W świecie moich podróży literackich Gdańsk zajmuje pozycję uprzywilejowaną. Lubię do niego wracać. Lubię ten specyficzny klimat miejsca spowitego w mrokach historii i odczuciu wszechobecnego przemijania. W przeszłości byłam tam wielokrotnie: czasem w towarzystwie Stefana Chwina („Hanemann”, „Krótka historia pewnego żartu”, „Panna Ferbelin”), innym razem wraz z pół Niemcem, pół Kaszubem, zmarłym niedawno, Günterem Grassem („Blaszany bębenek”) bądź z zakochanym w swojej „małej ojczyźnie” Pawłem Huellem („Weiser Dawidek”). W związku z tym, kiedy tylko zobaczyłam na bibliotecznej półce „Śpiewaj ogrody” nie wahałam się ani chwili.

Z wielką przyjemnością smakowałam tę misternie skonstruowaną opowieść o ludziach i miejscach Wolnego Miasta Gdańska, którego już nie ma. Wraz z interesującymi bohaterami wyruszyłam w melancholijną podróż po mieście, w którym „tam, gdzie zaczyna się Wrzeszcz, znów jak w Śródmieściu zaczęły ich śledzić puste oczodoły okien, osmolone mury, szkielety kamienic, wraki ciężarówek i zupełna, niesamowita cisza, w której nieśmiały, wczesny brzask doświetlał schodzący właśnie za leśne wzgórza księżyc”. Wśród tej, przeplatanej muzyką Wagnera, ciszy Huelle podejmuje próbę rozliczenia się z przeszłością swego rodzinnego miasta - usiłuje ją poznać, oswoić, zrozumieć. Ponadto, „Śpiewaj ogrody” to przypowieść o nieuzasadnionej brutalności i okrucieństwie; przyjaźni, która jest ponad podziałami narodowościowymi oraz o miłości- tej ezoterycznej w relacji z Gretą, a także tej do muzyki, poezji, piękna natury…

W tej powieści jest swoista magia; magia słów, które płyną jak nuty po pięciolinii, a następnie układają się w harmonijną melodię - efekt pracy natchnionego pióra Ernesta Teodora. Huelle pisze z takim pietyzmem w ukazaniu detalu, z dbałością o dobór odpowiednich słów i obrazów, że czytelnik wręcz czuje się uczestnikiem poznawanych zdarzeń. Jestem uwiedziona słowem pisanym niczym chór chłopców i dziewcząt, który został zaczarowany muzyką fletu Szczurołapa z Hameln.

W świecie, który nastawiony jest na szybkość przyswajania wszelkich wytworów kultury, warto zatrzymać się i poświęcić trochę czasu prozie wymagającej skupienia. „Śpiewaj ogrody” nie jest powieścią łatwą w odbiorze, ale wymaga całkowitego wczucia się w świat przedstawiony. Cieszę się, że oprócz dostarczenia rozrywki, zachęciła mnie do zgłębiania licznych zagadnień kulturoznawczych. Dzięki niej sięgnęłam do innych źródeł traktujących o koegzystencji polsko-niemiecko-kaszubskiej w Gdańsku oraz poczytałam więcej o, nieznanej mi bliżej dotychczas, twórczości Richarda Wagnera bądź Rainera Marii Rilkego. Wspaniały czas spędzony ze wspaniałą książką. Polecam.

W świecie moich podróży literackich Gdańsk zajmuje pozycję uprzywilejowaną. Lubię do niego wracać. Lubię ten specyficzny klimat miejsca spowitego w mrokach historii i odczuciu wszechobecnego przemijania. W przeszłości byłam tam wielokrotnie: czasem w towarzystwie Stefana Chwina („Hanemann”, „Krótka historia pewnego żartu”, „Panna Ferbelin”), innym razem wraz z pół Niemcem,...