Zagubieni Chłopcy wrócili! Naprawdę niewiele zapowiedzi wydawniczych ucieszyło mnie tak bardzo, jak kontynuacja opowieści o Kędziorze, Milczku, Stalówce i pozostałej ekipie, która pod wodzą Dzwoneczka stworzyła w starym lunaparku Drugą Nibylandię. Pierwszy tom ich przygód zachwycił mnie całkowicie i niepodważalnie, dlatego po drugi sięgnęłam z bananem na twarzy, palpitacjami serca i oczekiwaniami tak wysokimi, że Mount Everest mógł się wydawać przy nich niepozorną kupką piasku.

Dla niewtajemniczonych - krótkie wyjaśnienie, kim są Zagubieni Chłopcy. Pamiętacie towarzyszy Piotrusia Pana? Tych wiecznych chłopców, którzy nie chcieli dorosnąć, a w głowie były im tylko figle i psoty? Oto oni, tylko starsi o dwadzieścia lat, ubrani w skóry i kurtki z naszywkami, rwący chętne panienki i równie chętni do picia, jak i wszczęcia rozróby. Zdradzeni przez Piotrusia i zmuszeni do opuszczenia Nibylandii, zmuszeni zostali dorosnąć. Przynajmniej pod względem fizycznym, bo krzepy im nie brak, choć ciężko wymagać od nich odpowiedzialności, czy choćby chwili powagi.

Książka składa się z pięciu powiązanych ze sobą tematycznie i chronologicznie opowiadań, które właściwie można traktować jak kolejne rozdziały powieści. Podobnie jak w pierwszym tomie, napisane są lekko, z zadziorem i charakterystycznym poczuciem humoru. Kolejne wszczynane przez bohaterów awantury oraz wszechobecne bluzgi - nieodłącznych atrybut Kędziora - budują specyficzną, ale wciągającą atmosferę, której nie sposób się oprzeć.

Z drugiej strony spod płaszczyka rubasznego humoru wyłania się nieco gorzki i refleksyjny obraz trudnego dzieciństwa bohaterów naznaczonych piętnem zdrady ze strony najbliższego przyjaciela i skazanych na zdanie się na własne siły. Ponadto, choć żaden z nich tego nie chce, dorosłość zdaje się czyhać na nich niemalże na każdym kroku, wymagając uwagi, odpowiedzialności, czy zastanowienia się nad konsekwencjami własnych czynów.

Największym atutem książki, tuż obok lekkiego pióra autora, są jej bohaterowie. Każdy z nich jest wyjątkowy i mimo wad, całkowicie ujmujący. Moimi zdecydowanym ulubieńcem są Milczek, Stalówka i Kędzior, choć pozostałych także obdarzyłam ogromną sympatią. I dlatego zakończenie, jakie zaserwował Jakub Ćwiek, powaliło mnie na kolana i wprawiło w głęboki szok. Takich rzeczy, drogi Panie Autorze, nie robi się takim bohaterom! Mam szczerą nadzieję, że kolejny tom wszystko wyprostuje i wynagrodzi im to, czego doświadczyli.

I jeszcze kilka słów na temat wydania, które jest świetne, podobnie jak w przypadku pierwszego tomu. Na usztywnionej okładce wytatuowany Dzwoneczek prezentuje się w towarzystwie Stalówki, Kruszyny i Pana Propera w nieodłącznym czerwonym krawacie. Autorem ilustracji (podobnie jak tej na okładce pierwszej części) jest Iwo Strzelecki. Jego rysunki znajdziecie także wewnątrz książki – bardzo dobrze podkreślają klimat opowiadań!

Podsumowując, czy po salwach zachwytu mogłabym nie polecić Wam „Chłopców 2”? Mnie Jakub Ćwiek ponownie uwiódł świetną lekturą, lekkim piórem i humorem. Pozostaje mi czekać na tom trzeci, oby ukazał się jak najszybciej!

Zagubieni Chłopcy wrócili! Naprawdę niewiele zapowiedzi wydawniczych ucieszyło mnie tak bardzo, jak kontynuacja opowieści o Kędziorze, Milczku, Stalówce i pozostałej ekipie, która pod wodzą Dzwoneczka stworzyła w starym lunaparku Drugą Nibylandię. Pierwszy tom ich przygód zachwycił mnie całkowicie i niepodważalnie, dlatego po drugi sięgnęłam z bananem na twarzy,...