzwoneczek przekonuje się co jest prawdą a co iluzją jest zarówno dobry i zły. Dobry ponieważ wreszcie mamy porządny powrót krainy Skróty (której bardzo brakowało w drugi tomie)oraz udział kota pana Propera. Zły z powodu metody jaką wykorzystuje pan Proper (trochę przekombinowane).

W przypadku części dotyczącej Cienia i jego popleczników autor stworzył całkiem niezłą intrygę, nie co przypominającą dobry thriller. Oczywiście czytelnik nie zna całego planu. Dopiero strona po stronie poznajemy przyczyny „wojny” z Dzwoneczkiem. W tej części bardziej nasilona jest brutalność zarówno słów jak i czynów. W połowie książki wreszcie pojawia się ktoś, kto w poprzednich tomach owiany był legendą. Nie będzie to tajemnicą skoro na okładce jest o nim mowa. Chodzi oczywiście o Piotrusia Pana. Jego pojawienie się daje nowego rozpędu dla książki. Czytelnik wreszcie poznaje jaki on jest, jak próbuje odnaleźć się w naszym świecie i co uknuł razem z Cieniem.

W przypadku zakończenia ma ono charakter otwarty. Wyraźnie wskazuje, że powstanie kolejny tom (chociaż sam autor wspomina o tym w posłowiu). Jest to jedno wielkie przygotowanie do konfrontacji pomiędzy Dzwoneczkiem a Piotrusiem Panem i jego ekipą. Co z tego wyniknie dowiemy się w kolejnym tomie. Interesującym faktem jest to, że autor tym razem serwuje więcej historii z Nibylandii (dowiemy się chociażby o co chodzi z tymi syrenimi łzami). Po tych trzech tomach można wysnuć wniosek, że u podstaw „wojny” między Piotrusiem Panem a Dzwoneczkiem stał strach, strach przed dorosłością oraz tym co nieznana, ale czyż nie w każdym z nas siedzi wewnętrzne młodzieńcze ja ?

Podsumowując najlepsza część przygód Dzwoneczka i jego ekipy, bardziej spójna, dynamiczniejsza oraz interesująca fabularnie. Paradoksalnie mimo, że poważniejsza, ale przez to bardziej ciekawsza. Na koniec autor wspomina Robina Williamsa. Cóż, szkoda, że wybrał taką drogę. Wiele powiedziano już na jego temat. Na pewno odznaczył się w wyobraźni widzów. Wielu go pokochało. Nawiązując do filmu „Hook”, stworzył najlepszą kreację Piotrusia Pana. Cóż w ramach wyrażenia hołdu i szacunku pozostaje nam tylko wstać i krzyknąć :BANGARANG.

Kolejne przygody Zagubionych Chłopców oraz Dzwoneczka wyraźnie odznaczają się większą dorosłością. W porównaniu do poprzednich tomów historia zawarta w trzeciej części jest bardziej pesymistyczna, mniej w niej niewybrednych żartów oraz wyraźniejsza jest powaga. Chociaż autor nie utracił zupełnie związków z poprzednimi częściami. Nadal język, którymi posługują się...