Jeśli kwieciste opisy są zaletą książki (choć w pierwszej połowie śmieszą), to nie świadczy o niej dobrze. Nie pomagał też histeryczny albo prześmiewczy sposób czytania, jakby lektorka znała zachowanie dorosłych tylko z MTV. Główna bohaterka, przecudna Mary Sue, wymarzone alter ego autorki, może wzruszać chyba tylko młodsze czytelniczki, nieuodpornione jeszcze na rzewliwy kicz.

O czym to jest?
Autorkę/bohaterkę prześladuje jej płytki, wredny, niewychowany były facet, który wzgardził jej gorącą, czystą jak poranek, młodzieńczą miłością. Broni Stefci wspaniały, bajecznie bogaty magnat, wzór cnót wszelakich, najlepszy dosłownie we wszystkim.

Rozprawiwszy się z eksiem, autorka wczuwa się w piękność i mądrość i niewinność idealną, uwielbianą przez wymieniony wcześniej ideał męski. Kolejnym wrogiem zostaje klasa wyższa, do której on należy. Ba, jeszcze nawet go nie lubiła, a już "kolory rzucały się na jej płeć" pod wzrokiem magnaterii, czy to żywej czy malowanej na obrazach. Hm.

Jeśli chodzi o akcję, to nie występuje, chyba że liczyć obiady, wizyty, wycieczki konne, wystawę, polowania i opisy luksusów. Wszystko co chwila jest pyszne albo przepyszne: od sukni i kandelabrów po rzęsy, dzieci, wąsy, pomniki nagrobne i wota, a z wyjątkiem jedzenia. Opisy, opisy i jeszcze raz opisy, przyznaję, że są przepysz... barwne i wspaniałe.

Przykład:
„Weszli. Pyszne, ciemne oczy Stefci spoczęły na czarnej postaci księżnej z lekką trwogą. Usta jej zadrgały, fala krwi przepłynęła przez perłową karnację jej twarzy. Delikatna łzawa powłoka rozbłysła w jej źrenicach. Zalśniły jak pióra jaskółek, gdy w locie dotknąwszy wody, wzlatują do słońca.”

Bo nie wystarczy samo drganie ust, fale krwi i „łzawa powłoka” w źrenicach. Musi być jeszcze, że lśnią. I że konkretnie jak pióra jaskółek. I należy dodać, że takich, co wzlatują do słońca. Konam na cukrzycę.

Sama Stefcia, cudo wyrosłe z klasy niższej niż on, przez cztery tomy nie wykonała żadnej pracy, poza towarzyszeniem podopiecznej, niewiele młodszej a portretowanej jak niepełnosprawna. Praca z pewnością jest nietwarzowa i uwłaczająca. Sama bohaterka przyznaje, że przyzwyczaiła się do przepychu. Ze trzy zdania poświęca na przemyślenie, czy kocha Waldemara, czy może jego pieniądze i to, co one dają.

Oczywiście okrutne i niesprawiedliwe jest odmawiać jej małżeństwa z arystokratą, ale autorka nie sili się, by niezgodę na mezalians umotywować inaczej niż wstrętnymi inwektywami pod względem gorszej „rasy” czy tytułowego patetycznego „trądu”. Samej Stefci taka segregacja nie razi, sama przyznaje, że przenosi się do wyższej sfery. Nie chodzi o to, że nie ma ludzi gorszych i lepszych, tylko o to, że ludzie są do nich poprzydzielani nie tak, jak trzeba. Miejsce Stefci na przykład jest wśród klasy wyższej, a to z powodu przepysznej urody. Swoje kompetencje jako przyszłej żony ordynata potwierdza, nie żartuję, odpowiednią wyniosłością, prezencją, naturalnym traktowaniem bogactwa i celnymi uwagami w rozmowach. Doskonale się sprawdza, wizytując ochronki i domy starców u boku narzeczonego.

Przepych, kicz i pyszne opisy.

Jeśli kwieciste opisy są zaletą książki (choć w pierwszej połowie śmieszą), to nie świadczy o niej dobrze. Nie pomagał też histeryczny albo prześmiewczy sposób czytania, jakby lektorka znała zachowanie dorosłych tylko z MTV. Główna bohaterka, przecudna Mary Sue, wymarzone alter ego autorki, może wzruszać chyba tylko młodsze czytelniczki, nieuodpornione jeszcze na rzewliwy...