Czy zdarzyło Ci się myśleć: „Gdybym cofnął czas, wszystko potoczyłoby się lepiej, zmieniłby decyzję, powiedział jedno słowo mniej, uratowałbym siebie”? Jak często Twoje wyrzuty sumienia nie pozwalają Ci na trzeźwy osąd sytuacji, dzięki któremu mógłbyś ruszyć dalej, bez ciężaru, bez przeświadczenia, że za wszelką cenę musisz coś naprawić? Dorosłość daje przywilej patrzenia na sytuacje krytyczne z większej perspektywy, przez pryzmat życiowego doświadczenia. Co jeśli znaczący błąd popełni dziecko przez co samo siebie zapędzać będzie w kozi róg?

„Nie ma na świecie takiej gumki, która by wymazała pięć strasznych lat.”

„Idź, kochaj” to opowieść o jedenastoletnim Romku Stratosie, który przez swoje dziecięce pragnienie zburzył spokój rodzinny. Chłopiec, nie mogąc sobie wybaczyć wydarzenie owego fatalnego dnia, postanawia, w całej swej mądrości, odkupić winy i uratować najbliższych przed złem ich nękającym: biedą. Pomysł, rodzący się w głowie małego Romka, wydaje się być z góry skazany na niepowodzenie, wszak jedenastolatek jest dzieckiem, nadal tylko dzieckiem, które nie ma prawa mieć w sobie tyle sił, by na nowo scalić rodzinę. Okazuje się jednak, iż ów pomysł stanie się podwaliną wspólnej podróży Romka i jego matki, dzięki której oboje zrozumieją, że nie rychłe wzbogacenie, a wzajemna miłość może pomóc im odmienić los.

Mimo, iż Tryzna na głównego bohatera i zarazem narratora wybrał jedenastoletniego chłopca, powieść ta nie jest ukłonem w stronę dzieci. Coś, co przez pierwsze strony bardzo mnie irytowało, mianowicie język nieadekwatny do wieku narratora, później mnie uwiodło, gdyż zrozumiałam, że zamiast skupiać się na gramatycznej stronie, powinnam dać się ponieść myśleniu, które jest typowe dla dziecka i które tak dobrze odtworzył Tryzna. Zwraca uwagę także zabieg, kiedy to rzeczywistość przeplata się z wyobraźnią Romka, co paradoksalnie, dodaje książce autentyzmu. Wszak, jak często całkiem poważne myśli prowadziły nas do całkiem niepoważnych rozmyślań, gdybania?

„Idź, kochaj” to proza smutna, ale nie szara. Nie brak w niej dynamizmu, demonicznych postaci, pierwszej miłości, czy młodzieńczej chuci. Nie brak także krótkich, acz barwnych opowieści z czasów wojny i okupacji, przedstawienia komunistycznych realiów pierwszych dekad Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, choć na całe szczęście, tło historyczne nie zdominowało powieści. I nie brak wreszcie, ostatniej strony z nadzieją.

„Wygląda na to, że szczęście jest lepsze od rozumu. Lepiej być głupim, wierzyć w duchy - których na zdrowy rozum przecież nie ma - i być odważnym. Szczęście przychodzi tylko do odważnych.”

Gdyby Romek nie popełnił swojego błędu, znalazłby się inny powód, ażeby awanturować się, biadolić, pić na umór, bowiem szczeniackie zachowanie chłopca było jedynie pretekstem dla dorosłych. Jednak brzemię, które nosiło to dziecko, i o którym nikt nie wiedział, daje rodzinie Romka szansę, być może ostatnią, na szczęśliwe zakończenie.

Czy zdarzyło Ci się myśleć: „Gdybym cofnął czas, wszystko potoczyłoby się lepiej, zmieniłby decyzję, powiedział jedno słowo mniej, uratowałbym siebie”? Jak często Twoje wyrzuty sumienia nie pozwalają Ci na trzeźwy osąd sytuacji, dzięki któremu mógłbyś ruszyć dalej, bez ciężaru, bez przeświadczenia, że za wszelką cenę musisz coś naprawić? Dorosłość daje przywilej patrzenia...