Nie wiem co napisać. Nie wiem po co zaczynałam czytać tą książkę.
Nie wiem po co sobie to zrobiłam. Nie wiem po co dałam złamać sobie serce na miliony kawałków i zmieniłam swoje postrzeganie życia.
Wiem jednak, że dałabym zrobić to Jojo Moyes ponownie.

Takie słowa napisałam w dniu skończenia lektury. Musiałam ochłonąć i tak tydzień po, wracam by wykrzesać coś więcej.
O czym jest książka?
Historia Willa i Lou, bohaterów tak skontrastowanych, że ich losy stają się jeszcze bardziej interesujące. Will, który utknął na wózku, facet, który po wypadku stacił ludzi, chęć życia. Facet, który z osoby przeżywającej życie w pełni, musiał z wszystkiego zrezygnować. Kocha muzykę klasyczną i nienawidzi koni. Zgorzkniały, sarkastyczny,skrywający tajemnice Will.
"Kiedy wpada się po uszy w zupełnie nowe życie - albo zostaje się wepchniętym do cudzego, tak, że równie dobrze można by stać, przyciskając twarz do okna mieszkania tego człowieka - człowiek musi się na nowo zastanowić nad tym, kim jest. Albo jak widzą go inni."
Lou dziewczyna z sąsiedztwa, optymistka zafascynowana modą. Straciła pracę, a że nigdy nie dbała o edukację, nie łatwo jej znaleźć kolejną. Siedzi na głowie rodzicom, a otrzymując pracę u Willa staje się główną karmicielką rodziny. Ma chłopaka Patricka, z którym jest od wielu lat. Ich relacja jest niepoprawna. On jej nie docenia, jedyną rzeczą, na której mu zależy jest bieganie. Ma siostrę, która jest egoistką.
Oboje są ciekawymi bohaterami, których nie sposób nie polubić. Ich losy są przeurocze, słodko-gorzkie.
Kiedy Louisa zostaje zatrudniona jako opiekunka Willa, nie zdaje sobie sprawy, z tego co tak naprawdę głęboko skrywa jej praca. Umowa jest na pół roku. Ma rozweselać Willa, co nie jest łatwe, bo on nie chce z nią współpracować.
"-Boże słodki! - powiedział mój ojciec- Wyobrażacie sobie? Nie dość, że człowiek wylądował na cholernym wózku inwalidzkim, to jeszcze będzie miał naszą Lou za towarzystwo."
Lou z czasem odkrywa co tak naprawdę skrywa Will, i że musi szybko działać. Wyruszają na szereg wycieczek i powoli ich relacje zmieniają się w pozytywne. Zaprzyjaźniają się. Pomagają sobie. Will pokazuje kobiecie, że ma całe życie przed sobą i musi je przeżyć jak najlepiej.
"Po prostu żyj dobrze. Po prostu żyj."
Niewiadomo kto tak naprawdę komu pomógł. Myślę, że pomogli sobie nawzajem.
Biorąc książkę do ręki, obejrzałam zwiastun filmu. Spodziewałam się historii miłosnej dwójki ludzi, która mimo, że nie będzie łatwa, będzie piękna. Czy to otrzymałam? Nie do końca, ale nie żałuję. Ta książka nie jest typowym romansem. Jej chorobliwie ciężką książką, wyciskaczem łez, ale nietypowym wyciskaczem łez. Wpadłam w pułapkę. Rzadko ksiażka wywołuje we mnie tak mocne emocje. Czytam dużo i widziałam wiele. Ta ksiąźka złamała wszystkie konwenanse. Jest nieszablonowa, porywająca. Pokazuje jak ciężkie jest życie na wózku. Brak akceptacji ze strony ludzi. Życie wśród ciekawskich, oceniających ludzi. Pokazuje jak miłość może być trudna. Jak jedna chwila może zmienić twoje życie.
- To było - powiedziałam mu - najlepsze pół roku w moim życiu.
Milczeliśmy długo.
- To zabawne Clark, ale w moim też.
Will nauczył sztuki życia Lou. Nauczył jej też mnie. Nie powinniśmy robić codziennie tych samych rzeczy. Powinniśmy czerpać z życia garściami. Dziękuje Jojo za tą książkę.

Nie wiem co napisać. Nie wiem po co zaczynałam czytać tą książkę.
Nie wiem po co sobie to zrobiłam. Nie wiem po co dałam złamać sobie serce na miliony kawałków i zmieniłam swoje postrzeganie życia.
Wiem jednak, że dałabym zrobić to Jojo Moyes ponownie.

Takie słowa napisałam w dniu skończenia lektury. Musiałam ochłonąć i tak tydzień po, wracam by wykrzesać coś więcej.
O...