Co do kryminałów Hakana Nessera mam uczucia mieszane. Są porządne, dobrze napisane…ale zawsze czegoś mi w nich brakuje. Są to kryminały z rodzaju tych opisujących etapy śledztwa, mniej skupiając się na perpektywie sprawcy. Poprawne, z wartką akcją…i tyle :)

Serię z inspektorem Barbarottim przeczytałam już całą [Całkiem inna historia, Człowiek bez psa, Drugie życie pana Roosa, Samotni, Rzeźniczka z Małej Birmy], teraz przyszła pora na komisarza Van Veeterena.

Trochę nie po kolei, gdyż zaczynając od części czwartej cyklu [co w przypadku kryminałów nie ma większego znaczenia] – sięgnęłam po „Kobietę ze znamieniem”. Pierwsza myśl? Nie lubię, kiedy od razu wiadomo KTO. Druga myśl? O nie….i chyba nawet od razu wiadomo DLACZEGO! Książkę przeczytałam w tempie ekspresowym tylko po to, aby upewnić się, że miałam rację co do motywu…Nie lubię :/

Fabuły streszczać nie będę, gdyż mogłabym ujawnić zbyt dużo. Moja sugestia: książka dla tych, którzy kryminałów na koncie nie mają jeszcze aż tylu co ja i książka ta być może nie będzie dla nich tak oczywista od samego początku. Dla tych, którzy wolą zaglądać za kulisy śledztwa policyjnego niż w mroczne zakamarki duszy szaleńców i psychopatów. Ze mną chyba jest coś nie tak, bo zdecydowanie wolę tę drugą opcję ;)

Po raz kolejny sięgnę po Nessera, gdy w ręce nie wpadnie mi nic ciekawszego, mając ochotę na lżejszy kryminał, po którym spokojnie można zasnąć :)

Co do kryminałów Hakana Nessera mam uczucia mieszane. Są porządne, dobrze napisane…ale zawsze czegoś mi w nich brakuje. Są to kryminały z rodzaju tych opisujących etapy śledztwa, mniej skupiając się na perpektywie sprawcy. Poprawne, z wartką akcją…i tyle :)

Serię z inspektorem Barbarottim przeczytałam już całą [Całkiem inna historia, Człowiek bez psa, Drugie życie pana...